«Η Μαρσό δεν παντρεύτηκε ποτέ γιατί θεωρεί ότι είναι "πολλή δουλειά να στήσεις έναν γάμο" και δεν της αρέσει το γεγονός ότι «ο γάμος μοιάζει με συμφωνία». Το αποδίδει επίσης στο ότι "δίνει" πολύ από τον εαυτό της με αποτέλεσμα να έχει την ανάγκη να κρατήσει κάτι δικό της, να έχει τον χώρο της. "Πιστεύω στον γάμο για όσους είναι 20 ή 80. Στο ενδιάμεσο, μάλλον όχι. Πώς μπορείς να υποσχεθείς ότι δεν θα ερωτευτείς κάποιον άλλον στη ζωή σου;". Το γεγονός ότι δεν παντρεύτηκε ποτέ δεν την εμπόδισε να γίνει μητέρα. Η Μαρσό που έχει δυο παιδιά, ένα κορίτσι και ένα αγόρι, είναι ερωτευμένη μαζί τους. Το πρόσωπό της αστράφτει μιλώντας για παιδιά. "Λατρεύω τα παιδιά, αν μπορούσα να κάνω άλλα 12 θα τα έκανα. Αλλά τότε θα χρειαζόμουν άλλες 12 ζωές…». Αυτά γράφει ο Γιάννης Ζουμπουλάκης στο Βήμα, το 2014, όταν και συνάντησε την Γαλλίδα ηθοποιό από κοντά, στο στο προαύλιο της Unifrance επί της Κρουαζέτ.
Η Σοφί Μαρσό γεννήθηκε στο Παρίσι και ξεκίνησε την επαγγελματική της σταδιοδρομία σε ηλικία 14 ετών όταν ο σκηνοθέτης Κλοντ Πινοτό την επέλεξε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία La Boum (Το Πάρτι, 1980). Το φιλμ είχε τεράστια επιτυχία και την έκανε είδωλο στη Γαλλία, σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες αλλά και στην Ιαπωνία. Όσοι έχουμε αναμνήσεις από τα 80s τη θυμόμαστε ως το απόλυτο πρότυπο της γαλλικής ομορφιάς. Κάτι πολύ φίνο και πορσελάνινο. Δύο χρόνια μετά, το 1982, η συνέχεια της ταινίας La Boum 2, λιγότερο κωμική και περισσότερο αισθηματική, βοήθησε στην περαιτέρω αύξηση της δημοτικότητας της. Το 1983, κέρδισε το βραβείο César (τα γαλλικά Όσκαρ) ως η «Πιο Υποσχόμενη Ηθοποιός».
«Σοφί Μαρσό και Πιέρ Κοσό» λέγαμε σαν μάντρα αναφερόμενοι στο δίδυμο των ηθοποιών του La Boom.
«Σοφί Μαρσό και Πιέρ Κοσό» λέγαμε σαν μάντρα αναφερόμενοι στο δίδυμο των ηθοποιών του La Boom.
Σε ηλικία 17 ετών, ερμήνευσε έναν πιο απαιτητικό ρόλο στην ταινία Fort Saganne (1984), όπου συμπρωταγωνίστησε με τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ και την Κατρίν Ντενέβ. Την ίδια χρονιά εμφανίστηκε δίπλα στον Ζαν Πολ Μπελμοντό στην ταινία Joyeuses Pâques (1984), βασισμένη στο θεατρικό έργο του Ζαν Πουαρέ. Ξεδίπλωσε το υποκριτικό της ταλέντο στις ταινίες του επί πολλά χρόνια, από το 1985 έως το 2001, συντρόφου της Αντρέι Ζουλάφσκι: L'Amour braque (1985), Mes nuits sont plus belles que vos jours (1989), La Note bleue (1991) και Fidélité (2000).
Η Σοφί αν και αρκετά δημοφιλής στην Ευρώπη, έγινε παγκοσμίως γνωστή ερμηνεύοντας την Πριγκίπισσα Ιζαμπέλα στο ιστορικό έπος του Μελ Γκίμπσον Braveheart το (1995). Μετά από αυτήν την επιτυχία εμφανίστηκε στο A Midsummer Night's Dream (Όνειρο θερινής νυκτός - 1999) και σαν το κορίτσι του Τζέημς Μποντ στην ταινία The World Is Not Enough (Ο Κόσμος δεν είναι αρκετός - 1999).
Η Σοφί έγραψε την ημι-αυτοβιογραφική νουβέλα Telling Lies το 2001 και παράλληλα προσπάθησε να την μεταφέρει στο σινεμά. Το σκηνοθετικό της ντεμπούτο με την ταινία Parlez-moi d'amour και πρωταγωνίστρια τη φίλη της Τζουντίθ Γκοντρές, της απέφερε το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ του Μόντρεαλ το 2002.
«Η Σοφί Μαρσό μεγάλωσε σε αυστηρό περιβάλλον και δεν είχε στόχο να γίνει ηθοποιός. "Ήταν σκληρό να γίνω γυναίκα, με βυζιά και όλα αυτά. Και ο τρόπος που με κοίταζαν πολλοί άνδρες δεν ήταν καθόλου ευχάριστος". Σήμερα η Μαρσό αθλείται τακτικά, κολυμπά, κάνει γιόγκα, παίζει μπάσκετμπολ και δεν έχει πρόβλημα με το γήρας. Αντιθέτως πιστεύει αυτό που της λέει συχνά ο γιος της: "Γριά θα έχω πλάκα. Ισως όχι και τόση αλλά θα… δούμε"» συνεχίζει ο Γιάννης Ζουμπουλάκης στη συνέντευξή στου, στο Βήμα, το 2014, περιγράφοντας αυτή τη γυναίκα που σημάδεψε τα νιάτα μας, με τα αιώνια νιάτα της.
Δείτε ένα βίντεο με τη ζωή της Σοφί Μαρσό:
*Με στοιχεία από el.wikipedia.org / tovima.gr
Ακολουθήστε το WomanToc στο Instagram
