Αν έπρεπε να προσθέσουμε τρεις επιθετικούς προσδιορισμούς στη γραφή της Αστερόπης αυτοί θα ήταν «σύγχρονη», «άμεση», «πικάντικη». Η δημοσιογραφία της έδωσε την αυτοπεποίθηση και τη χαρά να βλέπει το όνομά της τυπωμένο, όπως η ίδια λέει, αλλά το θέατρο ήταν το μεγάλο απωθημένο της. Τα υγιή απωθημένα γίνονται κατακτημένοι στόχοι όταν το ταλέντο περισσεύει και στην περίπτωση της Αστερόπης ο κανόνας επιβεβαιώνεται: η παράσταση «72 ώρες» που ανεβαίνει σήμερα στο Ίδρυμα Κακογιάννη φέρει την υπογραφή της. Μαζί με τον Γιώργο Χατζηπαύλου «συνομολογούν» την κοινή ματιά τους απέναντι στην εποχή, η οποία μεταμορφώνεται στο σενάριο μιας καταιγιστικής κωμωδίας που διαδραματίζεται μέσα σε 72 ώρες.
-Πως προέκυψε το θέατρο; Το είχες κατά νου ή τυχαία;
Τo θέατρο ήταν το μεγάλο μου απωθημένο. Από πολύ μικρή ήθελα να γίνω ηθοποιός, αλλά γύρω στα 17 είπα πολύ κυνικά στον εαυτό μου ότι αν θέλω να είμαι οικονομικά ανεξάρτητη, πρέπει να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Έγραφα καλές εκθέσεις και είπα, επίσης κυνικά, αν γίνω συγγραφέας θα πεινάσω, ας γίνω δημοσιογράφος για να χορτάσω. Πίσω στα εύρωστα 90s, όλοι ήθελαν να γίνουν δημοσιογράφοι, διαφημιστές και δικηγόροι. Τα τρία Δ που λέμε. Αλλά η κάψα για το θέατρο αντί να σβήσει, άρχισε με τα χρόνια να δυναμώνει. Ειδικά όταν έγραφα για παραστάσεις και έπαιρνα συνεντεύξεις από ηθοποιούς, έπιανα τον εαυτό μου να νιώθει μια άγρια ζήλια. Το 2008 ο Βασίλης Μαυρογεωργίου μου έκανε την τιμή να με κάνει βοηθό του στην παιδική παράσταση του Εθνικού «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» κι από τότε τίποτα δεν ήταν ξανά το ίδιο. Είπα στον εαυτό μου ή θα ασχοληθείς σοβαρά κάποια στιγμή με το θέατρο σε κάθε του μορφή-συγγραφή, υποκριτική-ή θα καταλήξεις να είσαι ένα συμπλεγματικό άτομο που άλλα ήθελε να κάνει, κι άλλα έκανε.
-Και η δημοσιογραφία; Τι θα γίνει με τη δημοσιογραφία;
Στη δημοσιογραφία οφείλω πολλά. Μου έδωσε αυτοπεποίθηση, τη χαρά να βλέπω το όνομά μου τυπωμένο και κυρίως να γνωρίσω από κοντά ανθρώπους που πάντα θαύμαζα. Είναι σαν ένας καλός γάμος, που με είχε στα ώπα ώπα -αν και υπήρξαν και πολλές δυσκολίες. Τώρα λοιπόν, μάλλον βρισκόμαστε σε διάσταση. Της χάρισα δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια, με ξέρει και την ξέρω καλά, αλλά νιώθω ότι θέλω να προχωρήσω. Δεν την εγκαταλείπω πλήρως, αλλά δεν θα ξαναείναι ποτέ η νούμερο ένα προτεραιότητά μου. Το θέατρο είναι ο μεγάλος έρωτας, που έτσι και τον γνωρίσεις από κοντά σε μια νύχτα άγριου πάθους, δεν μπορείς να τον απαρνηθείς. Είναι παράξενο αυτό που συμβαίνει πάντως στην Ελλάδα: ενώ στο εξωτερικό οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να αλλάζουν καριέρα σε τακτά χρονικά διαστήματα, εδώ είναι λες και αυτό που έχεις σπουδάσει ισούται με την θανατική σου καταδίκη. Αυτό ξέρεις να κάνεις, αυτό θα κάνεις μέχρι να πεθάνεις. Προσωπικά είμαι σε μια φάση της ζωής μου που θέλω να κάνω κάτι άλλο. Και ήρθε η στιγμή, μετά από άπειρες φοβίες και ισάριθμα πισωγυρίσματα, να μου το επιτρέψω. Βοηθάει και η οικονομική κρίση: όταν καμία εντυπωσιακή δουλειά δεν είναι πλέον τόσο εντυπωσιακή, όταν όλα καταρρέουν και δεν ξέρεις τί σου ξημερώνει, λες στον εαυτό σου «αν είναι να πεινάσω, ας πεινάσω τουλάχιστον κάνοντας αυτό για το οποίο χτυπά πιο δυνατά η καρδιά μου».
-Πες μου για την παράσταση. Με τι καταπιάνεται;
Οι «72 ώρες» είναι μια κωμωδία για την πιο δύσκολη μαθηματική εξίσωση, που είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Ο Μάνος και η Μάνια είναι δύο 38άρηδες που έχοντας βαρεθεί τη ζούγκλα του «εκεί έξω», αποφασίζουν να κάνουν μια τελευταία απόπειρα να βρουν το άλλο τους μισό, αναζητώντας το μέσω ίντερνετ και πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο. Ο έρωτας έρχεται, αλλά πάνω σε μια βραδιά πάθους το προφυλακτικό σπάει κι έχουν 72 ώρες-όση είναι η διορία που ορίζει το χάπι της επόμενης ημέρας-να αποφασίσουν αν θα το πάρουν, ή αν θα πάρουν το ρίσκο να γίνουν γονείς. Ουσιαστικά το έργο αναρωτιέται αν είμαστε φτιαγμένοι να είμαστε μαζί ή είναι πιο βολικό τελικά να μένουμε μόνοι. Πόσο εύκολο είναι να πιστέψεις στο «για πάντα» ύστερα από τόσες αποτυχημένες σχέσεις και πόσο έτοιμος είσαι να αφήσεις έναν άλλον άνθρωπο να εισβάλει στη ζωή σου και να γίνει ο καθρέφτης σου, όταν το facebook σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι οι δυνατότητες να γνωρίζεις κάθε τρεις και λίγο κάποιον συναρπαστικό, είναι αμέτρητες.
-Υποδύεσαι ρόλο όταν γράφεις ή είσαι ο εαυτός σου;
Δεν χρειάζεται να υποδυθώ κανέναν ρόλο. Είμαι τόσο κυκλοθυμική, αλλάζω απόψεις, διαθέσεις και κοσμοθεωρίες ανά πέντε λεπτά, που νιώθω ότι έχω όσους ρόλους χρειάζομαι μέσα μου και αφήνω κάθε φορά να βγει και να αλωνίσει αυτός που με εξυπηρετεί περισσότερο.
-Ποιο είδος γραφής σε γαργαλάει ευχάριστα;
Έχω τεράστια αδυναμία στην κωμωδία, ίσως επειδή ήταν η άμυνά μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Να βρίσκεις μια γελοία πτυχή ακόμη και στο πιο τραγικό συμβάν και να το φωτίζεις, σα να ανοίγεις ένα παράθυρο για να αναπνεύσεις όταν νιώθεις να πνίγεσαι. Και μου αρέσει η αυτόματη, σχεδόν παραληρηματική γραφή, όταν τα χέρια σου τρέχουν χωρίς να σκέφτεσαι, λες και σου τα υπαγορεύει όλα ένας μυστικός αφηγητής μες στο μυαλό σου. Οι φίλοι μου με κοροϊδεύουν, κυκλοφορώ ακόμα με σημειωματάριο και στυλό στην τσάντα, σταματάω σε άσχετα σημεία ενώ περπατάω για να σημειώσω μια ιδέα, γράφω πάνω σε χαρτοπετσέτες, ή στέλνω sms στον εαυτό μου.
-Πες μου μια φράση από το έργο που είσαι 100% εσύ.
«Είσαι ο τρίτος που με ρωτάει σήμερα γιατί είμαι μόνη».
Μου αρέσει η αυτόματη, σχεδόν παραληρηματική γραφή, όταν τα χέρια σου τρέχουν χωρίς να σκέφτεσαι, λες και σου τα υπαγορεύει όλα ένας μυστικός αφηγητής μες στο μυαλό σου.
-Πόσο συμπληρωματικά λειτουργείτε με τον Γιώργο Χατζηπαύλου;
Λειτουργούμε απολύτως συμπληρωματικά. Το εσωτερικό μας αστείο είναι ότι συμπεριφερόμαστε σαν καλός και κακός μπάτσος. Εγώ είμαι ο κακός: τσαντίζομαι εύκολα, είμαι ανυπόμονη και φωνακλού. Έχω πει στον Γιώργο ότι φαντασιώνομαι να τσακωθώ άγρια κάποια μέρα μαζί του, αλλά είναι ανθρωπίνως αδύνατον. Η Μάνια και ο Μάνος έχουν μοιραία πολλά χαρακτηριστικά από τους δυο μας. Της έδωσα κάτι από τον τσαμπουκά μου και του έδωσε κάτι από το αγορίστικο σύμπαν του. Και ο τρόπος με τους οποίους τους ενσαρκώνουν η Βάσω Καβαλιεράτου και ο Κίμων Φιορέτος είναι πραγματικά μοναδικός. Στις πρόβες χασκογελούσα όλη την ώρα. Ο σκηνοθέτης, ο Γιάννης Σαρακατσάνης με κοροϊδεύει, ότι είμαι τόσο ψώνιο που γελάω με τα αστεία που έχω γράψει. Αλλά δεν γελάω γι' αυτό. Γελάω επειδή βλέπω αυτό που έγραψα κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους να ζωντανεύει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Είμαι πολύ χαρούμενη γι' αυτό!
-Πως είναι να δουλεύεις ως δίδυμο πάνω σε κάτι τόσο δημιουργικό όπως η συγγραφή ενός θεατρικού σεναρίου;
Επειδή η δημοσιογραφία είναι πολύ μοναχικό σπορ, γράφεις το κείμενό σου και το δίνεις, το να συνεργάζεσαι ξαφνικά με κάποιον προκειμένου να γραφτεί κάτι από κοινού, ήταν πολύ συναρπαστικό. Συναντιόμασταν σε τακτά χρονικά διαστήματα, ανταλλάζαμε ιδέες, λέγαμε πώς θα προχωρήσουμε την ιστορία και μετά έστελνε ο ένας στον άλλο τί είχε γράψει και κάναμε διορθώσεις πάνω σε αυτά. Αυτό που μου έκανε τεράστια εντύπωση στον Γιώργο, ήταν η γενναιοδωρία με την οποία δεχόταν τις απόψεις μου. Αντίστοιχα κι εγώ, έβαζα στην άκρη τον τεράστιο εγωισμό μου και άκουγα τις δικές του. Αυτό είναι ένα από τα μαγικά πράγματα του θεάτρου. Ομαδικό σπορ, αν δεν δώσεις πάσα, δεν πρόκειται να μπει γκολ.
-Τι αγαπάς πιο πολύ στη δουλειά σου, το γράψιμο;
Διάβασα κάτι πρόσφατα που με άγγιξε πολύ: «όταν με ρωτούν γιατί γράφω, απαντώ επειδή δεν μπορώ να μιλάω και να κλαίω ταυτόχρονα». Στο γράψιμο αγαπώ αυτήν την άγρια αίσθηση ελευθερίας που μου δίνει, όταν ξέρω ακριβώς τί θέλω να πω και είναι σα να καλπάζουν οι λέξεις στο κεφάλι μου κι εγώ πρέπει να τις βάλω σε σειρά. Είναι σα να παίζεις μουσική, σα να κάνεις καλό σεξ, σα να λες αυτό ακριβώς που θες να πεις, χωρίς καν να ανοίξεις το στόμα σου. Από τότε που ήμουν πολύ μικρή κι έγραφα άναρχα με μαρκαδόρο ό,τι μου κατέβαινε, μέχρι σήμερα, πιστεύω ότι αυτή η ανάγκη δεν θα μου φύγει ποτέ. Όταν μιλάω τα χάνω, όταν γράφω τα βρίσκω όλα. Τόσο απλά.
Οι φωτογραφίες της Αστερόπης είναι της Έφης Γούση
Έναρξη παραστάσεων: Δευτέρα 25 Ιανουαρίου
Προγραμματισμένες παραστάσεις: μέχρι 8 Μαρτίου
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη, 21.00
Διάρκεια: 100 λεπτά μαζί με διάλειμμα
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πειραιώς 206, Ταύρος. Τηλ.210-3418550
Εισιτήρια 12€ (στο ταμείο, την ημέρα της παράστασης)
10€ Προπώληση
5€ ειδική τιμή για ανέργους και Ατέλεια
