Προφανώς, όσοι γνωρίζουν ότι η Αντιγόνη ζει τον τελευταίο καιρό στην Κωνσταντινούπολη έσπευσαν να της στείλουν μήνυμα ή να την καλέσουν στο τηλέφωνο. Το ίδιο συνέβη και με μένα. Με το που είδα το ποστ της, επικοινώνησα μαζί της. Μιλήσαμε αρχικά για την τρομοκρατική επίθεση και μετά, όπως πάντα συμβαίνει στη ζωή, κέρδισε η ζωή. Και η κουβέντα πήγε σε όλα εκείνα για τα οποία συζητούν οι άνθρωποι: στα συναισθήματα, τις εμπειρίες, τις εικόνες, τις μυρωδιές, τις νέες γεύσεις. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
- Είδα ότι ανέβασες στο προφίλ σου στο Facebook το στάτους «είμαι καλά, σας ευχαριστώ όλους». Ανησύχησαν οι δικοί σου;
«Ναι ο αδερφός μου, μου έστειλε μήνυμα κατά τις έντεκα το πρωί. Ήμουν στο μάθημα και μας ειδοποίησαν αμέσως, γιατί το σχολείο τούρκικων που παρακολουθώ είναι στο Τaksim, ένας μόνιμα πιθανός στόχος τέτοιου είδους επιθέσεων, οπότε μας είπαν να προσέχουμε που θα κινηθούμε για το υπόλοιπο της ημέρας. Ανακοινώθηκε επίσημα είναι ότι ένας καμικάζι Συριανής καταγωγής ανατινάχτηκε στην πλατεία Sultanahmet, εντελώς τουριστικός προορισμός, δέκα νεκροί και δεκαπέντε τραυματίες εκ των οποίων το 80% είναι τουρίστες. Ανησύχησαν οι δικοί μου φυσικά, αλλά τους μίλησα και ηρέμησαν».
-Ποια ήταν η άμεση αντίδρασή σου;
«Γενικά είμαι ψύχραιμη, από τη μέρα που μετακόμισα εδώ, γνωρίζω ότι υπάρχει ένταση με τις γειτονικές χώρες. Πρόσφατα είχαμε και άλλα άσχημα συμβάντα, πριν τις εκλογές, τον Νοέμβριο, αλλά από το καλοκαίρι του 2015 και μετά τα πράγματα δείχνουν να χειροτερεύουν στο εσωτερικό της χώρας. Έπειτα, και ειδικά αυτό που συνέβη στο Παρίσι, κορύφωσε την ένταση και ενίσχυσε την αμυντική/επιθετική στάση όλων των ευρωπαϊκών χωρών, πιστεύω. Οπότε, κατά κάποιο τρόπο δεν με εκπλήσσει. Από την άλλη όμως με τρομάζει το γεγονός ότι νιώθω έτσι. Αλλά δεν θα επιτρέψω και σε κανέναν να με κάνει να φοβάμαι».
-Γιατί επέλεξες να ζήσεις στην Κωνσταντινούπολη φέτος;
«Μ' αρέσει η Πόλη πολύ, την επισκέπτομαι δέκα χρόνια τώρα και έχω φίλους από καρδιάς. Πέρυσι μου έγινε η πρόταση να παίξω σε μια ταινία ενός πολύ ταλαντούχου νέου σκηνοθέτη, του Erdem Tepegöz. O τίτλος της ταινίας "Kiyidakiler" (Οι άνθρωποι της Ακτής). Δέχτηκα αλλά όταν τελείωσαν τα γυρίσματα αποφάσισα να παρατείνω την διαμονή μου και με την ευκαιρία αυτή να βελτιώσω πρωτίστως τα τούρκικα μου και γιατί όχι να κάνω και μια άλλη ταινία. Μ' αρέσουν οι γλώσσες, μιλάω ήδη Αγγλικά, Ιταλικά και Ισπανικά».
-Πες μου για τη διαδρομή της καριέρας σου με λίγα λόγια. Ποιοι ήταν οι πιο σημαντικοί σταθμοί σου;
«Οι σταθμοί της ζωής μου ήταν πάντα πόλεις με νερό, υδάτινες. Πάρμα, Μιλάνο, Ρώμη και τώρα Κωνσταντινούπολη. Νιώθω ότι έχω τόσα πολλά να κάνω που για ό,τι έχω κάνει μέχρι σήμερα είμαι ευγνώμων, ναι μεν, αλλά δεν είναι και τίποτα... Νομίζω ότι ανήκουν σε μια άλλη ζωή. Έπειτα, η λέξη καριέρα δεν μ' αρέσει σαν όρος. Εμπειρίες είναι, ανθρώπινες σχέσεις πάνω απ' όλα, σ' αγαπώ μ' αγαπάς, μαζί δημιουργούμε. Έτσι μου αρέσει να βλέπω τις ζωές μας».
-Πόσο εύκολη ή πόσο δύσκολη είναι η προσαρμογή σου στην Πόλη;
«Και εύκολη και δύσκολη, ανάλογα με τις μέρες. Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη και θετική στις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζω γιατί στο τέλος της ημέρας εδώ είμαι μόνη μου. Αλλά έχω και κάτι ημέρες που κλαίω όλη μέρα, σαν την βροχή ένα πράγμα. Μετά όμως ουράνιο τόξο στη καρδιά. Πάντα».
-Έχει κάποιες ομοιότητες η ζωή της Αθήνας με τη ζωή στην Κωνσταντινούπολη;
«Οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι κάνουν τις πόλεις και εδώ υπάρχουν όμορφοι, καθημερινοί άνθρωποι. Τους αγαπώ αυτούς εδώ και είναι δύσκολο να τους πεις όχι και έτσι κάθε βράδυ ξεκινάει το ρακί και το ψαράκι, αχ, κάθε λιμάνι και καημός, κάθε καημός και δάκρυ... Μετά αρχίζω να τραγουδάω... Ναι, οι άνθρωποι μοιάζουν πολύ».
-Μπορείς να περιγράψεις μία τυπική σου μέρα εκεί;
«Προπόνηση, τρέξιμο στο Βόσπορο, πρωινό -αυγά σταθερά-, μάθημα τούρκικων και μετά έχω ελεύθερη μέρα, οπότε εξαρτάται από τη διάθεσή μου, τα επαγγελματικά ραντεβού, τους φίλους μου, τη μοναξιά μου, η οποία μου αρέσει αρκετά κάποιες φορές. Βέβαια, υπάρχει και εκείνη η ημέρα της εβδομάδας που άλλοτε πάω θέατρο, άλλοτε σινεμά, άλλοτε για χορό. Ό,τι θα έκανα σε οποιαδήποτε πόλη στην Ευρώπη και ό,τι κάνουμε και στην Αθήνα».
-Με την τούρκικη γλώσσα πως τα πας; Με τα μαθήματά σου;
«Καλά, αλλά δυσκολεύομαι, δεν το περίμενα για να σου είμαι ειλικρινής, νόμιζα ότι θα ήταν σαν τις άλλες γλώσσες. Ε, λοιπόν καμία σχέση. Απλά είμαι τυχερή γιατί έχω κάνει αρχαία Ελληνικά και γνωρίζω σύνταξη, οπότε μπορώ να διαβάσω, να καταλάβω αρκετά καλά γιατί κατανοώ τις φράσεις, οπότε τα μαθαίνω σωστά. Τρίτη δέσμη καλέ. Και τώρα ηθοποιός. Και ύστερα λένε η τύχη. Ποια τύχη; Όλα γραμμένα είναι».
-Κάνε μία ευχή για το μέλλον στα τούρκικα.
«Hepimiz için hayırlısı olsun. Εύχομαι ό,τι είναι γραφτό να συμβεί για όλους μας και να είναι για το καλύτερό μας. Ελεύθερη απόδοση, δική μου. Τουρκογλωσσομαθείς, μην είστε πολύ αυστηροί σας παρακαλώ».
-Οι φωτογραφίες των πορτραίτων της Αντιγόνης είναι του Τούρκου φωτογράφου Mustafa Seven
