Η ταινία The Witch είναι από αυτές που οι σκληροπυρηνικοί θαυμαστές των ταινιών τρόμου αποζητούν αλλά δεν τους δίνεται η ευκαιρία να απολαύσουν συχνά. Αυτό συμβαίνει γιατί ο συγγραφέας και σκηνοθέτης της ταινίας Robert Eggers καταφέρνει να ανακατέψει τη θρησκεία των παλαιών χρόνων με μοντέρνες φεμινιστικές ιδέες με τρόπο που δεν είναι απόλυτα εμφανής αλλά αν προσέξεις καλά θα το καταλάβεις.
Η μέθοδος του Eggers για να δημιουργήσει ένα τόσο δυσοίωνο φιλμ είναι απλή. Καταρχήν μια θεοσεβούμενη οικογένεια εκδιώχνεται από τον πουριτανικό οικισμό στον οποίο ζει και αναγκάζεται να ξεκινήσει μια νέα ζωή. Ύστερα σιγα σιγά υφαίνει ένα μυστήριο γύρω από την οικογένεια για το αν υπάρχει μεταξύ τους κάποια μάγισσα ή αν απλώς ο φόβος τους για τη μαγεία τους έχει τρελάνει. Στην ταινία ο σκηνοθέτης καταφέρνει να παρουσιάσει τα γεγονότα με τρόπο που είναι εύκολο να καταλάβεις ότι τα παραλληλίζει με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν μια δυναμική γυναίκα στις μέρες μας, σχεδόν 400 χρόνια αργότερα.
«Προσπαθούσα να είμαι αποστασιοποιημένος και αντικειμενικός αλλά ο φεμινισμός ήταν κάτι που αναδυόταν συνεχώς», δήλωσε ο Eggers. Φυσικά στη Νέα Αγγλία όπου διαδραματίζεται η ταινία κάθε γυναίκα που δεν ακολουθούσε τους κοινωνικούς κανόνες μπορούσε να κατηγορηθεί ως μάγισσα. Γυναίκες που ζούσαν άτυπες ζωές, έγχρωμες γυναίκες αλλά και όσες αμφισβητούσαν το πατριαρχικό σύστημα αποκαλούνταν μάγισσες. Κυρίως οι γυναίκες είχαν αυτό τον κακό και σατανικό ρόλο. Η μάγισσα υποτίθεται ότι πουλούσε την ψυχή της στο διάβολο ως αντάλλαγμα για όσα αμαρτωλά αγαθά ποθούσε.
Αν και στις μέρες μας οι άνθρωποι είναι πολύ απίθανο να πιστέψουν σε κάποια σχέση της γυναίκας με τον Σατανά, συνεχίζουν να τις δαιμονοποιούν όταν είναι πετυχημένες ή προοδεύουν (βλ. οι φήμες ότι η Μπιγιόνσε είναι μπλεγμένη με τη μασονία, τα αστεία που γίνονται για την εμφάνιση της Λόρντι, η κριτική στην Χίλαρι Κλίντον, κ.α.). Και αυτή η συμπεριφορά υπάρχει πολύ νωρίτερα από την ταινία.