Η Εβίνα Μάλτση είναι αναμφισβήτητα η ζωντανή ιστορία του ελληνικού γυναικείου μπάσκετ, ένας πραγματικός μύθος, με πολλές και σπουδαίες διακρίσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό, καθώς εκτός το ότι έχει διαπρέψει σε ομάδες του εξωτερικού, συμμετείχε και στην εθνική ομάδα μπάσκετ γυναικών. Mια γυναίκα γεμάτη με όρεξη για ζωή, με πάθος, με θέληση και πίστη, με δυναμισμό.
-Θα σας πω κάποιες λέξεις και μ’ αυτές τις λέξεις που θα σας πω θέλω να μου πείτε τι εικόνες σας έρχονται στο μυαλό.
Οκ
-Γήπεδο
Το σπίτι μου. Ασφάλεια.
-Μπασκέτα
Στόχος, ο στόχος μου
-Jump Shot
Τελειότητα
-Μπάλα
Η μεγαλύτερη μου αγάπη
-Ομάδα
Οικογένεια
-Εθνική Ελλάδος
Τα πάντα!
-Τι σας έκανε να ασχοληθείτε με το μπάσκετ;
Το ερέθισμα για να ασχοληθώ με το μπάσκετ ήταν ότι τα αδέλφια μου που είναι μεγαλύτερα από εμένα έπαιζαν, ασχολούνταν δηλαδή στην εφηβεία τους, οπότε οι εικόνες μου ήταν γνώριμες. Η μπάλα, το γήπεδο, πήγαινα να δω τα αδέλφια μου… Σαν μικρό παιδί πιστεύω ότι θέλοντας να τραβήξω την προσοχή τους ήθελα να κάνω και εγώ αυτό που κάνανε. Το δεύτερο αμέσως μεγαλύτερο ερέθισμα ήταν η εικόνα του 1987 στην τηλεόραση, γιατί ήμουνα εννιά χρονών και θυμάμαι ακόμα και σήμερα που ήμουνα και τι είδα. Δηλαδή κάτι ξαφνικά άστραψε μπροστά μου, που ήταν ουσιαστικά οι Έλληνες παίκτες με το «Ελλάς» που σήκωναν το τρόπαιο και όλο τον κόσμο και εμάς μαζί τους Έλληνες που ζούσαμε σε μία πανηγυρική ατμόσφαιρα. Αυτό δηλαδή το θυμάμαι πάρα πολύ έντονα και θυμάμαι να λέω «θέλω να γίνω σαν και αυτούς», χωρίς να μπορώ να εξηγήσω τι σημαίνει αυτό. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το μπάσκετ. Ήμουν δραστήρια από μικρή, οπότε έκανα και άλλα αθλήματα, αλλά το μπάσκετ ήτανε αυτό που με κέρδιζε. Και το κλειδί που ουσιαστικά, δεύτερο κλειδί, που καθόρισε την πορεία μου αν θέλετε γιατί όταν ήμουν 15-16 χρονών δεν μπορούσα να ξέρω αν θέλω να ασχοληθώ μ’ αυτό επαγγελματικά, δεν μπορούσα να καταλάβω αν θέλω να φύγω στο εξωτερικό ή όχι, ήτανε η λέξη «Εθνική ομάδα». Όταν ο προπονητής μου μου είπε «αν δουλέψεις μπορείς να παίξεις Εθνική ομάδα», ήταν η στιγμή που κλείδωσαν όλα. Δεν ξαναβγήκα από το γήπεδο.
-Αυτό πότε είχε γίνει; Σε ποια ομάδα;
Ήμουνα στην Γουμένισσα, στο Κιλκίς, απ’ όπου κατάγομαι. Στα 12 μου δημιούργησαν μία μικρή ομάδα για εμάς, για τα κορίτσια δηλαδή, όποτε μας έδωσαν ουσιαστικά στέγη. Γιατί είναι πολύ βασικό να σας πω ότι τα όνειρα των παιδιών ξεκινάνε και από ένα χώρο που θα φιλοξενήσει τα όνειρά τους. Όπως ξέρετε στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή τα γήπεδα είναι ένα πρόβλημα ή σε κάποιες επαρχιακές πόλεις, εάν δεν υπάρχει ομάδα, δεν μπορείς να παίξεις, να κάνεις αυτό το άθλημα. Έτσι σαν παιδί συμμετείχα στην ομάδα αυτή... Στα 16 ο προπονητής μου είπε την μαγική λέξη «Εθνική Ελλάδος». Ανατρίχιασα μέσα μου και κατάλαβα ότι αυτό θέλω να κάνω. Να παίζω μπάσκετ.
-Πως αντιμετώπισαν αυτή την απόφαση σας τα αδέλφια και οι γονείς σας;
Οι γονείς μου σε πιο παιδική ηλικία ήταν απλά πολύ υποστηρικτικοί και ευτυχώς λόγω άγνοιας (περιορισμένης γνώσης) είχαν μία απόσταση ασφαλείας. Δηλαδή δεν επενέβαιναν στο αν έπαιξα, πώς έπαιξα, γιατί έπαιξα, αν ο προπονητής μου έκανε σωστή επιλογή ή όχι. Οπότε απλά ήταν ασφαλείς γνωρίζοντας ότι βρίσκομαι στο γήπεδο και όχι κάπου αλλού, ξέρανε το περιβάλλον στο οποίο βρισκόμουνα και με ποιους συναναστρεφόμουν καθημερινά, το θεωρούσαν αρκετά υγιές. Δεν θεώρησαν ποτέ ότι θα αποφασίσω να κάνω αυτό επαγγελματικά, οπότε το αγκάλιασαν σαν μία παιδική ενασχόληση. Δεν μου δημιούργησαν πρόβλημα να μην το κάνω ή οτιδήποτε άλλο. Τα αδέλφια μου επίσης, συγκεκριμένα ο ένας μου αδελφός ήταν λίγο πιο θερμός γιατί το είχε περάσει και χαιρόταν να με βλέπει να παίζω, όποτε ήθελε να με συμβουλεύει, να με βοηθάει περισσότερο. Δηλαδή οι μετακινήσεις που χρειάστηκε να κάνω, παπούτσια που ήθελα να πάρω, εικόνες που ήθελα να αποκτήσω, καμιά ατομική προπόνηση που μπορεί να ήθελε να μου κάνει, ήταν πάντα εκεί. Όταν αποφάσισα ότι αυτό θέλω να το κάνω πιο επαγγελματικά, το πώς θα το παρουσίαζα στον πατέρα μου ήταν ένα ολόκληρο σενάριο. Εκεί με στήριξε πάρα πολύ η υπόλοιπη οικογένεια και όχι γιατί ο πατέρας μου ήταν αυταρχικός, αλλά πηγαίνοντας 30 χρόνια πίσω, οι γονείς μας είχαν μεγαλώσει διαφορετικά. Δεν μπορούσε κανείς να καταλάβει τι θα πει αυτό. Δηλαδή αυτό είναι ένα χόμπι. Τι εννοείς θέλεις να ασχοληθείς μ’ αυτό; Τι εννοείς θέλεις να φύγεις στο εξωτερικό; Οπότε υπήρξε μία ολόκληρη συνωμοσία για το πώς θα το παρουσιάσουμε στον μπαμπά, γιατί στα 16 μου 17 ήρθε η πρώτη πρόταση μεταγραφής για να φύγω από το χωριό ουσιαστικά. Πώς θα το αντιμετωπίσουμε, πώς θα το παρουσιάσουμε, τι θα πει, πώς θα αντιδράσει. Αυτό ήταν το πρώτο και μοναδικό θα έλεγα εμπόδιο, γιατί από τη στιγμή που έφυγα και μετά τα άλλα όλα πήραν το δρόμο τους.
-Ποιες ήταν οι δυσκολίες που αντιμετωπίσατε και ποιες οι θυσίες που κάνατε;
Οι δυσκολίες… Ήμουνα αρκετά τυχερή που μεγάλωσα σε ένα μέρος που διέθετε γήπεδο και ομάδα, γιατί μιλώντας πλέον και με πάρα πολλά παιδιά για πολλά μέρη της Ελλάδος, συνειδητοποιώ ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η έλλειψη χώρου και φυσικά μετά η έλλειψη κάποιου σωματείου για να μπορέσουν αυτά τα παιδιά να ενσωματωθούν. Οπότε απ’ αυτή την άποψη ήμουν πάρα πολύ τυχερή. Δυσκολίες. Εντάξει, όσες δυσκολίες μπορείτε να φανταστείτε για ένα κοριτσάκι που ξεκινάει να παίζει μπάσκετ και κανείς δεν θεωρεί ότι αυτό είναι επαγγελματικό ή μπορεί να οδηγήσει κάπου παραπέρα, μία γενικότερη αμφισβήτηση. Από εκεί και πέρα θυσίες… Αυτό που λέω πάντα είναι ότι δεν θεωρώ ότι έκανα θυσίες, γιατί έκανα αυτό που αγαπούσα πάρα πολύ. Τάχτηκα σ’ αυτό και με αντάμειψε. Αλλά σίγουρα όταν παίρνεις αυτή την απόφαση να ασχοληθείς επαγγελματικά με τον αθλητισμό, κάποια πράγματα για τους περισσότερους ανθρώπους θεωρούνται θυσίες. Γιατί αναγκαστικά απλά δεν τα κάνεις. Δηλαδή, ας πούμε, έλειπα τα περισσότερα χρόνια από τις περισσότερες κοινωνικές εκδηλώσεις φίλων και συγγενών. Δεν ήμουν ποτέ δίπλα στους φίλους μου ή στην ίδια την οικογένειά μου, γιατί ήμουν στο εξωτερικό πολλά χρόνια. Τα καλοκαίρια δεν είχα το χρόνο να πάω διακοπές, να βγω με τους φίλους μου. Οι απαιτήσεις άλλαζαν συνεχώς τον τρόπο ζωής μου. Όλο αυτό για κάποιους ανθρώπους που συζητάω μου λένε ότι δεν θα μπορούσαν να το κάνουν ή τους φαίνεται βουνό, θεωρείται θυσία. Για εμένα όμως δεν ήταν. Ήταν κάτι που το έκανα ευχάριστα, ήταν η πρώτη μου επιλογή και ήξερα ότι επειδή το να ξεχωρίσεις και να φτάσεις σ’ ένα αρκετά υψηλό επίπεδο απαιτεί πολλή δουλειά. Πρέπει να είσαι ταγμένος.
-Η μετάβαση της πρώτης μεταγραφής, δεν ήταν δύσκολη;
Ναι σίγουρα… Έρχεται η ώρα να φύγω λοιπόν, αλλά ουσιαστικά να απεγκλωβιστώ κι’ όλας από τον ομφάλιο λώρο, την οικογένειά μου, οπότε για εμένα ήταν πολύ σημαντικό. Ήταν πολύ σημαντική αυτή η χρονιά γιατί έπρεπε να φύγω, να μείνω μόνη, να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου, να πατήσω στα πόδια μου, να δω αν μπορώ να τα καταφέρω. Δεν έκανα το μεγάλο βήμα να φύγω στην Αθήνα την πρώτη χρονιά, ενώ είχα πρόταση. Θεώρησα ότι δεν ήθελα να πάω σε μία ομάδα που δεν θα παίζω, μπορεί να χαθώ κτλ. Πήγα στην Θεσσαλονίκη στον Μέγα Αλέξανδρο και έτσι ξεκίνησα τα πρώτα μου βήματα.
-Ήσασταν πάντα τόσο αποφασισμένη;
Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι πώς ήμουνα μικρή. Η μητέρα μου μου λέει ότι «ναι, έτσι ήσουνα μία ζωή. Μας έλεγες θα κάνω αυτό και τέλος». Μπορώ να σου πω όμως ότι έτσι είμαι τώρα, τα τελευταία χρόνια που με θυμάμαι, με παρατηρώ, ξέρω ότι όταν πάρω μία απόφαση θα τη στηρίξω μέχρι τέλους. Για εμένα είναι δέσμευση. Αλλά δεν ξέρω να σας πω αν τελικά το είχα και ο αθλητισμός το έδεσε ή το απέκτησα μετά από τόσα χρόνια.
-Έχετε ζήσει έντονα το εξωτερικό. Οι διαφορές του εξωτερικού και της Ελλάδας;
Στο συγκεκριμένο άθλημα οι διαφορές είναι τεράστιες και ειδικά τα χρόνια που έφυγα, και τώρα ακόμα γιατί είμαστε λίγο πίσω στην οργάνωση και στη διάδοση του γυναικείου μπάσκετ σε σχέση με το εξωτερικό. Έξω, από την πρώτη στιγμή που έφυγα και πήγα στην Ισπανία πριν 15 χρόνια, κατάλαβα τη μεγάλη διαφορά του να είσαι κάπου που το μπάσκετ αναγνωρίζεται ως επαγγελματικό. Δηλαδή ξαφνικά ήμουν επαγγελματίας. Υπήρχε μεγάλη διαφήμιση του αθλήματος. Κάτι αντίστοιχο με το μπάσκετ ανδρών, όχι στο ίδιο μέγεθος, αλλά πολύ κοντά. Γιατί στην Ελλάδα αυτό δεν υπήρχε ποτέ. Τα τελευταία χρόνια ίσως με πολύ κόπο ήρθε. Είδα άλλους λαούς, άλλες κουλτούρες. Κάποιοι λαοί μας μοιάζουν πολύ, σε σχέση με κάποιους άλλους είμαστε πολύ συντηρητικοί, είμαστε πολύ πίσω. Κάνουμε κάποια βήματα βέβαια, αλλά τα κάνουμε πολύ αργά. Ήταν μεγάλο σχολείο όλο αυτό για εμένα. Θεωρώ ότι σε σχέση με τις καταβολές μου, από το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον, άνοιξε λίγο περισσότερο το μυαλό μου.
-Πείτε μου κάποιες στιγμές που σας στιγμάτισαν, σας έμειναν ανεξίτηλες.
Μία σκηνή που μου έρχεται πολύ έντονα στο μυαλό, γιατί για εμένα είχε τρομερό μέγεθος, τρομερή βαρύτητα, ήταν όταν βρέθηκα στην Αμερική και συμμετείχα στο γυναικείο NBA που καταλαβαίνετε ότι για εμένα ήταν ένα άπιαστο όνειρο. Δηλαδή έφτασα κάποια στιγμή να είμαι εκεί, να το ζω και να μην το πιστεύω. Να λέω «Θεέ μου τι ζω!». Οπότε είμαι ας πούμε στη χώρα του ονείρου μου και κάποια στιγμή έρχονται έτσι τα πράγματα που παίζουμε μπροστά σε 15.000 κόσμο και φωνάζουνε «shot the ball Maltsi». Ή έβλεπα πλακάτ με το όνομά μου ή πήγαινα να ψωνίσω στο σούπερ μάρκετ και ο κόσμος με αναγνώριζε, μου ζητούσε αυτόγραφα. Ένιωθα ένας μικρός θεός, αλλά όχι με την έννοια ότι έβλεπα αλλιώς τον εαυτό μου. Έλεγα ότι «είναι δυνατόν! Το ζω αυτό το πράγμα αλήθεια εγώ! Απίστευτο!». Και είναι αυτό που σας είπα και πιο πριν ότι έχεις μία αναγνώριση στο εξωτερικό διαφορετική, μία διαφορετική προσέγγιση. Αυτό ας πούμε δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Βέβαια και πριν το WNBA και μετά στις χώρες που αγωνίστηκα υπήρχε επίσης και άλλα σκηνικά που με είχαν αγγίξει…Στην Γαλλία θυμάμαι παίζαμε με την ομάδα που αγωνιζόμουν, οι φίλαθλοι θέλοντας να δείξουν την υποστήριξή τους σε εμένα, σε εμάς γενικότερα, κρατούσαν την Ελληνική σημαία, για εμένα, επειδή ήμουν Ελληνίδα όπως φυσικά και για τις αντίστοιχες κοπέλες που ήταν διαφορετικής εθνικότητας. Αυτό μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση θυμάμαι και μου άρεσε πάρα πολύ σαν κουλτούρα, σαν πολιτισμός, σαν λαός. Τώρα βέβαια δεν είναι πολύ ωραίο να ακουστεί λόγω των πρόσφατων γεγονότων, αλλά είναι μία πραγματικότητα. Αυτό έγινε και μέσα στην Τουρκία που όταν το είδα δεν το πίστευα. Και σε ποιον να το πεις και να το πιστέψει. Παρόλα αυτά έγινε και είναι κάτι που δεν θα το ξεχάσω.
-Έχει γραφτεί στο παρελθόν, από τον ελληνικό και τον ξένο τύπο, ότι είστε ο ζωντανός μύθος του ελληνικού, γυναικείου μπάσκετ…
Σίγουρα δεν βλέπω τον εαυτό μου έτσι. Προσπαθώ κάθε φορά που ξυπνάω να βλέπω τον εαυτό μου, σε όλη τη διάρκεια της πορείας μου, είτε ήμουν ένα κοριτσάκι 16 χρονών, είτε κάποια στιγμή ανακηρύχθηκα η καλύτερη παίκτρια της Ευρώπης, είτε είχα ένα παιχνίδι που έβαλα μόνο δύο πόντους, προσπαθούσα να κοιτάω τον εαυτό μου πάντα με την ειλικρίνεια και ευσυνειδησία ότι είμαι η Εβίνα. Οκ; Και φρόντισα σ’ όλο το διάστημα αυτό να μην αλλάξει. Απολαμβάνω, αν μου επιτραπεί η έκφραση, αυτό το σεβασμό στην πορεία μου, αλλά μέχρι εκεί. Δεν θεωρώ ότι είμαι μύθος. Μύθος είναι ο Νίκος Γκάλης, ο Michael Jordan, ο Kobe. Από εκεί και πέρα, απλά στο κομμάτι αυτό της αναγνωρισιμότητας προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν πιο υπεύθυνη και να συμπεριφέρομαι ανάλογα. Γιατί είναι ένας ρόλος που δεν ήταν ποτέ αυτοσκοπός ξέρετε. Δηλαδή πάμε πάλι λίγο πίσω. Ξεκινάς σαν παιδάκι, θέλεις να εκπληρώσεις τα όνειρά σου, θέλεις να παίξεις στην Αμερική, θέλεις να γίνεις καλύτερη παίκτρια, έτσι έχεις λίγο τάσεις όχι εγωισμού καθαρά, αλλά ούτε και εγωκεντρισμού…Αλλά να είσαι ανταγωνιστικός. Δηλαδή θέλεις να είσαι ο καλύτερος. Ίσως όχι ο καλύτερος σε σχέση με έναν άλλον, αλλά ο καλύτερος που μπορείς. Κάποια στιγμή λοιπόν κατακτάς τις κορυφές σου και δεν είσαι μόνο εσύ που σε βλέπεις…Πχ φοράς τη φανέλα της Εθνικής ομάδας. Αυτό έχει ένα ειδικό βάρος. Είναι μία ευθύνη πιστεύω και θέλει μία συγκεκριμένη αντιμετώπιση. Κάπως έτσι λοιπόν αντιμετωπίζω όλο αυτό που εσείς βλέπετε στο πρόσωπό μου.
-Κεφάλαιο Εθνική Ελλάδος…
Τι να σας πω, για την Εθνική Ελλάδας…(έντονη συγκίνηση)… Η Εθνική ομάδα είναι ένα ιδανικό πάνω από το εγώ μας. Εγώ έτσι το αντιλαμβάνομαι, έτσι θέλω να το λέω, έτσι θέλω να το μεταδώσω. Είναι μεγάλη τιμή να φοράς τη φανέλα που γράφει πάνω «Ελλάς», να κουβαλάς τη σημαία σου, να εκπροσωπείς ένα ολόκληρο έθνος, να εκπροσωπείς τη χώρα σου ουσιαστικά. Τεράστιο κεφάλαιο και όχι μόνο για όλα αυτά που προανέφερα που είναι και κάπως τετριμμένα. Γυρίζοντας 30 χρόνια πριν θα σας πω ότι αν δεν ήμουν με την Εθνική ομάδα δεν θα είχα κάνει την καριέρα που έκανα. Είναι λίγο η βιτρίνα σου, είναι λίγο ότι ξεχωρίζεις από τους υπόλοιπους, είναι ότι βγαίνεις να παίξεις σε πανευρωπαϊκά και σε παγκόσμια πρωταθλήματα. Από τη Γουμένισσα είμαι, δεν θα το ξεχνάω ποτέ. Δηλαδή πώς θα έπαιζα πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα από την Γουμένισσα; Ποιος, πού, πώς… Τώρα όλα… Τώρα η Εθνική ομάδα τι να πω… μπορώ να μιλάω ώρες (πιο έντονη συγκίνηση)... Ήταν ο λόγος που σταμάτησα το μπάσκετ, γιατί σταματούσα από την Εθνική ομάδα, οπότε σταματάω την καριέρα μου... Ήταν ο λόγος που αποφάσισα να ασχοληθώ με το μπάσκετ, ήταν αυτή η ανατριχίλα, αυτό το διαφορετικό συναίσθημα… Είναι αυτό που είπα και πριν ότι κάποια στιγμή φτάνεις και ζεις ένα όνειρο που πάντα ξέρεις ξεκινάει απ’ αυτό που σας είπα, θυμάμαι το 1987 την εικόνα αυτή. Για εμένα αυτό ήταν το άπιαστο όνειρο. Ήθελα να γίνω σαν αυτούς. Δεν μπορώ να σας το περιγράψω με λόγια τι μπορεί να σκέφτηκε το παιδικό μου μυαλό. Τι εννοώ; Τι εννοώ ότι θέλω να γίνω σαν αυτούς; Να γίνω πρωταθλήτρια Ευρώπης; Να φοράω το «Ελλάς»; Και κάποια στιγμή κάναμε κάτι και εμείς που μας έβγαλε από την αφάνεια.
-Δεν ήταν απλά κάτι…
Κάτι γιατί η αλήθεια είναι ότι θα θέλαμε να έχουμε κάνει κάτι περισσότερο. Ας πούμε εγώ θα ήθελα πάρα πολύ ένα μετάλλιο. Στα 17 για παράδειγμα κάναμε το λάθος να το ονειρευτούμε και εγώ είχα σκεφτεί ότι την επόμενη μέρα θα κάνω tattoo το μετάλλιο. Δεν το πήραμε ποτέ.
-Ναι αλλά τότε ταρακουνήθηκε η Ελλάδα, μας κάνατε περήφανους, γιατί όπως είπατε και εσείς, πολύ σωστά πριν, βγήκε από την αφάνεια το γυναικείο μπάσκετ στην χώρα μας.
Σίγουρα. Ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας. Κάναμε κάτι πάνω από τις δυνάμεις μας. Κάναμε έναν άθλο, αλλά εντάξει δεν έχουμε πάρει ένα μετάλλιο. Δηλαδή τι να πούνε και αυτοί που έχουνε πάρει μετάλλιο. Κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε. Μακάρι να τραβήξουμε και τις επόμενες γενιές να κάνουν κάτι παραπάνω από εμάς.
-Ποιες θα ήταν οι συμβουλές που θα δίνατε σε ένα κορίτσι που θέλει να ασχοληθεί με το μπάσκετ;
Καταρχάς γενικότερα η τοποθέτησή μου απέναντι στους ανθρώπους, είτε είναι μικρά παιδιά, είτε είναι μεγάλοι άνθρωποι, είναι «όταν θέλεις κάτι, να το ακολουθήσεις μ’ όλη σου την καρδιά γιατί μόνο έτσι μένεις αληθινός στον εαυτό σου». Οπότε αν ένα κοριτσάκι θέλει να παίξει μπάσκετ, να πάει να παίξει μπάσκετ και να μην εστιάζει στα εμπόδια που μπορεί να της παρουσιάζουν ή να βλέπει και η ίδια, αλλά να εστιάζει στο τι μπορεί να κάνει αυτή για να αλλάξει κάτι επάνω της. Δηλαδή, αν αποφασίσει το οποιοδήποτε παιδί να εστιάσει στο πόσο πολύ θέλει να βελτιωθεί, είτε είναι μπάσκετ που μιλάμε συγκεκριμένα, είτε είναι σχολή, είτε είναι μαθήματα ή οτιδήποτε, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι εκεί έξω που μπορεί να το σταματήσει. Οπότε για εμένα η συμβουλή είναι μία. Να κάνουνε όνειρα, να μη βάλουν ταβάνι και να τα κυνηγήσουν. Και το να κυνηγήσω τα όνειρά μου για εμένα σημαίνει ένα πράγμα, να δουλέψω σκληρά για να τα πετύχω. Δεν είναι ότι κυνηγάω φαντάσματα. Δεν είναι κάθομαι στο σπίτι και ονειρεύομαι με τα μάτια κλειστά. Όχι. Η στιγμή που ξεκινάμε να ονειρευόμαστε είναι η στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μας και το τι κάνουμε για να πετύχουμε τα όνειρά μας. Μακάρι να εμπνεύσω ή να κάνω έστω πέντε παιδιά να πιστέψουνε σ’ αυτό.
-Το ελληνικό μπάσκετ θεωρείτε ότι είναι σε καλά επίπεδα σε σχέση με το παρελθόν;
Όχι δεν θεωρώ ότι είναι σε καλά επίπεδα. Μην ξεχνάμε ότι αυτή τη στιγμή τα τελευταία χρόνια η χώρα μας βρίσκεται σε μία κρίση η οποία έχει επηρεάσει πάρα πολύ το κομμάτι του αθλητισμού, πόσο μάλλον το γυναικείο μπάσκετ που πήγαινε να ανέβει εκεί γύρω στο 2010 και ήρθαν όλα μαζί και έδεσαν. Προσπαθήσαμε όσο μπορούσαμε και εμείς από την πλευρά μας, οι επιτυχίες της Εθνικής γυναικών, η ομοσπονδία που ήταν στο πλευρό μας, να βγάλουμε όλο αυτό το κομμάτι από την αφάνεια, αλλά όπως βλέπετε μία η κρίση, μία ο κορονοϊός δεν έχουν ευνοήσει και αυτή τη στιγμή το γυναικείο μπάσκετ δεν είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Βλέπουμε ολοένα και λιγότερες ομάδες να επενδύουν σ’ αυτό, βλέπουμε να μην υπάρχει η ανάλογη διαφήμιση που θα έπρεπε. Θεωρώ ότι τώρα έχει υποβαθμιστεί λίγο το προϊόν, αλλά επειδή δεν είμαι άνθρωπος που είμαι απαισιόδοξος…Πιστεύω ότι όπως και εμείς ξεκινήσαμε από τα λεγόμενα πέτρινα χρόνια, εγώ δεν ήξερα εκείνη την εποχή τι θα πει «πέτρινα», αλλά μας το λέγανε οι προηγούμενες, είναι στα χέρια αυτών των παιδιών δουλεύοντας σκληρά να φέρουν επιτυχίες για να τραβήξουν όλη αυτή την κατάσταση υπέρ τους. Και κάτι άλλο συμπληρωματικά στην προηγούμενη σας ερώτηση, ότι εάν θέλεις να βγεις από μία κατάσταση που σε πονάει, που μπορεί να είναι ότι παίζεις στο χωριό σου και δεν σε προσέχει κανείς, ότι είσαι σε μία ομάδα που δεν σε προσέχει κανείς… Τέλος πάντων όλα αυτά που μας λένε που μας φταίνε οι άλλοι, εάν δουλέψεις πολύ και βελτιώνεσαι καθημερινά, μπορείς εσύ να βγάλεις τον εαυτό σου απ’ αυτή την κατάσταση. Μπορείς να ανοίξεις πόρτες. Πλέον βλέπουμε ότι υπάρχει η δυνατότητα υποτροφίας από Αμερική, από ξένες χώρες, από κολέγια που συνδυάζουν σπουδές και επαγγελματικά συμβόλαια, οπότε νομίζω ότι είναι καθαρά στο χέρι των παιδιών στο πόσο είναι διατεθειμένα να δουλέψουν. Να θυσιαστούν όπως είπατε πριν κάποια πράγματα για να κερδίσουν όλα τα υπόλοιπα.
-Πείτε μου κάποιο ευτράπελο που έχει γίνει στο παρκέ…
Θυμάμαι κάποια στιγμή σ’ έναν αγώνα είχα πάθει κάτι κράμπες στα πόδια μου οπότε ζητάω αλλαγή, αργεί ο πάγκος να καταλάβει ότι ζητάω αλλαγή, αρχίζω φωνάζω εγώ, αρχίζει φωνάζει η γιατρός, αρχίζουν και φωνάζουν όλοι, αλλά δεν ξέρουν γιατί φωνάζουν, οπότε ο διαιτητής σταματάει αναγκαστικά το παιχνίδι γιατί υπάρχει μία αναταραχή. Και τι ήταν το θέμα; Ότι εγώ έπαθα κράμπα και έπρεπε να βγω. Που η ίδια ταραχή επικρατεί και στον πάγκο. Τρέχει ο ένας, δεν ξέρει τι να φέρει…Ο προπονητής σηκώνεται μου φωνάζει να μπω μέσα να παίξω, αλλά δεν μπορώ να μπω μέσα να παίξω…Άστα χαμός…
-Ποιος ήταν ο προπονητής που σας έδωσε περισσότερα εφόδια και σας βοήθησε να εξελιχθείτε; Χωρίς να θέλουμε να αδικήσουμε κανέναν προπονητή.
Ναι. Χωρίς να θέλω να αδικήσω κανέναν, δεν μπορώ να παραβλέψω τον πρώτο μου προπονητή, γιατί ουσιαστικά αυτός εντόπισε το ταλέντο μου. Είναι ο Θάνος Σόφτσης επίσης από την Γουμένισσα. Από εκεί και πέρα ο προπονητής που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην καριέρα μου και στην προσωπικότητά μου, είναι ο Κώστας Μίσσας. Είναι ένας προπονητής που σαν Εθνική γυναικών συναντήσαμε το 2006 για πρώτη φορά και άλλαξε επίπεδο σ’ όλη εκείνη την ομάδα. Δεν είναι τυχαίο ότι αμέσως μετά πέντε παίκτριες παίξανε στο εξωτερικό με πολύ μεγάλη καριέρα, ευρωλίγκες κτλ. Σίγουρα του οφείλουμε πάρα πολύ μπασκετική γνώση, αλλά πολύ περισσότερο από τη μπασκετική γνώση του οφείλουμε όλο αυτό το mentoring που μας έκανε σε πολύ βασικά πράγματα, στο πώς να αντεπεξερχόμαστε σε δύσκολες καταστάσεις, στο πώς να είμαστε επαγγελματίες κάτω από πίεση… Προσωπικά είχα τηλεφωνική επαφή μαζί του για πάρα πολλά χρόνια. Παίζοντας στο εξωτερικό και σε κάθε δύσκολη κατάσταση τον έπαιρνα τηλέφωνο να ζητήσω τη συμβουλή του. Ακόμα και στην Αμερική όταν ήμουν είχαμε επικοινωνία και προσπαθούσα να πάρω συμβουλές αποφόρτισης του άγχους και της πίεσης.
-Φιλίες μέσα από τον χώρο μπορεί να κάνει κάποιος εύκολα;
Πιστεύω ότι πάντα μπορείς να κάνεις φιλίες. Εντάξει, είναι θέμα χαρακτήρα βέβαια. Στις γυναίκες λένε ότι είναι πιο δύσκολο από τους άντρες. Εμένα όλοι μου οι φίλοι είναι από το μπάσκετ. Η κολλητή μου που είμαστε 20 χρόνια σαν αδερφές, την γνώρισα μέσω μπάσκετ. Έχω κάνει φιλίες και με ανθρώπους που αγωνίστηκαν στο εξωτερικό. Δηλαδή αυτή τη στιγμή έχω κρατήσει πολύ καλή σχέση με Ισπανία, με Γαλλία, με Τσεχία, οπότε θα έλεγα ναι.
-Συνδυάζεται εύκολα η προσωπική ζωή με τον πρωταθλητισμό;
Νομίζω δύσκολα, αλλά είναι πάλι θέμα χαρακτήρα. Δηλαδή αν βρεις έναν άνθρωπο, που ουσιαστικά για το σύντροφο μιλάμε τώρα, που μπορεί να υποστεί όλο αυτό το δύσκολο κομμάτι, γιατί οι μέρες μας δεν είναι όλες εύκολες και για έναν άνθρωπο που είναι 24 ώρες το 24ωρο δίπλα μας μπορεί να είναι πολύ δύσκολο, ανυπόφορο. Τώρα στη προκειμένη περίπτωση το γεγονός ότι έλειπα 13 χρόνια στο εξωτερικό και ήμουν ουσιαστικά 8 μήνες εκεί, 4 μήνες εκεί, 5 μήνες, εκεί 2 μήνες εδώ, ήταν εξαιρετικά δύσκολο γιατί βρίσκεσαι σε μία φάση στην οποία τελικά δεν είσαι και με κάποιον όταν είναι η απόσταση. Εκτός αν πάρεις μαζί σου κάποιον και σε ακολουθεί σαν βαλίτσα, που αυτό δεν θεωρώ ότι είναι εύκολο... Μπορεί να γίνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά πάλι έχει να κάνει με τον άνθρωπο. Σίγουρα δυσκολεύει πολύ, αλλά δεν είναι αδύνατο. Ξέρουμε και αθλητές που έχουν παντρευτεί και στην αρχή της καριέρας τους, στην πορεία τους, έχουν πάρει μαζί τις οικογένειές τους… Εμένα ας πούμε δεν μου ταίριαζε αυτό, συν ότι δεν προλάβαινα και να δεθώ τόσο που να αποφασίσω να με ακολουθήσει κάποιος… Ήμουν σε ένα φευγιό και δεν ήθελα και να πολυδένομαι και να μου δημιουργεί μετά αυτό το πρόβλημα στο να φύγω, οπότε το έβαζα λίγο στην άκρη αυτό. Ήταν πάντα δευτερεύον.
-Υπάρχουν αθλητές που έχουνε διάφορα γούρια κτλ πριν μπουν στο παιχνίδι. Εσείς είχατε ποτέ κάτι αντίστοιχο;
Γούρια δεν είχα με την έννοια να φοράω συγκεκριμένη κάλτσα κτλ… Αλλά έχω έναν σταυρό, καθαρά για λόγους υγείας όμως, δηλαδή κυρίως για τραυματισμούς, δεν τον έβγαζα ποτέ από πάνω μου, οπότε όταν έρχονταν η ώρα να τον βγάλω τον έβαζα πάντα μέσα στην κάλτσα μου. Στην αρχή δεν είχε σημασία το που, μετά όταν έπαθα στο δεξί πόδι κάποιους τραυματισμούς, τον έβαζα συνέχεια στο δεξί. Αλλά αυτό, δεν είχα κάτι άλλο.
-Όταν τραυματιζόσασταν και ξέρατε ότι δεν θα μπείτε στο επόμενο παιχνίδι στο παρκέ πώς αισθανόσασταν;
Κοιτάξτε η πιο δύσκολη στιγμή για έναν αθλητή είναι να μην μπορεί να αγωνιστεί για οποιονδήποτε λόγο. Πόσο μάλλον λοιπόν να τραυματίζεται, που σημαίνει ότι δεν μπορεί να αγωνιστεί. Είσαι σαν να είσαι ένα θηρίο στο κλουβί. Αυτό είναι το συναίσθημα. Είναι δύσκολο, δεν μπορείς να το δεχτείς, παλεύεις με τον εαυτό σου κάθε μέρα… Είναι οι περίοδοι που κοιμόμαστε χειρότερα από ποτέ ή δεν κοιμόμαστε ποτέ ή οι σύντροφοί μας τραβάνε τα πάνδεινα γιατί πραγματικά γινόμαστε ανυπόφοροι. Και αυτό γιατί; Γιατί είμαστε μέσα στα νεύρα, έχουμε άγχος, έχουμε ανασφάλεια. Θα επανέλθω; Πότε; Πώς; Θα είμαι όπως πριν; Πόσα παιχνίδια θα χάσω; Θα βρω ομάδα; Όλο αυτό λοιπόν καταλαβαίνετε, αρχίζει και εξωτερικεύεται. Και όταν κάποιος είναι δίπλα σου παραπάνω απ’ όσο μπορεί να αντέξει, είναι λίγο δύσκολο γι’ αυτόν.
-Αν σας έλεγα ότι θα γράφαμε ένα βιβλίο με την ζωή σας ποιος θα ήταν ο τίτλος που θα βάζατε;
Νομίζω ο τίτλος είναι δύσκολο, αν και νομίζω κάπου υπάρχει στο μυαλό μου, κάπου υπάρχει στις σημειώσεις μου. Αν ήτανε μία λέξη θα ήταν το «θέλω». Αν ήτανε τίτλος, θα πρέπει να δώσω έναν τίτλο στο ταξίδι μου... Μπορεί να ήταν αυτό «το ταξίδι μου», δεν ξέρω… Γενικά είμαι συναισθηματικός άνθρωπος, δεν φαίνεται στο γήπεδο λένε, είμαι όμως.
-Ποιες είναι οι λέξεις οι οποίες σας περιγράφουν ως άνθρωπο;
Πάθος. Επίσης η θέληση νομίζω με χαρακτηρίζει. Ενώ οι φίλοι μου πχ θα σου έλεγαν ότι είμαι ένα αθώο μικρό παιδί που παλεύει καθημερινά να ενταχθεί στον κόσμο των μεγάλων και όταν δεν τα καταφέρνει αυτοτιμωρείται.
-Υπάρχουν στιγμές που θα πετάγατε ή δεν θα κάνατε αν γυρίζατε το χρόνο πίσω;
Δεν θα πέταγα τίποτα γιατί νομίζω ότι κάθε μία κατάσταση μου έδωσε πολύ μεγάλα μαθήματα χωρίς να έχω μετανιώσει για κάτι. Γιατί για να μετανιώσω σημαίνει δεν άξιζε, έχασα το χρόνο μου, δεν πήρα κανένα μάθημα.
-Ποιες είναι οι δραστηριότητες που κάνετε σήμερα;
Καταρχάς είμαι σε μία συνεργασία με την ομοσπονδία στο πλαίσιο του να βοηθήσω, να μεταφέρω τη γνώση μου, την εμπειρία μου στο γυναικείο μπάσκετ. Μαζί με το team βέβαια που είμαστε εκεί. Δεν έχω μπει για να αλλάξω πράγματα και καταστάσεις. Προσπαθούμε να βοηθήσουμε όσο μπορούμε, να διαδώσουμε το μπάσκετ στην Ελλάδα, να το αναπτύξουμε περισσότερο. Παράλληλα δραστηριοποιούμαι με τους ολυμπιονίκες και με τέτοιου είδους δράσεις που έχουν να κάνουν με την μετάδοση του ευ αγωνίζεσθαι και των ολυμπιακών ιδεών σε σχολεία, στα παιδιά, στην κοινωνία κατ’ επέκταση. Εμένα αυτή είναι η επιθυμία μου. Και ταυτόχρονα προσπαθώ να ολοκληρώσω τις ακαδημαϊκές μου γνώσεις κτλ. Να συνεχίσω και να ολοκληρώσω κάποια πράγματα που άφησα πίσω.
-Οπότε στην ερώτηση αν έχετε ανεκπλήρωτα όνειρα τι μου απαντάτε;
Ανεκπλήρωτα… Νομίζω θα έλεγα όχι. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι κάποια όνειρα είναι και για μετά. Δεν θεωρούνται ανεκπλήρωτα επειδή δεν ήρθε η ώρα τους ακόμα. ‘Ενα μετάλλιο θα ήθελα πολύ, αν αυτό θεωρείται ανεκπλήρωτο όνειρο. Αλλά στο κομμάτι της καριέρας μου είμαι παραπάνω από ευχαριστημένη, είμαι ευγνώμων.
Ακολουθήστε το WomanToc στο Instagram
