Όλα άλλαξαν όμως στις 24 Μαρτίου του 1997, όταν η Νικόλ Κίντμαν έκανε μια τομή φορώντας στο κόκκινο χαλί των Όσκαρ μία δημιουργία του οίκου Dior, επικεφαλής του οποίου είχε οριστεί τότε το παιδί- θαύμα της Μόδας, ο Τζον Γκαλιάνο. Ένας βρετανός που αναλάμβανε τα ηνία ενός από τους πλέον εμβληματικούς οίκους Μόδας στο Παρίσι. Παράλληλα, την ίδια εποχή είχε αναλάβει ο Alexander McQueen τον Givenchy με την Αγγλία να απλώνει τα δίχτυα της στην ευρωπαϊκή Μόδα, προσπαθώντας να απαντήσει στην επιταγή του εκσυγχρονισμού της.
Μπορεί σήμερα οι μεγάλες βραδιές του κινηματογράφου, όπως τα Όσκαρ, οι Κάννες, οι Χρυσές Σφαίρες να είναι πολυαναμενόμενες όχι μόνο για τις βραβεύσεις, αλλά και τα look των ηθοποιών, όμως μέχρι το 1997 εκείνοι και εκείνες δεν τολμούσαν να δείξουν πως ασχολούνται με τη Μόδα, καθώς πίστευαν ότι δεν θα τους πάρουν στα σοβαρά στον δικό τους επαγγελματικό χώρο. Έτσι, έφταναν στις πρεμιέρες με τα δικά τους ρούχα, ακόμα και με ένα απλό τζιν και ένα δερμάτινο σακάκι.
Ως τότε, οι δύο τέχνες ήταν εντελώς ξεχωριστές (στη νέα εποχή του Χόλιγουντ). Οι άνθρωποι της Μόδας συναναστρεφόντουσαν τον δικό τους κόσμο, και ο κόσμος του σινεμά τον δικό του. Ούτε Hollywood stylists υπήρχαν, ούτε τίποτα, καμία σχεδόν επικοινωνία μεταξύ των δύο κόσμων. Αν μια σταρ ήθελε έκτοτε ένα φόρεμα, έπρεπε να πάρει η ίδια τηλέφωνο στον οίκο Μόδας και να το συζητήσει! Ένα παράδειγμα ήταν η Γκούινεθ Πάλτροου στην πρεμιέρα της ταινίας Copy Cat, το 1995, την εποχή που ήταν μάλιστα σε σχέση με τον Μπραντ Πιτ.
Χρειάστηκε μόλις μια στιγμή για να γίνει η έκρηξη και ένα haute couture εντυπωσιακό φόρεμα με κεντητό μπούστο, ένα έργο τέχνης από μόνο του. "Θυμάμαι που άκουσα τη Μαντόντα και την Κόρτνεϊ Λοβ να λένε "το φόρεμα της Νικόλ είναι το καλύτερο" αφηγείται η ηθοποιός στο ντοκιμαντέρ "In Vogue: The 90's", το οποίο ανατρέχει στη Μόδα της δεκαετίας του '90 μέσα από τη ματιά του διάσημου περιοδικού μόδας.
Η Κίντμαν είχε ανέβει στη σκηνή εκείνη την χρονιά για να απονείμει το βραβείο του καλύτερου μοντάζ. Ίσως σήμερα δεν θυμόμαστε ποιος το κέρδισε, θυμόμαστε όμως την Κίντμαν να λάμπει μες στο πρασινοκίτρινο φόρεμα της.
Το περιοδικό W ανέφερε ότι το φόρεμα ήταν "μια στιγμή-ορόσημο τόσο για τον σχεδιαστή όσο και για την κοπέλα που το φορούσε: Η εμφάνιση της Κίντμαν στα Όσκαρ σηματοδότησε την άφιξή του (Γκαλιάνο) ως μια νέα ισχυρή δύναμη στο κόκκινο χαλί".
Η Daily Telegraph συμπεριέλαβε το φόρεμα στη λίστα της με τα "πιο αξιομνημόνευτα φορέματα για το κόκκινο χαλί των Όσκαρ όλων των εποχών" και είπε ότι το φόρεμα "άλλαξε την πορεία της μόδας στο κόκκινο χαλί", ενώ το εμβληματικό Smithsonian Institution το χαρακτήρισε ως ένα από τα πιο επιδραστικά φορέματα για τα Όσκαρ όλων των εποχών.
Η Μελίσσα Ρίβερς, η οποία κάλυπτε τα Όσκαρ για το E! εκείνη τη χρονιά, το αποκάλεσε "το πρώτο πραγματικό φόρεμα υψηλής ραπτικής στο κόκκινο χαλί".
Η Τζοάν Ρίβερς, η οποία επίσης κάλυπτε την εκδήλωση, είπε ότι το χρώμα του φορέματος ήταν άσχημο και προσποιήθηκε πως έκανε και καλά εμετό. Γράφοντας το 2003 για τη Vogue, η Σάλι Σίνγκερ περιέγραψε το φόρεμα ως "την πρώτη φορά που κάποιος φόρεσε υψηλή ραπτική στα Όσκαρ με πραγματική αυτοπεποίθηση".
Η Κίντμαν της είπε ότι το φόρεμα εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο της red carpet κομμάτι. Το φόρεμα δημιουργήθηκε πάνω της και χρειάστηκαν πάρα πολλές πρόβες. Η ίδια, διαισθανόμενη την επιτυχία που θα είχε, αποφάσισε να αφιερώσει τον απαιτούμενο χρόνο και συνδημιούργησε με τον τρομερό σχεδιαστή ένα ιστορικό ένδυμα. Ας μην ξεχνάμε πως ο σχεδιαστής, πριν γίνει απολυθεί από τον οίκο Dior εξαιτίας αντισημιτικού σε ένα μπαρ, είχε αποδείξει το εξωφρενικό του ταλέντο που δημιουργούσε ολόκληρους κόσμους και αφηγήσεις σε κάθε κολεξιόν του.
Ακολουθήστε το Womantoc στο Instagram
