“And if a double decker bus crashes into us/to die by your side, is such a heavenly way to die” είπαν το 1986 οι Smiths, ένα από τα πιο βρετανικά (με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό) συγκροτήματα όλων των εποχών. Περιμένοντας στη γωνία των οδών Southampton Row και Bloomsbury Place για να ανάψει το πράσινο φανάρι των πεζών, κοιτώντας στο έδαφος την λευκή σήμανση που υπενθυμίζει στους τουρίστες πότε πρέπει να ελέγχουν την ροή των αυτοκινήτων από τα δεξιά και πότε από τα αριστερά, βλέποντας εντυπωσιακά, γυαλιστερά αυτοκίνητα να σταματούν με ευλαβική ακρίβεια στις διαβάσεις και μεγάλα, διώροφα λεωφορεία να πλησιάζουν προς το μέρος μου, σκέφτομαι ότι οι Smiths είχαν δίκιο. Yπάρχουν πράγματι στιγμές στη ζωή κατά τις οποίες όλα μοιάζουν τέλεια και για μερικά μαγικά ή μαγεμένα δευτερόλεπτα (αν είσαι τυχερός ακόμα και λεπτά) αισθάνεσαι ότι τίποτα στον κόσμο δεν σου λείπει. Αυτές τις στιγμές είσαι αληθινά άτρωτος και τίποτα δεν σε πτοεί – ούτε καν η ιδέα του τέλους.
Οι άνθρωποι έχουμε την τάση κάθε φορά που κάτι στην καθημερινότητα μας δεν λειτουργεί σωστά να αναζητούμε άμεσους τρόπους διαφυγής. Και κάπως έτσι η σκέψη ότι η ζωή σε μία άλλη πραγματικότητα, πολύ διαφορετική από την δική μας, είναι η απάντηση σε όλα μας τα προβλήματα, γίνεται πεποίθηση. Μάλλον γι' αυτό τους περισσότερους τους έλκουν τόσο πολύ τα ταξίδια, ίσως ακόμα και η ιδέα της μετανάστευσης σε μία άλλη χώρα, εκεί όπου «τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα απ' ότι είναι εδώ». Περνώντας έξω από την επιβλητική καγκελόπορτα του Βρετανικού Μουσείου, εκεί όπου τα σοκαριστικά όμορφα Ασσυριακά γλυπτά και οι Αιγυπτιακές μούμιες κάνουν παρέα στην αριστερή μετόπη του Παρθενώνα και στα πορσελάνινα πιάτα Ισλαμικής τεχνοτροπίας, διασχίζοντας τον δρόμο με τους ψηλούς, κατακόκκινους τηλεφωνικούς θαλάμους στη σειρά, παρατηρώ ότι οι περισσότεροι έχουν μετατραπεί σε Internet Spots, σε μία ύστατη προσπάθεια να εφευρεθεί απ' την αρχή ο λόγος ύπαρξης τους, τώρα που στον Δυτικό κόσμο δεν υπάρχει σχεδόν ούτε ένας άνθρωπος χωρίς κινητό τηλέφωνο. Και σκέφτομαι πως αν πριν από 10 περίπου χρόνια είχα πάρει την απόφαση να μείνω στο Λονδίνο και να μην επιστρέψω στην Ελλάδα, σε αναζήτηση ενός ζεστού ήλιου, εκείνου του ήλιου που λάμπει όπως δεν λάμπει ο ήλιος πουθενά αλλού στο σύμπαν, η ζωή μου θα ήταν διαφορετική. Όχι απαραίτητα καλύτερη ή χειρότερη απ' αυτό που είναι σήμερα. Απλώς διαφορετική.
Το Λονδίνο είναι η πρωτεύουσα του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και της Βόρειας Ιρλανδίας, όπως είναι η πλήρης, επίσημη ονομασία της χώρας που οι πάντες αποκαλούμε σκέτο «Αγγλία» και ξεμπερδεύουμε. Ιδρύθηκε από τους Ρωμαίους το 43 μ.Χ. σε μία περιορισμένη έκταση κοντά στο ποτάμι, είναι χτισμένο σε υψόμετρο 24μέτρων και έχει πληθυσμό 21 εκατομμύρια. Αν υπάρχει όμως ένα πράγμα που πρέπει πραγματικά να ξέρεις για το Λονδίνο αυτό είναι ότι πολύ λίγα μέρη στον κόσμο αυτή τη στιγμή έχουν την τύχη να βιώνουν μία τέτοια οικονομική, αρχιτεκτονική, τεχνολογική, επιχειρηματική, πολιτισμική ανάπτυξη. Δεν είμαι εγώ αυτή που θα αναλύσει τους τρόπους κατά τους οποίους επιτυγχάνεται κάτι τέτοιο, ούτε την ορθότητα ή όχι της οικονομικής πολιτικής πίσω απ' όλα αυτά. Μπορώ όμως να μιλήσω για το τι αισθάνεται κανείς τη στιγμή που η μακριά Tottenham Court Road συναντά την αχανή Oxford Street, σε μία από τις πιο έντονες συμβολές οδών σε ολόκληρο κόσμο. Γύρω από τον σταθμό μετρό της Tottenham πλήθος κόσμου σκουντιέται στην αγωνία του να φτάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στον προορισμό του κι εμείς μπερδευόμαστε, κάνουμε για ένα λεπτό στην άκρη, έξω από τη γυάλινη, αυτόματη πόρτα του Foyles, του μεγαλύτερου ίσως βιβλιοπωλείου της Ευρώπης, μία ανάσα από τόνους paperback εκδόσεων, ευπώλητων, σύχγρονων μυθιστορημάτων και κλασικών αριστουργημάτων, για να συμβουλευτούμε τον χάρτη. Προς τα που πάμε τώρα; Πόσα πρόλαβαν να αλλάξουν μέσα στα 5 χρόνια που έχω να έρθω μέχρι εδώ; Πώς μία ολόκληρη πόλη μοιάζει ξαφνικά σα να μπήκε κάτω από τον μεγεθυντικό φακό μου και να γιγαντώθηκε κι εγώ νιώθω σαν την Αλίκη των Θαυμάτων που ήπιε το μαγικό φίλτρο κι όλα τριγύρω της έγιναν τεράστια κι εκείνη μικρή κι ασήμαντη.
Για μένα που είμαι Ελληνίδα το Λονδίνο θα έχει πάντα ένα μοναδικά άλυτο πρόβλημα κι επειδή είμαι Ελληνίδα μπορώ να το κατανοήσω όσο λίγοι. Τον μη διαχειρίσιμα δύστροπο καιρό. Όπως το βράδυ πέφτει αργά και ο αέρας δυναμώνει τα σύννεφα ταξιδεύουν ακόμα πιο γρήγορα. Κι έτσι μία ξαφνική βροχή πέφτει απροειδοποίητα πάνω μου, την στιγμή που ένα μισάωρο πριν τίποτα δεν προμήνυε την έλευση της. Εδώ η νέα γενιά προτιμά να κινείται με Uber και τα παλιά μαύρα ταξί μένουν μοιραία παγωμένα στις πιάτσες να περιμένουν μεγαλύτερους ηλικιακά πελάτες. Διαλέγουμε κι εμείς έναν οδηγό από την διάσημη εφαρμογή και κατευθυνόμαστε προς το Σόχο, εκεί όπου μία ολόκληρη πόλη μαζεύεται για να περάσει το Σαββατοβραδό της, ανάμεσα σε μοδάτα εστιατόρια διεθνούς κουζίνας με λαμπερά clubs που λειτουργούν με λίστα. Το φανάρι μας πιάνει μπροστά σε ένα εκτυφλωτικό ξενοδοχείο, για το οποίο ο - κάτι παραπάνω από ευγενικός - οδηγός μας μάς εξηγεί ότι πρόκειται για το απόλυτο talk of the town, το σημείο όπου μετά τις 12 το βραδύ ο David Beckham συναντά την Kate Moss και οι δύο μαζί τον πρίγκιπα Χάρι. Μπροστά στο ξενοδοχείο δύο σοφέρ παρκάρουν γλυκά μία Μαζεράτι και μία Λαμποργκίνι. Και ξαφνικά μέσα στον σικάτο ευρωπαϊκό θόρυβο της νύχτας μία ελληνική φωνή σπάει την ατμόσφαιρα. Ένας νεαρός μοιάζει να κλείνει το στενό όπου βρισκόμαστε καθοδηγώντας άλλους νεαρούς οι οποίοι έρχονται από την αντίθετη πλευρά μέχρι τη μέση του δρόμου όπου στέκονται για να υψώσουν μία τεράστια σημαία του ΠΑΟΚ που μόλις έχει κερδίσει ο Κύπελλο Ποδοσφαίρου Ελλάδας. Ως θεσσαλονικιά αναλαμβάνω το δύσκολο έργο του να εξηγήσω στον οδηγό τι ακριβώς συμβαίνει μπροστά στα μάτια του και η συζήτηση αυτή μας βγάζει μέχρι τον τελικό προορισμό μας.
Κάποια από τα κοκτέιλς - δημιουργίες που μπορείς να δοκιμάσεις εδώ
Στο Λονδίνο υπάρχει ένα μπαρ γνωστό ως «ένα από τα καλύτερα κοκτεϊλάδικα του κόσμου». Το Nightjar βρίσκεται στη βόρεια πλευρά της πόλης, σερβίρει τις πιο περίτεχνες γεύσεις που έχεις δοκιμάσει (κοκτέιλ βγάζουν φλόγες δίπλα σου, ποτά εμφανίζονται μέσα σε μεταλλικά δοχεία σε σχήμα κότας), ενώ μία τζαζ ορχήστρα παίζει ζωντανά μπροστά σου και ο λογαριασμός έρχεται μέσα στο ημίφως συνοδευόμενος κάθε φορά από ένα διαφορετικό τραπολόχαρτο. Όποια μουσική κι αν παίζει εκεί μέσα, ξέρω ότι είμαι στο σωστό μέρος, την σωστή στιγμή, κι αν κάνω απόλυτη ησυχία στο μυαλό μου, ίσως και να ακούσω ξανά τη φωνή του Morrissey να τραγουδάει εκείνους τους στίχους των Smiths που λέγαμε νωρίτερα. Κι επειδή σχεδόν όλοι οι Λονδρέζοι «τσιμπάνε» κάτι μετά τα ατελείωτα ποτά του Σαββάτου, θα κάνουμε κι εμείς ουρά για ένα burger στο Five Guys ή στο Shake Shack κι ενώ περιμένούμε για το φαγητό να τους τραγουδήσουμε από μέσα ή απ' έξω μας.
Το επόμενο πρωί συμβαίνει κάτι εντελώς συνηθισμένο. Αποφασίζω για εκατομμυριοστή φορά να μείνω στο Λονδίνο για πάντα. Θα πίνω μπύρες στο Shakespeare's Head της Carnaby Street μετά το γραφείο, θα βλέπω από τρεις φορές κάθε παράσταση του Royal Haymarket Theatre και θα περνάω τα πρωινά της Κυριακής μπροστά στο The Fighting Temeraire του J.M.W Turner, στην Εθνική Πινακοθήκη Η ζωή μπορεί να μην κυλήσει απαραίτητα καλύτερα. Θα κυλήσει όμως σίγουρα διαφορετικά.
