Το κομμωτήριό της, στον αριθμό 46, στην Σπευσίππου, μοιάζει με φιλόξενο, ταξιδιάρικο καράβι. Ίσως το ξύλινο ντεκ και το ασορτί ταβάνι, στην είσοδο, ίσως η φαντασία της ίδιας της Δήμητρας αλλά και τα πολύτιμα, χειροποίητα εκθέματα του χώρου (κοσμήματα, ρούχα, κιμονό, τυρμπάν) να δημιουργούν ένα πολύχρωμο εφέ φυγής από την πεζή καθημερινότητα.
Δήμητρα, τι γίνεται με σένα; Τι γίνεται μέσα στο μυαλό σου; Κάνεις τίποτε άλλο εκτός από το να συνθέτεις μονίμως εικόνες και να επαναπροσδιορίζεις το σχήμα των πραγμάτων; Αυτό θέλω να τη ρωτήσω, αφήνω όμως τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους. Θα φτάσουμε κι εκεί. Ας πιάσουμε την ιστορία (της) από την αρχή.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Ταύρο. Η οικογένεια μου βρέθηκε εκεί όταν η γιαγιά μου ήρθε μετανάστρια από την Μικρά Ασία. Όταν εγώ μεγάλωνα η περιοχή ήταν ακόμα σαν χωριό, η μητέρα μου δούλευε στο κομμωτήριο-σπίτι, από τις πρώτες εικόνες που θυμάμαι ήταν τρίχες να πέφτουν στο πάτωμα σε αργή κίνηση και εμένα στην συνέχεια να λέω και να σοκάρω την μητέρα μου, κάπου εκεί στα πέντε, "όταν πεθάνεις θα πάρω εγώ το κομμωτήριο"» λέει η Δήμητρα, πραγματικά κεντρίζει το ενδιαφέρον μου. Θέλω να μάθω τη συνέχεια.
«Όταν τελείωσα το λύκειο ήθελα να γίνω ηθοποιός-ζωγράφος-φωτογράφος-διακοσμήτρια και πολλά άλλα. Τελικά πήγα σε σχολή κομμωτικής και από τα δεκαεννέα χρόνια μου μπήκα σε ένα από τα καλύτερα κομμωτήρια του Κολωνακίου. Μέσα σε λίγους μήνες απέκτησα τη δική μου «καρέκλα», έτσι λέγανε τότε όταν κανείς προβιβαζόταν σε τεχνίτης, γιατί ήταν σύνηθες να μένεις πολλά χρόνια βοηθός στα μεγάλα κομμωτήρια. Αφού δοκίμασα και σε άλλους μεγάλους χώρους για ένα διάστημα, αποφάσισα μετά από πέντε χρόνια να ανοίξω τον πρώτο δικό μου χώρο στην Σπευσιππού. Μετακόμισα σε άλλο χώρο τα επόμενα τρία χρόνια. Εκεί έφτιαξα ένα χώρο που ήταν και είναι το δεύτερο σπίτι μου. Ως ανυπόμονος άνθρωπος αυτό που πάντα με γοήτευε είναι το πόσο άμεσο είναι το feedback που παίρνεις όταν δημιουργείς μία εικόνα γύρω από τις γυναίκες. Αγαπώ και συμμερίζομαι τις γυναίκες, μεγάλωσα ανάμεσα σε πολλές και πολύ διαφορετικές και αυτό με βοηθάει να τις καταλαβαίνω και να μπορώ να εστιάζω στο θετικό τους και στην προσωπικότητά τους. Η δημιουργικότητα για μένα είναι πηγή ζωτικότητας, η βαθύτερη μου ανάγκη είναι να καταπιάνομαι πάντα με κάτι καινούριο αλλά και να απολαμβάνω ό,τι κάνω. Αυτό με κάνει χαρούμενη και για αυτό δεν σταματάω ποτέ να μαθαίνω, να δοκιμάζω πολλά διαφορετικά πράγματα».
-Πότε ξεκίνησε η σχέση σου με τα ρούχα και πώς έφτασες στο δικό σου brand, Lengo;
Λίγα χρόνια πριν όταν συναντήθηκα με την μητέρα μιας φίλης της κόρης μου και έμαθα ότι ράβει πήρα κάτι vintage υφάσματα που είχα στην ντουλάπα μου τα έβαλα στο πάτωμα, τα έκοψα και τα έκανα φορέματα. Εκεί θυμήθηκα την αδερφή της μητέρας μου που ήταν μοδίστρα και κάθε καλοκαίρι στο χωριό μας έραβε ρουχαλάκια από υφάσματα, εξού και το όνομα Lengo από το Βαγγελιώ.
Αιφνιδιάζομαι ευχάριστα. Αυτού του τύπου οι συσχετισμοί είναι εντελώς του γούστου μου. «Lengo από το Βαγγελιώ» λέει η Δήμητρα κι εγώ νιώθω σα να μου έβαλε στο στόμα μία καραμέλα λεμόνι.
«Μέσα από ένα παιχνίδι ξεκίνησε όλο αυτό αβίαστα και χαρούμενα, βέβαια επειδή θέλω όταν καταπιάνομαι με κάτι να το κάνω όσο καλύτερα μπορώ τότε ξεκίνησα και τα μαθήματα γύρω από το σχέδιο μόδας. Μου αρέσει όταν φτιάχνω τα μαλλιά μιας γυναίκας να βλέπω συνολικά την εικόνα της hairstyle, make up, ρούχα οπότε το κομμωτήριο λειτουργεί και σαν ένας χώρος συνάντησης, παιχνιδιού, χαλάρωσης και μέσα από τις εκθέσεις που φιλοξενώ κατά διαστήματα τα ρούχα και τα κοσμήματα είναι και αυτά ένα μέρος των εκθεμάτων».
Όση ώρα μιλάει η Δήμητρα εγώ χαζεύω τα μακραμέ δαχτυλίδια με τα μάτια-γούρια της Ειρήνης Χουσεΐν, τα τυρμπάν για τα μαλλιά της Νανάς Στεπανιάν, τα μίνιμαλ, δερμάτινα κοσμήματα της Ελευθερίας Βουράκη. Ένα κομμωτήριο-μίνι γκαλερί. Ωραία πράγματα.
-Ποιες ώρες της ημέρας δουλεύεις τα κιμονό και τα ρούχα σου;
Τα ρούχα είναι το χόμπι μου οπότε ασχολούμαι με αυτά όταν έχω την διάθεση, συχνά σχεδιάζω μαζί με την κόρη μου και βάζουμε κάτω τα υφάσματα και με βοηθάει και η ίδια με τους συνδυασμούς των υφασμάτων και των χρωμάτων.
-Ποια είναι τα σχόλια που ακούς από τις πελάτισσές σου για τα ρούχα που σχεδιάζεις;
Αυτό που παρατηρώ όσον αφορά τις πελάτισσες μου είναι ότι τους αρέσει να φεύγουν ανανεωμένες με ολοκληρωμένη εμφάνιση. Επίσης τους αρέσει που από τα περισσότερα ρούχα υπάρχει μόνο ένα τη φορά. Τα ρούχα δεν τα ράβω εγώ καθώς είναι μια διαδικασία που δεν μου ταιριάζει.
-Το γεγονός ότι κάθε κομμάτι είναι μοναδικό σημαίνει ότι κάθε κομμάτι έχει τη δική του ιστορία. Έχεις κάποια ιστορία να θυμηθείς από κάποιο;
Δεν ξέρω αν έχουν κάποια ιστορία, σίγουρα την ώρα της δημιουργίας τους πολλές ιστορίες μου έρχονται στο μυαλό. Όταν έχω τα υφάσματα μπροστά μου γίνομαι πάλι το κοριτσάκι που παίζει με τις κούκλες του και χαμογελάω μαζί τους.
-Ποιο είναι το δικό σου αγαπημένο και γιατί;
Δύο είναι τα αγαπημένα μου κομμάτια, το ένα είναι μια μπλούζα όπου έκοβα το πατρόν στο πάτωμα του σπιτιού μου και έχει μόνο δύο ραφές και απίστευτη εφαρμογή, την αγαπώ γιατί για εμένα είναι ένα ρούχο πασπαρτού. Το άλλο είναι ένα φόρεμα πλισέ που έκανα το πατρόν πάνω σε μία φίλη μου τελείως αυτοσχέδια. Γενικά τα ρούχα είναι η χαλάρωσή μου και ένα από τα παιχνίδια μου.
Οι φωτογραφίες είναι της Εύας Βαρβεροπούλου
