Αρκούν μερικά μόλις λεπτά μίας παράξενης και ασυνήθιστης μουσικής πανδαισίας, ένα πέρα από κάθε περιγραφή πανδαιμόνιο μέσα σε μία θεατρική αίθουσα του 19ου αιώνα και ένας υστερικός τσακωμός ανάμεσα στους θαυμαστές και τους επικριτές του Ιγκόρ Στραβίνσκι προκειμένου να περάσει ολόκληρη η δυτική μουσική από τον 19ο στον 20ο αιώνα;
Ένα φιλμ που έκανε την εμφάνιση του στις κινηματογραφικές αίθουσες πριν από μερικά χρόνια ξεκινάει ακριβώς με την παραπάνω στιγμή, την ώρα που ένας αδιανόητα μπροστά από την εποχή του μουσικός, ο ρωσικής καταγωγής Ιγκόρ Στραβίνσκι παρουσιάζει, τον Μάιο του 1913, στο Παρίσι το ολοκαίνουργιο μπαλέτο του με τίτλο «Ιεροτελεστία της Άνοιξης». Μέσα στην αίθουσα από τις πρώτες σχεδόν νότες δημιουργήθηκε πραγματικός πανικός και καυγάς ανάμεσα στους θεατές ξέφυγε τόσο πολύ ώστε στα μισά της δεύτερης πράξης η αστυνομία αναγκάστηκε να παρέμβει, φυγαδεύοντας τον συνθέτη από την οργή ενός κοινό εντελώς ανέτοιμου να δεχθεί την οπτική του πατέρα του μουσικού μοντερνισμού.
Το ίδιο βράδυ όμως, μέσα στην ίδια θεατρική αίθουσα, ένα ακόμα γεγονός συντελέστηκε απείρως πιο αθόρυβα και τόσο, μα τόσο υπόγεια, που έμεινε θαμμένο και ανέκφραστο για 7 ολόκληρα χρόνια. Η σχεδιάστρια μόδας Κοκό Σανέλ πρωτοαντίκρυσε τον Ιγκόρ Στραβίνσκι και ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το μεγαλείο του έργου του και του μυαλού του.
To τρέιλερ της ταινίας Coco Chanle and Igor Stravinsky που έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες το 2010.
Ίσως οποιοσδήποτε έχει βρεθεί κάποτε στη δίνη μίας σχέσης ή ενός έρωτα που αδυνατούσε να ελέγξει ή να σταματήσει να είναι σε θέση να κατανοήσει απόλυτα την ανεξέλεγκτη ισχύ που μπορεί να έχει ένα άλλο άνθρωπο ον πάνω σου. Η ατελείωτη δυναμική ανάμεσα σε δύο από τις μεγαλύτερες και σημαντικότερες μορφές του 20ου αιώνα (ο καθένας κορυφαίος και πρωτοπόρος τον τομέα του) γέννησε την ίδια στιγμή, μία εντελώς γήινη, απλή, καθημερινή αγάπη, μία τρυφερή σχέση πάθους και αλληλεξάρτησης, η οποία με τη σειρά της οδήγησε σε σημαντικά επιτεύγματα που σημάδεψαν τον κόσμο της προηγούμενης εκατονταετίας.
Μπορεί η Κοκό να μαγεύτηκε για πρώτη φορά από τον Ιγκόρ την βραδιά της πρεμιέρας της «Ιεροτελεστίας της Άνοιξης», οι δυο τους όμως δεν έμελλε να συναντηθούν από κοντά πριν το 1920, όταν πια η σχεδιάστρια ήταν πλούσια και ισχυρή, ενώ ο συνθέτης βίωνε μία άνευ προηγουμένου παρακμή, φτωχός και εντελώς ανύμπορος να δημιουργήσει μέσα στο απελπιστικά μικρό σπίτι όπου ζούσε με τη γυναίκα του και τα τέσσερα παιδιά τους.
Ο έρωτας μεταξύ τους υπήρξε θυεδώλης και παρόλο που δεν υπάρχουν πολλά επιβεβαιωμένα στοιχεία γι' αυτή τη σχέση η Κοκό λέγεται πως ήταν έτοιμη να θυσιάσει τα πάντα για την αγάπη του Ιγκόρ, ούσα διατεθειμμένη να συνυπάρξει με τη σύζυγο του και να εισπράξει αμέτρητα σχόλια κατακραυγής από την υψηλή κοινωνία του Παρισιού για το γεγονός ότι ήταν πλέον η επίσημη ερωμένη του «φευγάτου» συνθέτη.
Η Κοκό ήταν εκείνη που βρήκε την λύση για τον αγαπημένο της Ιγκόρ όταν εκείνος υπέφερε από το απόλυτο writer's block λόγω των δύσκολων συνθηκών διαβίωσης του. Παραχώρησε, τόσο στον ίδιο όσο και στην οικογένεια του, το υπερπολυτελές σπίτι της στο Μπελ Ρεσπίρο, εκεί όπου φημολογείται πως το ζευγάρι πέρασε ένα μεγάλο, ερωτικό καλοκαίρι, πάντα υπό την ανοχή της Καταρίνα Στραβίνσκι που παρά την δυσαρέσκεια της καταλάβαινε ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος για την οικογένεια της. Παράλληλα και η ίδια βρήκε την έμπνευση στο πλευρό του, δημιουργώντας την ίδια περίοδο του εμβληματικό άρωμα του οίκου της, Chanel No.5, σύμβολο της θηλυκότητας μέχρι σήμερα.
Στην ταινία που γυρίστηκε 7 χρόνια νωρίτερα από τον σκηνοθέτη Jan Kounen με τους Anna Mouglalis και Mads Mikkelsen παρουσιάζεται μία αρκετά λεπτομερή εικόνα του παρασκηνίου πίσω από το πολυσυζητημένο ειδύλλιο, αν και η πραγματικότητα παραμένει ασαφής. Αυτό το ζευγάρι, που έζησε έναν από τους πιο εμπνευστικούς έρωτες που γεννήθηκαν στις παρυφές της παγκόσμιας τέχνης φρόντισε να κρατήσει τον παράνομο δεσμό τους όσο γινόταν πιο μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα. Ελάχιστες λεπτομέρειες είναι επιβεβαιωμένες, ενώ κανείς δεν γνωρίζει με σιγουριά τους πραγματικούς λόγους που η σχέση αυτή διεκόπει. Μελετητές του μεγάλου συνθέτη υποστηρίζουν ότι σχέση πράγματι υπήρχε αλλά επιμένουν ότι δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία αντανάκλαση της καλλιτεχνικής ελευθεριότητας που ξεπηδούσε από παντού εκείνη την εποχή.
Μάλιστα λέγεται πως η Κοκό «έκλεισε» σαν γυναίκα όταν ο μεγάλος έρωτας της ζωής της, ο βρετανός εραστής της Άρθουρ «Μπόι» Σαπέλ την παράτησε για να παντρευτεί μια αριστοκράτισσα. Σκοτώθηκε μάλιστα, ένα χρόνο αργότερα σε τροχαίο, προκαλώντας της τεράστια θλίψη. Από την άλλη, ο Στραβίνσκι το 1921 ξεκινούσε την εκ παραλλήλου με το συζυγικό βίο σχέση του με την Βέρα ντε Μποσέ. Επί δεκαοκτώ χρόνια μοίραζε τη ζωή του στα δύο, έως το 1939,οπότε και πέθανε η σύζυγος, του Καταρίνα. Στις αρχές του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου εκείνος πήρε την Βέρα και δραπέτευσε στην Αμερική, ενώ η Κοκό παρέμεινε στη Γαλλία και στη θρυλική σουίτα του ξενοδοχείου Ριτζ από την οποία λέγεται πως έπαιξε τον ρόλο της διπλής κατασκόπου τόσο για λογαριασμό των Συμμάχων όσο των Γερμανών. Αυτοί οι δύο, μεγαλειώδεις, δρόμοι είχαν οριστικά χωρίσει.