Όταν φωτογραφίζω κάποιον, αναζητώ πάντα ένα μικρό κομμάτι του χαρακτήρα του.
Με τον Σωτήρη Κοντιζά δυσκολεύτηκα λιγουλάκι.
Τον έβλεπα να είναι σοβαρός, αυστηρός, απόμακρος και κάποιες φορές ένιωθα να βγάζει μια ελάχιστη ειρωνεία. Δεν ήθελα να πιστέψω ότι αυτό είναι το κάτι που αναζητούσα.
Πίσω από την αυστηρότητα έβλεπα ότι υπάρχει μια ματιά που μου θυμίζει ένα σκανταλιάρικο αγόρι. Αυτήν την ματιά του ήθελα να αποτυπώσω.
Έτσι λοιπόν όταν τον πρωτοσυνάντησα για την πρώτη φωτογράφιση το Masterchef 1, πράγματι ήταν σοβαρός, με δική του άποψη για το στάιλινγκ, για το στήσιμο της φωτογράφισης, για τα πάντα.
Ολαλαλαλαλα...σκέφτηκα, εδώ θα δυσκολευτούμε.
Κέρδισα την εμπιστοσύνη του όταν με είδε να ενθουσιάζομαι με την δική του ιδέα να δέσει μαχαίρια στα δάχτυλα του και να φωτογραφηθεί. Με βρήκε σύμφωνη γιατί όσο πιο τρελή είναι η ιδέα, όσο πιο πολύ την υποστηρίζει ο φωτογραφιζόμενος και την πιστεύει, τόσο πιο μεγάλη είναι η χαρά μου.
Στην φωτογράφιση μαζί με τους άλλους δυο masterchef, Δημήτρη Σκαρμούτσου και Πάνο Ιωαννίδη ήταν συνεργάσιμος με μια ταπεινή στάση.
Όταν ήρθε η ώρα για τα δικά του πορτρέτα κατάλαβα ότι δεν τον ενδιαφέρει να φωτογραφίζεται συμβατικά. Δεν τον ενδιαφέρει να τσαλακωθεί. Δεν τον ενδιαφέρει να φαίνεται δήθεν. Δεν τον ενδιαφέρει να μην είναι ο εαυτός του.
Κάπως έτσι ένα μεσημέρι στο εστιατόριο του, Nolan, μετά από τα κλασικά πορτρέτα για το περιοδικό Down Town βγάλαμε αυτές τις φωτογραφίες και το διασκεδάσαμε πολύ.
Από τότε χαίρομαι κάθε φορά να τον συναντώ και εννοείται να τον φωτογραφίζω.
Στην επομένη φωτογράφιση για το Masterchef 2 είναι πιο cool από ποτέ.
Πειράζει τους δυο συνάδελφους του Πάνο Ιωαννίδη και Λεωνίδα Κουτσόπουλο όλη την ώρα, λέει αστειάκια, γελάει πονηρά και τα μάτια του αστράφτουν όταν μιλάει για την κόρη του Chihiro.
Η πρώτη μου εντύπωση για εκείνον ...ατμός που χάθηκε.
Φωτογραφίες: Ολυμπία Κρασαγάκη
