«Λοιπόν, υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να να φωτογραφίζεις ένα πάρτι και να φωτογραφίζεις πορτρέτα ανθρώπων μέσα σε ένα πάρτι. Οι φωτογραφικές μηχανές Polaroid δεν λειτουργούν υπέρ σου γιατί δε μπορούν να συλλάβουν την κίνηση. Στο παρελθόν, φυσικά και τράβαγα πολλά πορτραίτα, αλλά τα αντικείμενα του κάδρου μου έπρεπε πάντα να παραμένουν ακίνητα. Δεν ορίζω τον εαυτό μου ως φωτογράφο των πάρτι, αλήθεια. Τουλάχιστον όχι όπως η Roxanne Lowitt, για παράδειγμα, που πήγαινε στα πιο υπέροχα πάρτι και έβαζε τα πιο γκλάμορους άτομα να κάνουν ό,τι τους έλεγε. Αυτό, τελικά που κάνει ένα καλό πάρτι είναι ένας ωραίος συνδυασμός: ανθρώπων, αλκοόλ και μουσικής» απαντάει η Maripol, σε πρόσφατη ερώτηση δημοσιογράφου, ποιο είναι το μυστικό ενός επιτυχημένου πάρτι.
Η Maripol επί το έργον, σήμερα:
Η Maripol έχει χαρακτηριστεί ως «ο θεματοφύλακας της κουλτούρας της νύχτας της δεκαετίας του '80». Οι λαμπερές, στιλάτες εικόνες Polaroid του Jean-Michel Basquiat, της Madonna, του Keith Haring, της Deborah Harry και του Andy Warhol προδίδουν μια από τις πιο ζωντανές στιγμές της καλλιτεχνικής ιστορίας της Νέας Υόρκης. Φοιτήτρια της Καλών Τεχνών στη Ναντ, της Γαλλίας, η Maripol ταξίδεψε για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη, το 1976, σε ηλικία 20 ετών. Μέσα σε μια χρονιά ανέλαβε τη σχεδίαση του ιταλικού brand, Fiorucci, όπου σύντομα έγινε καλλιτεχνική διευθύντρια.
Λες και αυτή η γενιά δε γέρασε -κάποιοι, όντως έφυγαν νωρίς-, λες και η «παλιοπαρέα» αυτή έμελε να μείνει στην ιστορία ως οι μπροστάρηδες της σύγχρονης βακχείας.
Η Maripol τράβηξε την πρώτη Polaroid φωτογραφία της, το 1977 και για πολλά χρόνια σπάνια θα την έβλεπε κανείς χωρίς τη φωτογραφική της μηχανή, μια SX-70. Φωτογράφησε τις προσωπικότητες που σύχναζαν στο θρυλικό κλαμπ, Studio 54, το οποίο άνοιξε εκείνο το έτος. Andy Warhol, Steve Rubell, Bianca Jagger, Jerry Hall και Grace Jones μερικά από τα ονόματα των κάδρων της, ονόματα που μόνο συνειρμούς καλοπέρασης μπορούν να προσφέρουν στο σήμερα. Λες και αυτή η γενιά δε γέρασε -κάποιοι, όντως έφυγαν νωρίς-, λες και η «παλιοπαρέα» αυτή έμελε να μείνει στην ιστορία ως οι μπροστάρηδες της σύγχρονης βακχείας.
H Maripol με τις φίλες της, δεξιά η Μπιάνκα Τζάγκερ:
«Θεέ μου» αναφωνεί η ίδια η Maripol όταν της ζητούν να κυλιστεί στα πατώματα των αναμνήσεων και να πει όσα είδε και άκουσε, τα σωτήρια, εκείνα έτη. «Θα έλεγα ότι τα πάρτι στο Studio 54 ήταν πραγματικά παραπάνω από κορυφαία. Ξέρετε τώρα. Τι να πει κανείς για το πάρτι γενεθλίων της Bianca Jagger με το άλογο. Ή ένα πάρτι κάποιου Πάσχα, που είχα οργανώσει εγώ. Ήμουν ιμπρεσάριος. Δεν ξέρω γιατί με είχαν επιλέξει, υποθέτω γιατί γνώριζα πολύ κόσμο. Έκανα, λοιπόν, εκείνο το πασχαλιάτικο πάρτι στο Studio 54 και αμόλησα μια ντουζίνα ζωντανά κουνέλια, βαμμένα σε διάφορα χρώματα, ροζ, πράσινα και κίτρινα, στον χώρο, σαν το απόλυτο ντεκόρ. Τα είχαμε σε περίφραξη, βέβαια, με σανό. Στο τέλος, σκέφτηκα τι θα κάνω με όλα τα κουνελάκια; Έτσι, κάθε ένας από τους φίλους μου πήρε μαζί του ένα από αυτά, για pet στο σπίτι. Και έζησαν για πολύ καιρό. Ήταν, πραγματικά, μια τέλεια εποχή» λέει η φωτογράφος και μοιραία, σχεδόν αυτόματα, η σύγκριση με την σημερινή στάση ζωής, της υστερικής λατρείας της πολιτικής ορθότητας και της λοβοτομής του αυθορμητισμού, μας χτυπάει την πόρτα.
«Αυτό που μου έμεινε απωθημένο από την εποχή του Studio 54 ήταν ο David Bowie, τον οποίο δεν κατάφερα να φωτογραφήσω ποτέ. Ήταν πάντα τόσο ευγενικός. Μια βραδιά, τον είδα να με πλησιάζει. Τα αντανακλαστικά μου λειτούργησαν αυτόματα. Δεν ήμουν τύπος παπαράτσι, οπότε ρώτησα “μπορώ;” και αυτός είπε “όχι, όχι, όχι αγάπη”».
«Λοιπόν» συνεχίζει η η Maripol, «αυτό που μου έμεινε απωθημένο από την εποχή του Studio 54 ήταν ο David Bowie, τον οποίο δεν κατάφερα να φωτογραφήσω ποτέ. Ήταν πάντα τόσο ευγενικός. Μια βραδιά, τον είδα να με πλησιάζει. Τα αντανακλαστικά μου λειτούργησαν αυτόματα. Δεν ήμουν τύπος παπαράτσι, οπότε ρώτησα “μπορώ;” και αυτός είπε “όχι, όχι, όχι αγάπη”. Απογοητεύτηκα. Όσον αφορά τους ανθρώπους σήμερα, νομίζω ότι θα ήθελα να φωτογραφίσω ηλικιωμένους. Αν μπορούσα να κάνω μια σειρά παλιών ηθοποιών στο Χόλιγουντ, θα το έκανα αυτή τη στιγμή» καταλήγει η φωτογράφος της νύχτας των 80s και μας χαρίζει μια υπέροχη προοπτική και επιβεβαίωση για την πορεία των πραγμάτων και της μεταστροφής των ενδιαφερόντων μας, συν τω χρόνω.
Κάποια μέλη της «παλιοπαρέας» σε γιορτινό mood. Κάποιος παντρευόταν, ευκαιρία για γλέντι. Στο κέντρο ο Κιθ Χέρινγκ: