Χορεύτρια, χορογράφος και καθηγήτρια χορού, η Ραλλού Μάνου υπήρξε και με τις τρεις ιδιότητές της μια πληθωρική καλλιτεχνική προσωπικότητα με έντονη δραστηριότητα και συνεχή παρουσία στα πολιτιστικά πράγματα της χώρας μας επί μια πεντηκονταετία. Ως δημιουργός του Ελληνικού Χοροδράματος (1950-1988) συνέβαλε καταλυτικά στον ποιοτικό εκσυγχρονισμό της ορχηστικής και σκηνικής τέχνης, ενώ η ίδια υπήρξε επίσης μια από τις πρώτες παρουσίες της χώρας μας στον διεθνή χορευτικό στίβο.
Η καταγωγή της Ραλλούς Μάνου ανάγεται στους Φαναριώτες Μάνους και Μαυροκορδάτους, ενώ από την πλευρά της μητέρας της στους φημισμένους Υδραίους καπεταναίους του ’21. Ήταν εγγονή του Θρασύβουλου Μάνου, ενώ από την πλευρά της μητέρας της κατάγεται από παραδοσιακή ναυτική οικογένεια της Ύδρας και ήταν δισεγγονή του Γεωργίου Τομπάζη, υποναυάρχου και υπουργού του Πέτρου Μαυρομιχάλη, βουλευτού, καθώς και του Δημητρίου Μαυροκορδάτου, νομικού και υπουργού Εξωτερικών.
Γονείς της Ραλλούς ήταν ο Μακεδονομάχος Πέτρος Θρασύβουλου Μάνος, ο οποίος είχε παντρευτεί σε δεύτερο γάμο την καλλονή μητέρα της Σοφία Τομπάζη το γένος Μαυροκορδάτου, ενώ από τον πρώτο γάμο του πατέρα της με τη Μαρία Αργυροπούλου, είχε δύο ετεροθαλείς αδελφές, την πριγκίπισσα Ασπασία Μάνου, σύζυγο του Βασιλιά Αλέξανδρου και τη Ρωξάνη Μάνου, σύζυγο του εθνικιστή λογοτέχνη Χρήστου Ζαλοκώστα. Αποφοίτησε το 1933, από τη Σχολή Ουρσουλίνων της Τήνου και ξεκίνησε σπουδές χορού κοντά στην Κούλα Πράτσικα.
Οι σπουδές στο Παρίσι
Η Ραλλού σπούδασε ρυθμική, χορό, γυμναστική και μουσική πρώτα κοντά στην Κούλα Πράτσικα και μετά πήγε στο Παρίσι, στο Μόναχο της Γερμανίας, όπου απέκτησε δίπλωμα χορού. Όταν επέστρεψε ξανά στην Αθήνα έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές της εργάσθηκε ως καθηγήτρια του επαγγελματικού τμήματος στην σχολή της Πράτσικα. Μετά από λίγο καιρό η Μάνου έφυγε για μεταπτυχιακές σπουδές στην Νέα Υόρκη. Στο ταξίδι αυτό, την περίοδο 1947-48, της δόθηκε η ευκαιρία να συνεργαστεί με την Μάρθα Γκράχαμ [Martha Graham] και να γνωρίσει το καινοτόμο σύστημα της. Η συνάντηση αυτή έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη και διαμόρφωση του χορευτικού της στυλ και αργότερα εισήγαγε το σύστημα της Aμερικανίδας χορεύτριας στην Eλλάδα, και στην Αγγλία. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, δίδαξε στο εργοστάσιο του Παπαστράτου και στη Σχολή Πράτσικα.
Το 1950 ίδρυσε τη σχολή "Pαλλούς Mάνου" για χορευτές και δασκάλους χορού. Τον Ιανουάριο του 1951 από κοινού με τους Μάνο Χατζηδάκι και Σπύρο Βασιλείου, δημιούργησε το "Ελληνικό χορόδραμα", την πρώτη μη κρατική επαγγελματική ομάδας χορού, η οποία έδινε παραστάσεις στην Αθήνα με μουσική από τους πιο αξιόλογους συνθέτες, όπως οι Μάνος Χατζηδάκις, Μίκης Θεοδωράκης, Αργύρης Κουνάδης και άλλων και σκηνικά των Γιάννη Μόραλη, Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα και Σπύρου Βασιλείου. Το 1960 συμμετείχε στη λειτουργία του πρώτου πειραματικού τηλεοπτικού σταθμού την Ελλάδα, στο πλαίσιο της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης, ο οποίος λειτούργησε με επιτυχία για διάστημα τριών εβδομάδων, μαζί με τους Άλκη Στέα, Γιώργο Οικονομίδη, Μαίρη Λω, Νίκυ Γιάκοβλεφ και την ορχήστρα Λαβράνου.
Η Ραλλού Μάνου μέσα από τον χορό της επιθυμούσε να εκφράσει τα ανθρώπινα συναισθήματα και πάθη. Οι περισσότερες χορογραφίες της αφορούσαν την γυναίκα, την σκοτεινή της πλευρά, την μοναξιά της γυναίκας και την προδοσία. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που συνδυάζει όλα τα παραπάνω είναι το έργο "Μήδεια”.
Πάντοτε φρόντιζε να επιλέγει θέματα από την ελληνική ιστορία και παράδοση καθώς έτρεφε μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα και την ιστορία της και ήθελε να την "τιμήσει” μέσα από την τέχνη του χορού.
Σε τηλεοπτική της εμφάνιση το 1986 στην εκπομπή "Καλλιτεχνικό Καφενείο", η Ραλλού Μάνου συζητά με τον Βασίλη Τσιβιλίκα, έναν από τους οικοδεσπότες της εκπομπής και μιλάει για τις αρχές της σωστής χορευτικής διαπαιδαγώγησης και την ευθύνη του δασκάλου, εκφράζοντας τις σκέψεις της γύρω από την τέχνη του χορού και τη διδασκαλία της.
Αναφέρεται ιδιαίτερα στην κατάκτηση της ελληνικότητας στο χορό, ιδέα που ακολούθησε στην καλλιτεχνική της πορεία. Η ίδια προσδιόριζε άλλωστε την ουσία του "Ελληνικού Χοροδράματος" ως προσπάθεια "δημιουργίας ελληνικής χορευτικής ερμηνείας, αποφεύγοντας τη μίμηση ξένων τρόπων. Για την προβολή της Ελλάδας μέσω της τέχνης του χορού χρησιμοποιούσε χορογραφικές μουσικές και ενδυματολογικά στοιχεία της ελληνικής παράδοσης. Θυμίζει τη σχετική φράση της Αμερικανίδας δασκάλας της Μάρθας Γκράχαμ: "το αίμα μου θυμάται" συναινώντας πως υποσυνείδητα κουβαλά κανείς την παράδοση μέσα του.
Θα μείνουν στην ιστορία οι παραστάσεις που σχεδίασε και παρουσίασε η Μάνου, σε συνεργασία με σημαντικούς δημιουργούς της εποχής, όπως οι: Μάνος Χατζιδάκις, Σπύρος Βασιλείου, Γιάννης Μόραλης, Νίκος Χατζηκυριάκος Γκίκας, Μίκης Θεοδωράκης, Γιάννης Ξενάκης και Γιώργος Κουρουπός.
Ανάμεσα σε αυτές η ίδια ξεχωρίζει στην εκπομπή τις πρώτες της παραστάσεις όπως ο "Μαρσύας" (1950), με θέμα την ελληνική μυθολογία, σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι και με κοστούμια του Γιάννη Τσαρούχη, "Το καταραμένο φίδι", εμπνευσμένο από το Θέατρο Σκιών του Καραγκιόζη και τις "Εξι λαϊκές ζωγραφιές", "Μήδεια" (1958) και αργότερα "Οιδίποδας Άνθρωπος" σε μουσική Γιώργου Κουρουπού. Κάνει ιδιαίτερη αναφορά στην εμπειρία της χορογραφικής δημιουργίας της για το έργο "Πιθοπρακτά" σε μουσική του Ιωάννη Ξενάκη.
Τέλος, αναφέρεται στους πιο σημαντικούς σταθμούς της πορείας του "Ελληνικού Χοροδράματος". Στο στούντιο της εκπομπής παρουσιάζεται χορογραφία από τη "Φαντασία στον Αριστοφάνη" σε μουσική Γιώργου Τσαγκάρη και διδασκαλία της Μάνου, από τις χορεύτριες Εύα Καπάζογλου, Μάρω Γρηγορίου, Ασπασία Σιδεράτου, Μαρουσώ Καραλέκα, Βάσια Λιονάκη.
https://fb.watch/nGr6jiGf7y/
