Το δαχτυλίδι μπορεί να φαίνεται τόσο παλιό, όσο και ο θεσμός του γάμου, αλλά στο - σχετικά πρόσφατο – παρελθόν, υπήρχαν άλλοι συμβολισμοί για να δείξει κάποιος την αφοσίωση στη σύντροφό του.
Για παράδειγμα, το 1800, ορισμένοι Αμερικανοί χάριζαν στις μελλοντικές συζύγους τους δαχτυλήθρες, που, μετά τον γάμο, η άκρη τους κοβόταν και σχημάτιζε δαχτυλίδι. Την ίδια περίοδο, στη Βρετανία το νέο ζευγάρι έκοβε ένα κομμάτι από χρυσό ή ασήμι στα δύο και κάθε σύντροφος έπαιρνε από μισό.
Το δαχτυλίδι αρραβώνων εμφανίστηκε για πρώτη φορά τον 13ο αιώνα στη Ρώμη, όπου οι χριστιανοί υιοθέτησαν το έθιμο όταν ορίστηκε υποχρεωτικό να υπάρχει μια μεταβατική περίοδος ανάμεσα στον γάμο και τον αρραβώνα. Εκείνη την εποχή, τα δαχτυλίδια ήταν φτιαγμένα απλώς από σίδερο και, αργότερα, από χρυσό. Παράλληλα, η συνήθεια να φοριούνται στο αριστερό χέρι προέρχεται από την πεποίθηση ότι υπάρχει μια συγκεκριμένη φλέβα, η οποία ξεκινά από το δάχτυλο που φοριέται το κόσμημα και φτάνει στην καρδιά.
Οι πολύτιμες πέτρες ήρθαν πολύ αργότερα. Ο πρώτος που χάρισε διαμάντι στη μελλοντική σύζυγό του ήταν ένας άνδρας στην Αυστρία το 1477. Όμως, αυτά έγιναν δημοφιλή στις μη αριστοκρατικές τάξεις όταν η εταιρεία De Beers τα προώθησε με μια ισχυρή στρατηγική μάρκετινγκ τη δεκαετία του 1930.
Η De Beers κατάφερε να ελέγχει τόσο την προσφορά όσο και τη ζήτηση των διαμαντιών, αφότου μαζικά ορυχεία ανακαλύφθηκαν στη Νότια Αφρική στο τέλος του 19ου αιώνα. Όπως υποστηρίζουν οι σημερινοί μελετητές, μόνο διατηρώντας την ψευδαίσθηση ότι τα διαμάντια ήταν σπάνια και εξαιρετικά υψηλής αξίας, θα μπορούσε να ανεβάσει τις τιμές τους στα ύψη. Κατά συνέπεια, η εταιρεία άρχισε να ελέγχει όλα τα στάδια παραγωγής και διάθεσής τους, ενώ, παράλληλα, ανέθεσε σε μια διαφημιστική της Νέας Υόρκης να τα προβάλει ως σύμβολο κύρους.
Έτσι, λανσαρίστηκε το σλόγκαν «Τα διαμάντια είναι παντοτινά» και αυτά καθιερώθηκαν ως οικογενειακό κειμήλιο.
