Η παράδοση της ελεύθερης κατάδυσης σε μια περιοχή της Νότιας Κορέας θυμίζει τους δικούς μας σφουγγαράδες της Καλύμνου, αλλά είναι ακόμα πιο παράξενη. Γιατί εκείνη η φυλή αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες-ελεύθερους δύτες, κάποιες από τις οποίες ξεπερνούν σήμερα τα 80 χρόνια.
Ο λόγος για το νησί Jeju, που με το ηφαιστειογενές τοπίο του, διάσπαρτο με κρατήρες και εντυπωσιακούς σχηματισμούς λάβας, έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco. Όμως φημίζεται και για τις αληθινές γοργόνες του, τις λεγόμενες haenyeo ή «γυναίκες της θάλασσας», που βουτούν συστηματικά σε βάθος που μπορεί να ξεπερνά τα δέκα μέτρα για να περισυλλέξουν οστρακοειδή και μαλάκια.
Σήμερα χρησιμοποιούν φιάλες οξυγόνου αλλά σε ένα όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, όταν απουσίαζε ο καταδυτικός εξοπλισμός, βουτούσαν με μία ανάσα. Συνεχίζουν μια παράδοση που χρονολογείται από το 434 μ.Χ. Αρχικά επρόκειτο για αντρικό επάγγελμα αλλά από τον 18ο αιώνα και μετά πέρασε στα χέρια των γυναικών.
Αυτό συνέβη πιθανόν από πολέμους και δυστυχήματα στη θάλασσα, που οδήγησαν σε αποδεκατισμό του αντρικού πληθυσμού με αποτέλεσμα να αναλάβουν οι γυναίκες τα ηνία. Μια άλλη εξήγηση είναι ότι ίσως οι γυναίκες της Κορέας στράφηκαν στην κατάδυση προκειμένου να μπορούν να ανταποκριθούν στη δυσβάστακτη φορολογία που είχε επιβάλει ο βασιλιάς και να θρέψουν την οικογένειά τους. Ζήτημα επιβίωσης ήταν αναμφίβολα, καθώς σύμφωνα με αναφορές ακόμα και εγκυμονούσες βουτούσαν στα παγωμένα νερά του νησιού.
Οι παλιές Jeju haenyeo ήταν σε θέση να κρατούν την αναπνοή τους έως και για δύο λεπτά σε κάθε βουτιά, επτά ώρες τη μέρα, 90 μέρες τον χρόνο. Η μοναδική προστασία τους από το κρύο της θάλασσας ήταν χειροποίητες βαμβακερές στολές. Γνώριζαν, ωστόσο, καλά τους μηχανισμούς της κατάδυσης και τα μυστικά της θάλασσας. Για παράδειγμα, για να επιταχύνουν τη βύθισή τους προσάρμοζαν βαρίδια στα πλευρά τους. Και στις πιο δύσκολες ώρες, προσεύχονταν στη Jamsugut, τη θεά της θάλασσας, να τις βοηθήσει να επιστρέψουν ασφαλείς στην επιφάνεια.