Ιδρυτής του Theatre du Travail (1935), χρωστά σχεδόν εξίσου τη φήμη του στα μυθιστορήματά του "Ο Ξένος" και "Η Πανούκλα", στα θεατρικά του έργα "Καλλιγούλας" και "Οι δίκαιοι" αλλά και στα φιλοσοφικά του δοκίμια "Ο Μύθος του Σίσυφου" και "Ο επαναστατημένος άνθρωπος". Έγραψε για την αναζήτηση του νοήματος στη ζωή και για την ανάγκη της εξέγερσης και τιμήθηκε με το Βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας το 1957.
Ο μικρός Αλμπέρ θα γνωρίσει τον πατέρα του Λυσιέν μέσα από μία φωτογραφία και μία σημαντική οικογενειακή ιστορία: την περιγραφή της έντονης αποστροφής που έδειξε ο πατέρας του μπροστά στο θέαμα μίας εκτέλεσης. Μετά τον θάνατο του Λυσιέν η οικογένεια εγκαθίσταται στο Αλγέρι.
Ο Αλμπέρ κάνει τις σπουδές του έχοντας την υποστήριξη των καθηγητών του. Ξεκινά να γράφει πολύ νέος και τα πρώτα του κείμενα φιλοξενούνται στο περιοδικό Sud το 1932. Μετά το απολυτήριο λυκείου παίρνει πτυχίο ανωτάτων σπουδών στη φιλολογία (lettres), της Φιλοσοφικής Σχολής, αλλά η φυματίωση τον εμποδίζει να περάσει τον διαγωνισμό πιστοποίησης που θα του επέτρεπε να ασχοληθεί με την εκπαίδευση.
To 1935, ξεκινά το L' Envers et l' Endroit, που θα εκδοθεί δύο χρόνια αργότερα. Ιδρύει το Θέατρο της Εργασίας (le Théâtre du Travail) στο Αλγέρι, που αργότερα (1937) μετονομάζει σε "Θέατρο της Ομάδας". Στο μεσοδιάστημα, εγκαταλείπει το κομμουνιστικό κόμμα δύο χρόνια μετά την εγγραφή του σε αυτό. Εργάζεται στην εφημερίδα Front populaire (Λαϊκό μέτωπο), του Πασκάλ Πιά (Pascal Pia). Η έρευνα που κάνει Μιζέρια της Καμπυλίας θα συναντήσει αντιδράσεις. Το 1940, η κυβέρνηση της Αλγερίας θα απαγορεύσει την εφημερίδα και θα φροντίσει να μην ξαναβρεί ποτέ δουλειά ο Καμύ. Εγκαθίσταται στο Παρίσι και εργάζεται ως γραμματέας σύνταξης στην εφημερίδα Paris-Soir. Εκείνη την περίοδο θα δημοσιεύσει τον Ξένο (L' Étranger, 1942) και το δοκίμιο Ο μύθος του Σίσυφου (Le Mythe de Sisyphe, 1942) και θα αναπτύξει τις φιλοσοφικές του θέσεις.
Η ιδεολογική διαμάχη με το Σαρτρ
Κατά την περίοδο της Κατοχής, γνωρίζεται με τον Ζαν Πωλ Σαρτρ και την Σιμόν ντε Μποβουάρ, με τους οποίους μοιράζεται τις ίδιες φιλοσοφικές ανησυχίες πάνω στον υπαρξισμό, παρόλο που ποτέ δεν θεώρησε τον εαυτό του υπαρξιστή. Μετά από λίγα χρόνια, θα έρθει σε ρήξη με τον Σαρτρ και οι σχέσεις τους θα ψυχρανθούν.
Ο μεγάλος παράνομος έρωτας
Αυτός είναι 30 ετών. Αυτή, 21. Αυτός είναι ο σκηνοθέτης και μια λογοτεχνική δόξα, χάρη στον Ξένο και στον Μύθο του Σίσυφου, που έχουν εκδοθεί μέσα στην Κατοχή. Αυτή είναι η νεαρή ηθοποιός Μαρία Καζαρές, που στα είκοσι χρόνια της έχει κιόλας αποκτήσει τη φήμη της τραγωδού. Η Μαρία είναι Ισπανίδα. Κόρη υπουργού της ισπανικής Δεύτερης Δημοκρατίας, ζει εξόριστη στο Παρίσι από το 1936, όπως και τόσοι άλλοι ισπανοί δημοκρατικοί. Αλλά και ο Αλμπέρ έχει ισπανική καταγωγή, από τη μητέρα του.
Τρεις μέρες μετά, στις 19 Μαρτίου 1944, ο Αλμπέρ προτείνει στη Μαρία να παίξει τον ρόλο της Μάρθα στο θεατρικό έργο του "Η παρεξήγηση". Ο Καμύ είναι μόνος του στο Παρίσι, καθώς η γυναίκα του Φρανσίν είναι αποκλεισμένη στην Αλγερία λόγω της Κατοχής. Καμύ και Μαρία κυκλοφορούν στη γαλλική πρωτεύουσα. Το βράδυ της 6ης Ιουνίου 1944, την ημέρα της απόβασης των Συμμάχων στη Νορμανδία, ο Αλμπέρ και η Μαρία γίνονται εραστές. Τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς η Φρανσίν έρχεται τελικά στη Γαλλία. Το 1945 γεννιούνται τα δίδυμά τους, η Κατρίν και ο Ζαν.
Αλμπέρ και Μαρία χωρίζουν. Αλλά τον Ιούνιο του 1948 ο Καμύ συναντά τυχαία την Καζαρές στη λεωφόρο Σεν Ζερμέν ντε Πρε. Πλέον, μόνο ο βίαιος θάνατος του Αλμπέρ, τον Ιανουάριο του 1960, θα τους χωρίσει.
Το κύκνειο άσμα του: Η πτώση (La Chute)
Το La Chute ή The Fall είναι το τελευταίο έργο μυθοπλασίας του συγγραφέα όπου εκδόθηκε το 1956. Το μυθιστόρημα επικεντρώνεται γύρω από ένα δικηγόρο που ονομάζεται Jean-Baptiste Clamence. Ο Jean-Baptiste Clamence είναι ένας "ήρωας της εποχής μας”: η εξυπνάδα του να στέκεται πάντα στη "σωστή” πλευρά της ζωής τον κάνει έναν άντρα ικανοποιημένο από τον εαυτό του, έναν άνθρωπο που χρησιμοποιεί την υποκρισία για να αρέσει στους άλλους. Μέχρι που μια νύχτα ακούει μια άγνωστή γυναίκα να πέφτει στα νερά ενός ποταμού. Αυτός ο τόσο καλός, ο τόσο ελεήμων, ο τόσο συμφιλιωμένος με τη "σωστή”, ανθρώπινη συμπεριφορά, δεν θα τη βοηθήσει και τότε όλα γύρω του θα καταρρεύσουν.
Μετά τον Ξένο και την Πανούκλα, ο Καμύ ολοκληρώνει με την Πτώση την αριστουργηματική του τριλογία που τον έκανε διάσημο σ’ όλο τον κόσμο, χαρίζοντάς του και ένα από τα πιο δίκαια βραβεία Νόμπελ στην ιστορία του θεσμού.
Το τέλος
Την Τετάρτης 30/12/59 ο Καμύ γράφει στην αγαπημένη του: "Θα σε δω σύντομα υπέροχή μου. Ποτέ δε μου έλειψες περισσότερο, μικρή μου. Πηγαίνω στο Παρίσι, όπου θα ζήσουμε για πάντα μαζί. Μην αργήσεις να έρθεις κοντά μου. Βρήκα τον άνθρωπο με τον οποίο θέλω να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου.... Είμαι τόσο χαρούμενος στην ιδέα ότι θα σε ξαναδώ που γελάω όσο σου γράφω. Σε φιλώ και σε κρατώ μέσα μου μέχρι την Τρίτη, όταν θα αρχίσουμε από την αρχή".
Ωστόσο η μοίρα είχε γι' αυτόν άλλα σχέδια. Το ταξίδι από το Γαλλικό Νότο προς το Παρίσι στις 4 Ιανουαρίου 1960 αποδείχθηκε μοιραίο. Δεν ήταν η αρχή για μια νέα ζωή. Ήταν το τέλος ενός θανάτου που είχε τη μορφή αυτοκινητικού δυστυχήματος.
Το αυτοκίνητο του Μισέλ Γκαλιμάρ στο οποίο επέβαινε ο Καμύ καρφώθηκε σ' ένα δέντρο. Ο νομπελίστας πέθανε ακαριαία. Στην τσέπη του βρέθηκε ένα εισιτήριο τρένου, που αποδείκνυε την αρχική του απόφαση να ταξιδέψει σιδηροδρομικώς. Ειρωνεία!
