Ο διαγωνισμός «Pandemic Architecture» είναι μια ελληνική διοργάνωση με πρωτοφανή διεθνή απήχηση, αφού συμπλήρωσε 450 προτάσεις από 65 διαφορετικές χώρες. Διακρίναμε μια πρόταση από το Μεξικό που αφορά τη δημιουργία καταφύγιου για τις γυναίκες θύματα της πανδημίας Covid-19 και μιλήσαμε με τους δημιουργούς της.
Aυτό που μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος κοιτώντας αυτήν την πρόταση των αρχιτεκτόνων από το Μεξικό είναι γιατί επέλεξαν το συγκεκριμένο θέμα. Βέβαια πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι ζουν σε μια ήπειρο, της οποίας οι χώρες βρίσκονται στις 25 πρώτες όπου σημειώνονται οι περισσότερες δολοφονίες γυναικών. Επιπλέον αυτού, η πόλη όπου τοποθετείται η πρόταση είναι είναι το San Luis Potosi στο Μεξικό, μια από τις πόλεις που πλήττονται περισσότερο από την ενδοοικογενειακή βία. Οι αρχιτέκτονες από το Μεξικό δήλωσαν πως, ως νέοι, πρέπει να είναι ευαίσθητοι απέναντι σε ένα καθημερινό φαινόμενο στη χώρα τους: «Η έμφυλη βία υπήρχε πριν από την πανδημία Covid-19, όμως κατά την "κοινωνική αποστασιοποίηση", αυτή η κατάσταση αυξήθηκε και, δυστυχώς, είναι ένα πρόβλημα που συνεχίζεται. Μέρα με τη μέρα, οι ειδήσεις δείχνουν περιπτώσεις βίας λόγω φύλου που δεν τιμωρούνται. Ακόμα κι έτσι, είναι ένα άβολο θέμα για να το θίξουμε και με υψηλό κοινωνικό αντίκτυπο, δεδομένου ότι είναι μια πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά στη χώρα μας. Ως νέοι όμως, είναι ευθύνη μας να είμαστε ευαίσθητοι και να φροντίζουμε τα ζητήματα που επηρεάζουν τη χώρα, όπως η βία κατά των γυναικών, η οποία καλύπτει ένα μεγάλο ποσοστό του συνόλου στο Μεξικό. Γι 'αυτό επιλέξαμε αυτό το θέμα, καθώς επιδιώκει να προσφέρει μια εναλλακτική λύση σε άτομα που είναι θύματα αυτού του κοινωνικού προβλήματος».
Στα πλαίσια της πρότασης τους, προτείνεται ένα καταφύγιο για τις γυναίκες ώστε όταν ωθούνται εκτός της κατοικίας τους λόγω της βίας, να μην είναι εκτεθειμένες στον ιό. Αλλά ας προσπαθήσουμε να δώσουμε μια ένδειξη από τις τεχνοκρατικές προδιαγραφές του project: Η βασική μονάδα έχει μέγεθος 2.4 x 3.6 μέτρα και έχει τη δυνατότητα να επεκτείνεται προσθέτοντας περισσότερες περιμετρικά της. Η ευελιξία του συστήματος του επιτρέπει να συναρμολογηθεί με πολλούς τρόπους και σε διαφορετικές τοποθεσίες. Στο χάρτη της πόλης που παρουσιάζεται, φαίνονται οι περιοχές που εστιάζει η πρόταση, περιοχές με έλλειψη υποδομών, και έντονη παρουσία βίας κατά των γυναικών. Η κατασκευή προτείνεται να τοποθετηθεί σε δημόσιους χώρους όπου μπορεί να επεκταθεί όπως παρκινγκ ή γήπεδα και είναι προσαρμόσιμη σε διαφορετικές καταστάσεις.
Η επιμέλεια με την οποία ασχολήθηκαν με το project τους μας έκανε επίσης να εξερευνήσουμε το πώς αντιλαμβάνονται τη θέση της γυναίκας στη χώρα τους. «Από τη μία πλευρά, υπάρχουν γυναίκες που είναι ακτιβίστριες (πηγαίνουν σε πορείες, δημιουργούν περιεχόμενο σε κοινωνικά δίκτυα, συμμετέχουν σε φόρουμ, αναζητούν ισότητα των φύλων). Αυτές είναι γενικά νέες γυναίκες. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν γυναίκες που εξακολουθούν να δέχονται και να ομαλοποιούν με τον τρόπο τους τις κοινωνικές χρήσεις και τα έθιμα με βάση τις σεξιστικές συμπεριφορές (ψυχολογική και σωματική κακοποίηση)».
Ολοκληρώνοντας οι αρχιτέκτονες από το βόρειο άκρο της Λατινικής Αμερικής εξέφρασαν την ευχή ότι το design και η αρχιτεκτονική μπορούν να γίνουν φορείς κοινωνικής αλλαγής και αν γίνει αυτό, ας είναι το καταφύγιο που σχεδίασαν για τις γυναίκες θύματα ενδοοικογενειακής βίας το πρώτο βήμα για μια ευρύτερη αλλά και με θετικό πρόσημο, κοινωνική αλλαγή.
