Τριακόσια βήματα μέχρι την Ασκληπιού, 220 σκαλοπάτια αργότερα, και σε 40 βήματα είμαι μέσα σε μονοπάτι του Λυκαβηττού. Καθημερινή διαδικασία πια. Καταλαβαίνω πότε πρέπει να βγω ανάλογα με το φως. Στόχος μου είναι να προλάβω το ηλιοβασίλεμα.
Είναι τώρα, αυτή η εποχή του χρόνου που βλέπεις τους πιο ενδιαφέροντες ουρανούς. Σα τη ζωή και αυτοί. Αν είναι μόνο καταγάλανοι, χωρίς ένα σύννεφο, χωρίς λίγο δράμα να στάζει κόκκινο, πορτοκαλί, ροζ βαθύ, γκρι χρώμα δεν έχουν ενδιαφέρον. Ακούω μουσική για να κρατάω ένα ρυθμό, και είναι σα να βλέπω σκηνές από ταινία, που όμως είναι εντελώς ασύνδετες μεταξύ τους.
Τρώω τη σκόνη ενός ηλικιωμένου έτσι όπως τρέχει σα δαιμονισμένος με φανελάκι αθλητικό πορτοκαλί φλούο. Δυο κορίτσια έχουν πιάσει ένα από τα καλύτερα βραχάκια με θέα την Ακρόπολη, στο βάθος θάλασσα και αριστερά το Καλλιμάρμαρο. Τα πόδια τους κρέμονται στο κενό από κάτω.
Τρία αγόρια υπακούν λίγο πιο πάνω στο πλακόστρωτο μια κοπέλα να τους δίνει εντολές για ασκήσεις πους απς. Μια κυρία με το σύντροφο της πίνουν κάτι αχνιστό -μάλλον τσάι- μέσα από κανονικά φλιτζάνια με πιατάκια. Φτάνω σχεδόν στη κορφή, σταματάω για μια αναπνοή και μυρίζει λιβάνι. Βγάζω τα ακουστικά για να δω τη θέα (λες και βλέπω με τα αυτιά).
Δεν ακούγεται τίποτα. Μόνο λίγα -ξεχασμένα- ξύπνια τέτοια ώρα πουλιά και το θρόισμα των φύλλων. Μια σκέψη περνάει γρήγορα από το μυαλό μου. Θε μου, πόσα λεφτά έχω ξοδέψει για να μπαίνω σε υπόγεια σπα, με χαμηλό φωτισμό και θρόισμα δέντρων στα ηχεία για να κουλάρω από τη «κουλή» ζωή μου. Κοιτάω την πιο γοητευτική άσχημη πόλη, τη πόλη μου, με ψυχρό βλέμμα.
Οι κεραίες των ταρατσών παλιά με ενοχλούσαν. Ήταν το μεσανατολικό της Αθήνας στα μάτια μου που ήθελα να αποποιηθώ (λες και μπορείς να είσαι Αθηναία αλά καρτ: κρατάω Ακρόπολη, σβήνω τις κεραίες στις ταράτσες). Τώρα τις βλέπω σα να είναι art installation που όμως δεν είμαι σίγουρη αν μου αρέσουν. Αναπνέω βαθιά, ακούω τη καρδιά μου να χτυπάει ακόμη γρήγορα. Ακούω ψιθύρους αριστερά. Δυο αγόρια έχουν βγάλει τα σκυλιά τους βόλτα. Κάθονται πιο πέρα στρίβοντας ένα τσιγάρο.
Το βλέμμα μου ψάχνει τον ορίζοντα. Εκεί που νομίζουμε ότι ενώνεται δηλαδή ο ουρανός με τη θάλασσα. Ενώ στη πραγματικότητα δεν συναντιούνται καν ποτέ. Σκέφτομαι τους Flat Earthers. Μήπως η θεωρία ότι η γη είναι επίπεδη βγήκε από κάποιον αθεράπευτα ρομαντικό που πίστεψε ότι αυτά τα δυο είναι φτιαγμένα για να είναι ένα αναρωτιέμαι. Κάθομαι μέχρι να χαθεί το φως εντελώς. Παίρνω το δρόμο της επιστροφής. Ίσως σήμερα τον βρω με τη πρώτη. Χτες χάθηκα Προσπάθησα να βγω στη Νεάπολη, αλλά αντίκρισα από μακριά το Hilton. Λάθος μονοπάτι. Σα τη ζωή δηλαδή. Όλο και κάτι ενδιαφέρον μπορεί να βγει όμως από μια λάθος στροφή. Ακόμη και αν αυτό, είναι ένας κύριος που ακούει κλασική μουσική πάνω στο λόφο και διευθύνει σα μαέστρος με ένα κλαδάκι μια φανταστική ορχήστρα που ανάβει τα φώτα στις πολυκατοικίες της Αθήνας.
Κάθισα μερικά λεπτά από πίσω του και τον παρακολούθησα. Τον χειροκρότησα μόλις τελείωσε το κομμάτι. Γύρισε σοβαρός προς το μέρος μου. Υποκλίθηκε. Του χαμογέλασα.
Ακολουθήστε το WomanTOC στο Instagram
