-Γιατί διάλεξες το Κολωνάκι και πόσα χρόνια ζεις εκεί;
Το Κολωνάκι, συνώνυμο στο ελληνικό συνειδητό με το αστικό lifestyle εδώ και πολλές δεκαετίες, ασκούσε πάνω μου γοητεία από τότε ακόμη που έφηβος ζούσα σε μια μικρή ελληνική επαρχία. Μετακόμισα εδώ (από τα Ιλίσια) το 2003, μόλις απολύθηκα από φαντάρος, και δεκαπέντε χρόνια τώρα μου φαίνεται πολύ λογικό να πληρώνω κάτι παραπάνω για την υπεραξία της γειτονιάς μου, που είναι πανέμορφη και απ' όπου μπορώ να φτάσω σε όλο το κέντρο με τα πόδια, να πάω περίπατο στον Λυκαβηττό και στον Εθνικό Κήπο, να βρω ό,τι χρειάζομαι χωρίς να ξεμακρύνω, να κατέβω με τις σαγιονάρες και το φανελάκι σε υπερτοπικά στέκια που άλλοι σκέφτονται τι θα βάλουν μια βδομάδα, να συναντήσω παντού γνωστούς και φίλους με τους οποίους μιλάμε την ίδια γλώσσα. Μου αρέσει που είναι ένας μικρόκοσμος το Κολωνάκι, αλλά με πολλούς guest-star. Μια πραγματική γειτονιά με τα όλα της, όμως ανοιχτή -όχι κλειστή και μίζερη.
-Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σε έκανε να νιώσεις έλξη για τη γειτονιά;
Ερχόμουν εδώ από τότε που ήμουν φοιτητής και χάζευα τους ανθρώπους που είχαν στιλ. Όχι μόνο τους κυριλέ, δεν μιλάω για τα κοστούμια των γιάπηδων την εποχή του Χρηματιστηρίου ή τα Chanel ταγιέρ που φορούσαν οι ετοιμοθάνατες κυρίες με τους στριφνούς κότσους (αν και μιλάω και γι' αυτά). Με το στιλ εννοώ την άνεση και την επικοινωνία που έχουν κάποιοι άνθρωποι με τις παγκόσμιες τάσεις, με το εκκεντρικό και το διαχρονικό, με τους καλούς τρόπους, με το χιούμορ, με την ευζωΐα, και πάνω απ' όλα με το ίδιο τους το σώμα και τα γούστα τους. Ενώ έχω ακούσει να λένε διάφοροι ότι το Κολωνάκι τους φαίνεται δήθεν και τους κάνει να αισθάνονται άβολα, εγώ πολύ γρήγορα αισθάνθηκα ότι ανήκω.
-Τι σε χαλάει στο Κολωνάκι;
Που, όπως όλα τα αξιοθέατα, έχει πολλούς κακούς τουρίστες. Περαστικούς που κουβαλάνε κάτι ξένο με τη γειτονιά, δεν συνεισφέρουν, αλλά λεηλατούν.
-Τι θυμάσαι από το παλιό, θρυλικό Κολωνάκι και τι έχει μείνει από αυτό σήμερα; Πώς μοιάζει η νέα του εικόνα;
Δεν έχω τα χρόνια που θα είχε τώρα ο Ζάχος Χατζηφωτίου, ούτε είμαι ο Κωνσταντίνος Τζούμας, αλλά έζησα το Κολωνάκι την εποχή της φούσκας και ήταν πραγματικά μια από τις πιο bubbly γειτονιές σε ολόκληρο τον πλανήτη, με όλες εκείνες τις εντυπωσιακές boutique, τα bar-restaurant που τα γέλια και οι χοροί ήταν συχνά και ανέμελα, τότε που ήταν εδώ μια Μύκονος χωρίς ανεμόμυλους. Τώρα πια έχει πέσει το volume και οι απαιτήσεις μας... Τα μαγαζιά είναι πιο "η Αθήνα μας" και λιγότερο "πρωτεύουσα του κόσμου". Όμως και πάλι είναι μοναδικά.
-Βγαίνεις βράδυ για ποτό ή φαγητό στη γειτονιά σου;
Βγαίνω κυρίως μέρα: στο Queen Bee για κρουασάν και χυμούς, στο Καλαμάκι Κολωνάκι και στο Capanna για comfort food, στο Malconi's για brunch τα Σαββατοκύριακα ή απογευματινά aperol στο πεζοδρόμιο. Τα βράδια στη Ράτκα (τον χειμώνα) και στα συνοικιακά Poco A Poco ή στο Jazz & Jazz για ήσυχα ποτά της γειτονίτσας. Όπως καταλαβαίνετε δεν πατάω πόδι στην Τσακάλωφ και τη Σκουφά...
-Τι έχει αλλάξει στο Κολωνάκι όσα χρόνια ζεις εκεί;
Σημεία σημεία έγινε παλιό Μπουρνάζι (που τώρα είναι μια χαρά) και Γκάζι. Επίσης που ερήμωσαν από εμπορικά και ζωή δρόμοι σαν τη Σόλωνος ή τη Σπευσίππου.
-Τι θα λεγες σε κάποιον ξένο τη γειτονιά σου;
Ότι διαθέτει καταπληκτικό μείγμα αρχιτεκτονικής (από νεοκλασικές πρεσβείες και πολυκατοικίες του Μεσοπολέμου μέχρι ντιζαινάτα δείγματα του μοντερνισμού και σύγχρονες κατοικίες για βραβείο). Και τις πιο όμορφες ανηφόρες με σκαλάκια και φυτά σε ολόκληρο τον κόσμο. Αν ανέβεις από το μετρό "Ευαγγελισμός" την οδό Λουκιανού προς τον Λυκαβηττό, παλαβώνεις με την ομορφιά.
*Ακολουθήστε τον στο Instagram @dtsakoumis
