Όταν ήταν μικρό αγόρι ο πατέρας του στο διηγήθηκε την ιστορία του Φειδιππίδη, του Αθηναίου δρομέα που στάλθηκε στη Σπάρτη για να ζητήσει την επείγουσα βοήθεια στον Σπαρτιατών λίγο πριν την μάχη του Μαραθώνα. Αφού έφτασε στο τέλος της διαδρομής και μετέφερε το μήνυμα πέθανε από εξάντληση. Η ιστορία του πιο διάσημου μαραθωνοδρόμου στον κόσμο, του ανθρώπου χάρη στον οποίο γεννήθηκε η έννοια του Μαραθώνιου, σημάδεψε το μυαλό και την καρδιά του Κωνσταντίνου Καρνάζη που ονειρεύτηκε να κάνει μία μέρα ξανά πραγματικότητα την θρυλική ιστορία του.
Έτσι κι έγινε και η εμπειρία της ζωής του, ένας αγώνας δρόμου που πραγματοποιήθηκε υπό ρεαλιστικές συνθήκες αφού ο Καρνάζης επέλεξε να τραφεί μόνο με φαγητά που θα είχε στη διάθεση του εκείνος, έγινε βιβλίο. «Ο Δρόμος προς τη Σπάρτη» (κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Key Books) αφηγείται την εμπειρίου του μεγάλου Ελληνοαμερικανού υπεραθλητή, οποίος υποστηρίζει μέχρι τέλους πως η ιστορία του Φειδιππίδη μπορεί να πει σε όλους μας κάτι πολύ σημαντικό για τις δικές μας προσωπικές ιστορίες.
1. Τι είναι αυτό που αισθάνεστε ότι θα έπρεπε να αφορά τον κάθε σύγχρονο άνθρωπο στην ιστορία του Φειδιππίδη και ποιο είναι αυτό που συγκινεί τόσο πολύ εσάς προσωπικά;
Yπάρχουν τόσα πολλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά σε αυτή την ιστορία. Ας θυμηθούμε ότι ο Φειδιππίδης έτρεχε για να σώσει τους Έλληνες από την Περσική κατάκτηση και την στιγμή που το έκανε συνέβαλε στην μεγάλη διατήρηση της δημοκρατίας. Συνέβαλε στο να μείνει όρθιος ένας λαός τον οποίο κυβερνούσαν οι ίδιοι οι πολίτες αντί για έναν τύραννο βασιλιά. Την ίδια στιγμή, εξίσου σημαντικό είναι ότι ο Φειδιππίδης είναι ο πατέρας του σύγχρονου Μαραθώνιου. Μόνο και μόνο γι' αυτό κάθε μαραθωνοδρόμος βρίσκει ένα δικό του νόημα σε αυτόν τον θρύλο και ένα νέο κίνητρο για να συνεχίζει να προσπαθεί και να παλεύει μέχρι να φτάσει στην γραμμή του τερματισμού.
2. Τι θα θέλατε ιδανικά να νιώσει ένας αναγνώστης μέσα του αφού θα έχει ολοκληρώσει την ανάγνωση του βιβλίου σας;
Θέλω να πιστεύω ότι κάθε Έλληνας θα απολαύσει αυτό το βιβλίο αρχικά γιατί μεταφέρει μία εικόνα της ελληνικής κουλτούρας και ιστορίας από έναν Ελληνοαμερικάνο, κάποιον που κοιτάζει τα πράγματα απ' έξω. Επίσης, η ιστορία που διηγείται είναι πέρα για πέρα αληθινή και προσπαθεί να δώσει μία ειλικρινή ματιά πάνω στην φύση των Ελλήνων μέσα στους αιώνες. Η ελπίδα μου είναι κάθε Έλληνας να διαβάσει αυτό το βιβλίο. Θα σας κάνει να γελάσετε, θα σας κάνει να κλάψετε, αλλά πάνω απ' όλα θα σας κάνει να νιώσετε περήφανοι που είστε Έλληνες.
3. Στην εισαγωγή του βιβλίου σας γράφετε πως ο Έλληνας «πρέπει να αλλάξει τη θεμελιώδη φύση του» προκειμένου να λύσει τα προβλήματα του. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά μας που κατά τη γνώμη σας πρέπει να αποτινάξουμε και ποια είναι που πρέπει να υιοθετήσουμε;
Η Ελλάδα είναι μία μικρή χώρα 10 εκατομμυρίων κατοίκων μέσα στο σύνολο ενός παγκόσμιου πληθυσμού 7 δισεκατομμυρίων. Παρόλα αυτά όλοι στον πλανήτη ξέρουν τους Έλληνες. Το παραπάνω δεδομένο είναι μεγάλη ευλογία αλλά ταυτόχρονα και ένα μεγάλο βάρος. Το βλέμμα ολόκληρου του κόσμου εξακολουθεί να είναι στραμμένο στους Έλληνες και έτσι είναι στραμμένο και πάνω στην κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα. Πολλοί Έλληνες μου έχουν κάνει πολύ συχνά διάφορα παράπονα, πως αυτό είναι στραβό και πρέπει να αλλάξει, το άλλο είναι κακό και πρέπει να αλλάξει. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να αλλάξεις τα πάντα αλλά μπορείς να αλλάξεις τον εαυτό σου. Προσωπικά ενθαρρύνω και συμβουλεύω κάθε άνθρωπο που μου μιλάει για τα προβλήματα της χώρας να προσπαθήσει να βρει την προσωπική του αρετή και να εστιάσει σε αυτή. Αν ο κάθε Έλληνας κάνει τη δική του προσπάθεια να αλλάξει τον εαυτό του, τότε και η χώρα θα αλλάξει.
4. Ποια υπήρξε μέχρι στιγμής η πιο δύσκολη αθλητική δοκιμασία της ζωής σας;
Έχουν υπάρξει πολλές φορές κατά τις οποίες αισθάνθηκα ότι δοκιμάστηκα πολύ. Έχω τρέξει μαραθώνιο στο Νότιο Πόλο, σε θερμοκρασία που άγγιζε τους μείον 40 βαθμούς κελσίου, έχω τρέξει μαραθώνιο στην Κοιλάδα του Θανάτου με 53 βαθμούς κελσίου. Τίποτα απ' όλα αυτά όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με την πρόκληση του να μεγαλώνεις μία κόρη στην εφηβεία. Από όλους τους υπερμαραθώνιους της ζωής μου αυτός είναι ο πιο δύσκολος (γέλια).
5. Και ποια αυτή κατά την οποία νιώσατε να αλλάζετε ως άνθρωπος;
Σίγουρα ο θάνατος της αδελφής μου όταν ήταν ακόμα 18 χρονών. Ήμασταν οι καλύτεροι φίλοι και το να την χάσω τόσο ξαφνικά σε τροχαίο δυστύχημα με συνέτριψε. Πιστεύω πως ένας άγγελος ζει μέσα σε κάθε άνθρωπο που έχει υποφέρει στη ζωή του. Εκείνη ζει μέσα σε μένα.
6. Τι θυμάστε πιο έντονα από τον δικό σας «δρόμο προς τη Σπάρτη»;
Αυτό που θυμάμαι είναι ο εαυτός μου να αγγίζει το ασημένιο πόδι στο άγαλμα του βασιλιά Λεωνίδα και κάτι να λιώνει μέσα μου. Αυτό είναι κάτι που έχει συμβεί σε κάθε μαραθωνοδρόμο που έχει τρέξει τη συγκεκριμένη διαδρομή. Είναι αδύνατο να συγκρατήσεις τα συναισθήματα σου, κάθε δρομέας πέφτει κάτω και κλαίει σαν μικρό παιδί.
