Η Marilyn Monroe έτρωγε ωμά αυγά, η Audrey Hepburn απέφευγε τις πρωτείνες και η Αλίκη Βουγιουκλάκη δεν έτρωγε ποτέ κρέας. Αρκετές φορές διαβάζοντας τέτοια άρθρα πίστευα ότι πρέπει να υπάρχει μία δόση υπερβολής. Μου ήταν αδιανόητο να φανταστώ ότι κάποιος μπορεί να αντισταθεί στην σοκολάτα στην σαντιγύ έστω και στην τηγανητή πατάτα.
Μέχρι που ήρθε η στιγμή να ζήσω από κοντά την Άννα Βίσση και να διαπιστώσω ότι ναι εδώ υπάρχει θυσία.
Το 2006 που εκπροσωπούσε την Ελλαδα για την Eurovision, την ακολούθησα σε δύο ταξιδια της. Από το πρωί το πρόγραμμα ήταν πολύ πιεσμένο με πολύ ένταση και λίγο χρόνο για ξεκούραση αλλά και για σωστή διατροφή.
Η Άννα είναι μια σωστή επαγγελματίας, είναι στήν ώρα της σε κάθε μεγάλο η μικρό ραντεβού που πρέπει να είναι παρούσα, διαθέτει πάντα καλή διάθεση και δεν αφήνει κανέναν φάν της παραπονεμένο.
Την βλέπω να μιλάει με όλους, ποζάρει για selfie φωτογραφίες, ποζάρει για μένα, πιάνει κουβέντα με περαστικούς που την αναγνωρίζουν και παρατηρεί τα πάντα.Ενδιαφέρεται για την αρχιτεκτονική, για την κουλτούρα του τόπου αλλά και για την τοπική κουζίνα. Κοντά στην πλατεία στις Βρυξέλλες συναντάμε την Καντίνα “Plaka”.
Τα περήφανα Ελληνόπουλα χαίρονται να συναντήσουν και να προσφέρουν μια μερίδα γύρο στην αγαπημένενη τους σταρ.
Εκείνη με ευγένεια αρνείται να δεχτεί την μερίδα-γίγας και με ένα πονηρό χαμόγελο παίρνει μια πιρουνιά από την κοπέλα δίπλα της.
Δεν την παρεξηγεί κανείς ξεσπάνε σε γέλια και απολαμβάνουν την παρουσία της.
Λίγες μέρες αργότερα βρισκόμαστε στα Ιεροσόλυμα. Διασχίζοντας “τον Δρόμο του Μαρτυρίου” προς τον Πανάγειο Τάφο περνάμε μέσα απο το παζάρι.
Νιώθω να βρίσκομαι στον παράδεισο της λιχουδιάς.
Παντού γύρο μας υπάρχουν μικρά μαγαζάκια και μικροέμποροι που πουλάνε τα ωραιότερα γλυκάκια, κουλουράκια, ψωμιά, πίτες. Μία ματία στα συροπιαστά φτάνει για να αυξηθούν οι θερμίδες μέσα σου.
Ομολογώ οτι εγώ δεν μπορώ να αντισταθώ.
Σε κάθε μου μπουκίτσα, η Άννα με ρωτάει τι γεύση έχει κάθε κουλουράκι, τυροπιτάκι, συροπιαστό και ψωμάκι που εγώ απολαμβάνω. Εκείνη απλώς με κοιτάει και αναμένει την αξιολόγηση μου, αποθέωνω την μια μπουκιά μετά την άλλη.
Και κάποια στιγμή δεν μπορεί να αντισταθεί. Παίρνει ενα ζουμερό γλυκάκι το βάζει με λαχτάρα στο στόμα, νιώθει την γεύση και το φτύνει σε μια χαρτοπετσέτα.
Με κοιτάει και μου λέει: “ πωωωω, τι θείκη γεύση είναι αυτή... έλα φάε αλλό ενα κομμάτι για εμένα”.
Αργότερα θα πάρει ένα κουλούρι από έναν περαστικό και θα το απολαύσει με την ίδια λαχτάρα.
Όλα αυτά διαδραματίστηκαν πριν χρόνια και ήταν μόνο μία στιγμή, που ίσως ακολουθούσε κάποια συγκεκριμένη δίαιτα. Αυτό δε σημαίνει ότι η Άννα Βίσση κρατάει αυτό το τέμπο στη διατροφή της μέχρι και σήμερα. Το μέτρο όμως σίγουρα το κρατάει και αυτό δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.