Καταδικασμένος σε ισόβια κάθειρξη για μία αιματηρή ανθρωποκτονία, ακραία και επικίνδυνη προσωπικότητα που χτυπούσε και κακοποιούσε κατά συρροή τη γυναίκα και τον γιο του, κλινικά αποδεδειγμένα διπολικός, κορυφαίος παραγωγός του ροκ εν ρολ και ένας από τους πιο διάσημους «τρελούς» στην ιστορία της παγκόσμιας μουσικής.
Ο Φιλ Σπέκτορ υπήρξε εκείνος ο άνθρωπος που αρκετοί διάσημοι καλλιτέχνες ευχήθηκαν να συνεργαστούν μαζί του και στη συνέχεια το μετάνιωσαν πικρά. Ωστόσο εκείνος τους χάρισε και μας χάρισε μερικούς από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς δίσκους της ροκ κουλτούρας. Σε ηλικία 81 ετών νόσησε με κορονοϊό στη φυλαλή όπου βρισκόταν τα τελευταία 13 χρόνια, όταν καταδικάστηκε για τον φόνο της νεαρής ηθοποιού Λάρα Κλάρκσον στην Καλιφόρνια, στις 3 Φεβρουαρίου του 2003. Η είδηση του θανάτου γέμισε με σχετική αμηχανία τη μουσική κοινότητα που έχει κληθεί να διαχωρίσει μέσα της τον στυγερό δολοφόνο από τον μεγάλο καλλιτέχνη και προσπαθεί να κάνει τη δική της αποτίμηση στο μεγάλο κεφάλαιο που ακούει στο όνομα Σπέκτορ.
Στον κόσμο της μουσικής σίγουρα θα τον θυμούνται για πολλά. Ένα από αυτά είναι και το γεγονός ότι ο Φιλ με το αδιανόητα κακόγουστο μαλλί και τα αμέτρητα, παράνομα περίστροφα στον χαρτοφύλακα του, δεν δεχόταν απολύτως καμία διαπραγμάτευση για το πώς ακριβώς έπρεπε να κυκλοφορήσει στην αγορά ένα τραγούδι ή ένα ολόκληρο άλμπουμ. Εάν τύγχαινε να συμφωνείς μαζί τους ήσουν απλά από τους τυχερούς και είχες κάθε λόγο να μακαρίζεις την τύχη σου. Αν πάλι διατηρούσες, σαν δημιουργός, τη δική σου άποψη πάνω στο ζήτημα ήταν προτιμότερο να την κρατήσεις αποκλειστικά για τον εαυτό σου.
Ίσως αν ζούσε ακόμα ο Λέοναρντ Κόεν να είχε κι αυτός πολλά να πει για την προσωπική του γνωριμία με τον Αμερικανό παραγωγό, ο οποίος ευτύχησε να βάλει την υπογραφά του στον τελευταίο δίσκο των Μπητλς, το εμβληματικό «Let it Be», στο πανέμορφο «Be My Baby» των Ronettes, στο «All Things Must Pass» του Tζορτζ Χάρισον, στο «Imagine» του Λένον και σε δεκάδες ακόμα τεράστιες επιτυχίες της ποπ και ροκ πραγματικότητας.
Το καλλιτεχνικό δίδυμο συνεργάστηκε το 1977, δουλεύοντας μαζί πάνω στη σύνθεση και την παραγωγή ενός από τους πιο ερωτικούς, σαγηνευτικούς και καθηλωτικούς δίσκους του Καναδού Κόεν, το υπέροχο «Death of a ladie's man», ένα σπαρακτικό άλμπουμ για την αρχή και το τέλος του απόλυτου έρωτα, για την αποθέωση, την οδυνή και τη συντριβή της απώλειας. Σε εκείνη τη θρυλική συνεργασία ο Κόεν υπήρξε από τους άτυχους.
Όταν πρώτο στάδιο της ηχογράφησης του δίκου είχε ολοκληρωθεί ο Κόεν επέμενε ότι ο δίσκος θα έπρεπε να κυκλοφορήσει με μία απολύτως βασική, λιτή ενορχήστρωση έτσι ώστε να παραμείνει πιστός στον ακουστικό ήχο του τραγουδοποιού που τόσο πολύ είχε αγαπήσει το κοινό μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Από την άλλη, ο Σπέκτορ είχε οραματιστεί για το άλμπουμ μία πιο σύνθετη μεταχείριση, γεμάτη με έντονα, πνευστά ξεσπάσματα, απογειωτικές, μελωδικές στιγμές και το μαγικό κλίμα μίας τρυφερή ποπ μπαλάντας να επικρατεί απ' άκρη σε άκρη. Ο Λέοναρντ αρνήθηκε, ο Φιλ επέμενε. Κι όταν ανάμεσα τους δεν υπήρξε συμφωνία ο τελευταίος μπήκε στο στούντιο κρυφά για να κάνει μόνος του τη μίξη, να κάνει στην ουσία αυτό που ο ίδιος θεωρούσε «σωστό». Και οι περισσότεροι γνωρίζουν πως το «σωστό» για τον Φιλ υπήρξε πάντα η μοναδική, δυνατή αλήθεια σε τούτου τον μάταιο κόσμο.
Σύμφωνα με μαρτυρία της βιογράφου του Κόεν, Ίρα Ναντέλ, ο Σπέκτορ κατάφερε να αποσπάσει το ηχογραφημένο υλικό από τα χέρια του τραγουδοποιού υπό την απειλή όπλου. Συγκεκριμένα η Ναντέλ γράφει στο βίβλο «Various Positions» ότι ο παραγωγός σημάδεψε με ένα πιστόλι τον λαιμό του Κόεν και του είπε όλο νόημα «Σε αγαπάω Λέοναρντ» για να πάρει την ψύχραιμη απάντηση από το στόμα του Καναδού: «Ελπίζω να με αγαπάς όντως, Φιλ». Σε κάθε περίπτωση, ο Κόεν δεν θεωρούσε ότι το υλικό του δίσκου ήταν έτοιμο και ήλπιζε στο να του δοθεί χρόνο να το δουλέψει περισσότερο κάτι που, φυσικά, δεν έγινε ποτέ.
Ο Σπέκτορ πήρε τα κομμάτια στο στούντιο και ανέλαβε μόνος του τη μίξη για να καταλήξει ο δίσκος στο τελικό αποτέλεσμα που ακούμε σήμερα. Γιατί ο Κόεν δεν αντέδρασε; Γιατί δεν πήγε να πάρει πίσω τα τραγούδια που δικαιωματικά του άνηκαν; Ο ίδιος έχει δηλώσει πως «Θα μπορούσα να προσλάβω έναν μικρό στρατό και να τον αντιμετωπίσω στη Sunset Boulevard ή να το αφήσω να περάσει. Το άφησα να περάσει». Ενώ μερικά χρόνια αργότερα θα εξομολογηθεί ότι στην πραγματικότητα «ντρεπόταν τρομερά να παραδεχθεί όλη την αλήθεια για το τι ακριβώς συνέβη πίσω από την κυκλοφορία του Death of ladie's man».
Σε όλη αυτή την ιστορία αξιοσημείωτο παραμένει το γεγονός ότι ο Σπέκτορ, στη μακροχρόνια καριέρα του, δεν είχε «απαγάγει» μόνο το περιεχόμενο του «Death of a ladie's man», αλλά υλικό κι άλλων σημαντικών καλλιτεχνών, μεταξύ των οποίων και δουλειές του Τζον Λένον. Ίσως οι συνθήκες πίσω από την κλοπή των τραγουδιών να υπήρξαν αληθινά υποτιμητικές για τους ίδιους και πιθανόν γι'αυτό κανείς δεν αντέδρασε στο εξωφρενικό συμβάν. Ίσως πάλι βαθιά μέσα τους να γνώριζαν πως ο τρόπος του «τρελού» Φιλ ήταν στα αλήθεια ο μοναδικός που θα έκανε τους δίσκους τους να περάσουν στην «αιωνιότητα».
Ακολούθησε το WomanToc στο Instagram
Kεντρική φωτογραφία:
