Κύριε Χατζηνάσιο, πότε και πώς γνωρίσατε τον Στέφανο Κορκολή;
Ήταν την εποχή που είχε έρθει από το Παρίσι, μετά τις σπουδές του. Πήρα μια πληροφορία γι' αυτόν από μια τραγουδίστρια, πολύ γνωστή, ότι υπάρχει ένα νέο παιδί, ταλαντούχο, που λέγεται Στέφανος Κορκολής. "Μην τον χάσεις", μου είπε, καθώς θα έπαιζε τότε στην αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός –"να πας να τον δεις, θέλω να ακούσω τη γνώμη σου".
Πήγα, λοιπόν. Κι έμεινα έκπληκτος από το τι έπαιζε, γιατί ήταν πράγματα πιο προχωρημένα από αυτό που λέμε "μέση" και "ανωτέρα" στο πιάνο. Εντυπωσιάστηκα. Θυμάμαι γύρισα σπίτι και είπα στη σύντροφό μου ότι άκουσα ένα νέο ταλέντο, το οποίο θα μας απασχολήσει στο μέλλον. Και δικαιώθηκα.
Κύριε Κορκολή, ήταν από τα ακούσματα που υπήρχαν στο σπίτι σας ο Γιώργος Χατζηνάσιος; Θυμάστε σε ποιο τραγούδι του πρωτοσταθήκατε;
Φυσικά και ήταν. Οι γονείς μου άκουγαν πολλή κλασική μουσική, αλλά και Έλληνες συνθέτες. Γαλουχήθηκα, λοιπόν, με τις μελωδίες τους. Κι ένα από τα τραγούδια του που θυμάμαι να πρωτοπροσέχω ήταν τα "Γαλάζια Σου Γράμματα", το οποίο παραμένει από τα αγαπημένα μου. Το άλλο που με εντυπωσίαζε στα έργα του ήταν ότι έβρισκα πολλά στοιχεία τα οποία πήγαζαν από κλασικές σπουδές: αρμονίες ή μετατροπίες, για παράδειγμα, που έδειχναν ότι είχε και παιδεία, μα και βαθιά γνώση της μουσικής.
Δεν σας κρύβω, μάλιστα, ότι στο Ωδείο Αθηνών, στα χρόνια των σπουδών, χρησιμοποιούσα συχνά τον Γιώργο Χατζηνάσιο σαν άλλοθι, γιατί επικρατούσαν λογικές που ήθελαν ακόμα και τον Τζορτζ Γκέρσουιν να είναι "ελαφρύς" –οπότε ορισμένα είδη, που εμείς τα ακούγαμε ως έφηβοι, δεν επιτρεπόταν να τα παίζουμε ούτε στα διαλείμματά μας.
Έτσι, τον έφερνα ως παράδειγμα ενός σπουδαγμένου δημιουργού με απίστευτη γνώση, ο οποίος έφτιαχνε και τραγούδια κι έκανε ωραία πράγματα και πέρα από τον κλασικό ορίζοντα. Όλα αυτά έχουν εντυπωθεί ζωηρά στη μνήμη μου, γιατί η κατάσταση τότε ήταν αυστηρή, χωρίς να βγάζει κάπου μια τέτοια στάση: ήταν απλά μια σοβαροφάνεια. Ευτυχώς τα πράγματα έχουν αλλάξει. Πλέον το Ωδείο Αθηνών είναι ένα καταπληκτικό ωδείο και τα παιδιά που φοιτούν εκεί μαθαίνουν να κοιτούν την ουσία και την ψίχα της μουσικής.
Το Παρίσι, εντωμεταξύ, είναι κάτι ακόμα που ενώνει τις πορείες σας, αφού και οι δύο κάνατε σπουδές εκεί –σε διαφορετικές εποχές, βεβαίως. Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σας χάρισε αυτή η γαλλική εμπειρία;
Σ.Κ.: Σε διαφορετικές εποχές, ναι, όμως έχουμε περίπου ίδιες σπουδές: πέρα δηλαδή από πιάνο, κάναμε και διεύθυνση ορχήστρας, αλλά και ενορχήστρωση. Τα οποία συγκαταλέγονται στα εργαλεία καταξίωσης που είναι καλό να έχει κάθε συνθέτης, γιατί εκεί βασίζεσαι όταν θελήσεις να προχωρήσεις πέρα λ.χ. από ένα τραγούδι, ώστε να αποτυπώσεις καλύτερα αυτό που έχεις στο μυαλό και στην ψυχή σου.
Εκείνο που μου πρόσφερε η Γαλλία είναι ότι υπήρξα τυχερός σε επίπεδο δασκάλων. Σπούδασα δίπλα στην Yβον Λεφεμπούρ, μια θρυλική μουσικό: όταν πήγα στο Παρίσι ήταν ήδη 92 ετών, μα μόλις καθόταν στο πιάνο σε έκανε να χάνεσαι. Έπειτα, έκανα διεύθυνση ορχήστρας με τον τεράστιο Πιερ Μπουλέζ, ενώ σε κάποια σεμινάρια για ενορχήστρωση τάνγκο καθηγητής ήταν ο Άστορ Πιατσόλα. Γνώρισα, επίσης, τη Μάρτα Αρχερίτς, η οποία με σύστησε και στον Βλαντίμιρ Χόροβιτς. Τα κουβαλάω και τα αναπολώ όλα αυτά. Αν γύρναγε ο χρόνος πίσω, ίσως εκεί να ήθελα να ξαναβρεθώ –φυσικά με τους ίδιους ανθρώπους.
Γ.Χ.: Πήγα στο Παρίσι με δικά μου χρήματα, μετά από μουσικές σπουδές στη Θεσσαλονίκη, στο Ωδείο Αθηνών και στο Εθνικό Ωδείο. Και ήταν ένα πολύ καλό βήμα, γιατί σου δινόταν η αίσθηση ενός ξεκινήματος. Ένιωθες δηλαδή να στέκεσαι στα πόδια σου, αλλά και να σου ανοίγονται προοπτικές, ώστε να εγκατασταθείς εκεί και να σταδιοδρομήσεις. Μου έγιναν καλές προτάσεις όσο βρισκόμουν στη Γαλλία, αλλά ούτε μπορούσα, ούτε και ήθελα να τις δεχτώ. Είχα ήδη οικογένεια, οπότε έπρεπε να επιστρέψω. Επίσης, δεν θα άλλαζα με τίποτα το φως του ήλιου ή αυτό το χρώμα που έχει ο ελληνικός ουρανός. Δεν πειράζει, λοιπόν. Ίσως, όσοι επιστρέψαμε, να φέραμε τελικά λίγη Ευρώπη εδώ! (γέλια)
Κύριε Χατζηνάσιο, πώς ξεκίνησε η ιδέα με τα δύο πιάνα; Βασίστηκε σε όσα κάνατε με τον Γιάννη Σπανό στο "Michel", τη σεζόν 1984-1985; Ήταν ρίσκο να συνεργαστείτε με τον Στέφανο Κορκολή στο "Taboo", από την άποψη ότι βρισκόταν τότε στα πρώτα του βήματα;
Κάπως από σύμπτωση προέκυψε ο συνδυασμός με τα δύο πιάνα, δεν υπήρχε δηλαδή κάποια πρόθεση. Αλλά να που κοντεύουν πια 40 χρόνια κι ακόμα συνεχίζει αυτή η ιδέα. Είχα δεχτεί πρόταση να κάνω εμφανίσεις στο "Michel" για τη σεζόν 1984/1985, όμως δίσταζα να βγω σε ένα μαγαζί και να παίξω πιάνο, παρότι μου έλεγαν ότι ο κόσμος ζητάει να με δει.
Ζήτησα λοιπόν μια εβδομάδα να το σκεφτώ και πήρα τηλέφωνο τον Γιάννη Σπανό, του λέω "Γιάννη έχω αυτή την πρόταση, θέλεις να το κάνουμε μαζί"; "Με χαρά!", μου απάντησε εκείνος. Έτσι στήσαμε την παράσταση "Μουσική Πρόκληση", βασισμένη στο σχήμα με τα δύο πιάνα. Κι από τότε ξανάγινε κι άλλες φορές. Πριν τη συνεργασία με τον Στέφανο, ας πούμε, το κάναμε και με τον Μάριο Τόκα, ενώ πρόσφατα, το 2017, το δοκίμασα και με τον Γιώργο Θεοφάνους. Έτσι, όταν γίνονταν οι συνεννοήσεις με το "Taboo", είπα ότι δεν θέλω να πάρω τραγουδιστές, αλλά έναν πιανίστα καινούριο και να παίξουμε με δύο πιάνα, κάνοντας ένα πρόγραμμα με κλασικά κομμάτια και με τραγούδια. Άλλωστε ο Στέφανος έγραφε και τραγούδια, τραγουδούσε και καλά.
Όσο για το ρίσκο, ένας συνθέτης δεν υπολογίζει στο πόσο γνωστός ή άγνωστος είναι κάποιος, μα στο χάρισμα το οποίο βλέπει να διαθέτει. Άλλωστε είναι η έκπληξη αυτή που μπορεί να δημιουργήσει επιτυχίες, διαφορετικά όλα θα ήταν πολύ αναμενόμενα. Εγώ, επίσης, αγαπώ πολύ την τζαζ μουσική. Έβλεπα λοιπόν τους Αμερικανούς, ότι δεν δίσταζαν να κάνουν συνεργασίες. Σαν τον Όσκαρ Πέτερσον, ας πούμε, ο οποίος έκανε τόσα υπέροχα ντουέτα με άλλους πιανίστες. Κι έλεγα, γιατί να μην είμαστε κι εδώ στην Ελλάδα ανοιχτοί σε κάτι ανάλογο;
Το τόλμημα ήταν που βάλαμε και μια μικρή συμφωνική ορχήστρα να μας συνοδεύει στο "Taboo". Από τις εμφανίσεις μας εκεί βγήκε τελικά κι ένας δίσκος το 1991, ζωντανά ηχογραφημένος –το "Γι' Αυτό Σου Λέω Πάμε". Κάτι σαν ντοκουμέντο της συνεργασίας μας με τον Στέφανο.
Εσάς, κύριε Κορκολή, σας άγχωσε η προοπτική μιας συνεργασίας με ένα όνομα "βαρύ", σαν του Γιώργου Χατζηνάσιου;
Όχι, δεν με άγχωσε, γιατί αισθανόμουν μια οικειότητα με τον Γιώργο Χατζηνάσιο –πάντα, βέβαια, με μια αίσθηση σεβασμού– καθώς τον εκτιμούσα βαθύτατα και πριν τον γνωρίσω. Το θεώρησα τεράστια τιμή που με προσκάλεσε να συνεργαστούμε στο "Taboo" και μάλιστα επί ίσοις όροις, ως Χατζηνάσιος/Κορκολής, παρότι μόλις είχε προκύψει η πρώτη μου επιτυχία, με το τραγούδι "Στους Πέντε Ανέμους": βγήκε καλοκαίρι, αν θυμάμαι καλά, Σεπτέμβριο έδωσα την πρώτη μου μεγάλη συναυλία στον Λυκαβηττό και Οκτώβριο ξεκινήσαμε στο "Taboo".
Αυτό που άγχωσε, ήταν ο χώρος. Γιατί, για πρώτη φορά, έπρεπε να βρεθώ σε ένα μαγαζί νυχτερινό, σε περιβάλλον βραδινό, κάτι που μου ήταν άγνωστο. Αλλά οι φόβοι μου διαψεύστηκαν. Το θυμάμαι σαν τώρα, μάλιστα: ξεκινούσαμε με το "Κονσέρτο της Βαρσοβίας", ένα απαιτητικό έργο του Richard Addinsell για πιάνο και ορχήστρα. Κι έπειτα περνούσαμε σε μια συρραφή θεμάτων γραμμένων για κινηματογραφικά έργα. Και ήταν σαν να βρισκόμασταν σε συναυλιακή αίθουσα: τόσο πολύ αφοσιωνόταν ο κόσμος σε μας και στη μουσική, ώστε ξεχνούσες ό,τι είχες κατά νου για τα νυχτερινά κέντρα. Ήταν απίστευτο. Πραγματικά, στις δύο σεζόν που παίξαμε στο "Taboo", δεν ένιωσα ποτέ ότι δουλεύω νύχτα. Και νιώθω ακόμα γεμάτος από τις τότε αναμνήσεις.
Ο κόσμος, αλήθεια, ήταν επιφυλακτικός που άκουγε συνθέσεις του Τσαϊκόφσκι ή του Ρίμσκι-Κόρσακοφ σε ένα μαγαζί σαν το "Taboo";
Γ.Χ.: Όχι, γιατί κι εμείς το παρουσιάζαμε ως ένα πρόγραμμα ξεχωριστό: ως κάτι διαφορετικό, που δεν θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν κάπου αλλού. Αυτό συζητήθηκε πολύ, εκείνη την εποχή. Κι εκεί βρίσκεται και η επιτυχία των δύο πιάνων, ότι δεν ήταν απλά κάτι που πήγαινες να δεις για μία φορά, αλλά ότι οδηγούσε σε ένα "μην το χάσετε", το οποίο διαδιδόταν στόμα με στόμα. Ήταν η φράση κλειδί, αυτό το "μην το χάσετε". Θυμάμαι μου τηλεφωνούσαν πολιτικοί και άνθρωποι με εξουσία και μου έλεγαν "μα να μη μπορούμε να έρθουμε να σε ακούσουμε"; Κι εγώ τους απαντούσα, "τι να κάνω, αφού δεν υπάρχουν άλλες θέσεις"! (γέλια)
Τη χαιρόμουν αυτή την επιτυχία, γιατί το "Taboo", όπως και το "Michel", δεν ήταν σαν τα μεταγενέστερα μαγαζιά, όπου μπορούσες να στέκεσαι και όρθιος, με ένα ποτό στο χέρι. Ήταν ένα παραδοσιακό οικογενειακό κέντρο της Αθήνας. Κι αυτό δημιουργούσε μια συνθήκη ποιότητας, έδινε χώρο να δοκιμαστεί και κάτι διαφορετικό. Άλλωστε ήταν και εποχή που δεν υπήρχε ακόμα το Μέγαρο Μουσικής.
Φυσικά, δεν παίζαμε Τσαϊκόφσκι πάνω στο φαγητό. Το είχαμε συμφωνήσει με τον επιχειρηματία αυτό, ότι ο κόσμος θα έτρωγε μέχρι τις 23.00-23.30 κι έπειτα θα ξεκινούσαμε εμείς να παίζουμε.
Σ.Κ.: Έτσι ακριβώς, είχαμε πει να μην υπάρχει πια ούτε ψίχουλο, όταν θα βγαίναμε! (γέλια) Καθόλου επιφυλακτικός δεν ήταν ο κόσμος, νομίζω ότι έρχονταν ακριβώς γι' αυτό που παρουσιάζαμε με τα δύο πιάνα –μόνο η συμφωνική ορχήστρα αποτελούσε έκπληξη.
Άλλωστε ο Φώτης Μπουγάς, ο ιδιοκτήτης του "Taboo" είχε συνηθίσει το κοινό σε προτάσεις διασκέδασης με την έννοια της ψυχαγωγίας, γιατί είχε την τάση να υλοποιεί ωραίες ιδέες χωρίς να σκέφτεται, κατ' αρχήν, την εμπορικότητα. Και όταν ένα εγχείρημα στηρίζεται σε έναν επιχειρηματία ο οποίος ενδιαφέρεται πρωτίστως για κάτι διαφορετικό, που να αρέσει και στον καλλιτέχνη –βοηθώντας τον να βγάλει αυτό που έχει μέσα του– νομίζω ότι πετυχαίνει πάντα. Συμβαίνει δύσκολα, μα αποτελεί "μυστικό" επιτυχίας.
Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr
