Τι κάνει ένας δημιουργικός άνθρωπος που λατρεύει να γυρίζει τον κόσμο, να φωτογραφίζει και να καδράρει τη ζωή σε μοναδικά καρέ, όταν η πανδημία τον κλείνει υποχρεωτικά μέσα; Συνεχίζει αυτό ακριβώς που έκανε αλλά αντί να κοιτάζει προς τα έξω κοιτάζει προς τα μέσα. Έτσι κάπως δημιουργήθηκε αυτό το μοναδικής σύλληψης φωτογραφικό πρότζεκτ στο μυαλό του Νίκου Κόκκα, ο οποίος έβαλε απέναντι από τον φακό του τον εαυτό του.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι η δική του λεζάντα στις δικές του εικόνες:
Ήταν δύσκολο να ξεχωρίσω την προέλευση της αίσθησης ναυτίας που με επισκεπτόταν όλο και συχνότερα, εκεί στα μέσα του Μάρτη. Νόμιζα πως ο βομβαρδισμός των δυστοπικών σκέψεων, η απομόνωση, η ανεργία, η απουσία της, εκ του σύνεγγης ανθρώπινης επαφής, ο φόβος της οικονομικής καταστροφής, ο φόβος της ασθένειας, θα ήταν διαχειρίσιμος. «Εσύ είσαι δυνατός, δε σε φοβάμαι» το οικογενειακό μότο της ενηλικίωσής μου αλλά και του φιλικού μου περιβάλλοντος.
Αμ δε...
Καινούριο σπίτι στην Καστέλα, «κάτω» στον Πειραιά. Θα το ζήσω σε overdose, σκέφτηκα. Θα συμπτυχθεί ο χρόνος αποκτώντας το ρόλο του σπιτόγατου, εγώ, που τα ταξίδια, οι βόλτες και η εξερεύνηση είναι η πρώτη φύση μου. Σκέφτηκα το, πιθανό, τέλος όλων αυτών. Ακόμη και το απόλυτο τέλος, το σκοτεινό, το άγριο, την αυτοεξαπάτηση μιας γρήγορης επιστροφής στην «κανονικότητα».
Στην ποια;
Άφησα τον κάθε μου φόβο, κάθε απωθημένο στη ζωή μου μέχρι τώρα, κάθε «απαγορευμένη» σκέψη αλλά και κάθε έννοια σοβαροφάνειας να κυβερνήσουν το διάστημα του εγκλεισμού, να εκφραστώ μέσα από την αυτοσαρκαστική, τη ναρκισσιστική αλλά και την θεατρικά υπερβολική αποτύπωση των καθημερινών σκέψεών μου. Δύο φώτα, ένα γκρι φόντο και ένα τριπόδι η καθημερινή παρέα στο εγχείρημα. Μόνο η ειλικρίνεια θα έδινε κουράγιο σε εμένα αλλά και λίγη αισιοδοξία στους διαδικτυακούς φίλους μου.
Καθετί επιτηδευμένο αλλά και ψεύτικα εντυπωσιακό, θα με εξαπατούσε. Κάθε μέρα, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, περιμένω την ιδέα να γεννηθεί από μόνη της. Ποτέ δεν έμαθα να παίζω κιθάρα όπως θα ήθελα, πόσω μάλλον να παίξω live. Πως να γίνω μπασκετμπολίστας αξιώσεων με 1,72 εκατοστά; Fight club όπου η βία είναι ότι μακρινότερο από εμένα; Dj είναι ο Richie Hawtin, όχι εγώ. Αν και θα το ήθελα...
Όσο για πρωταγωνιστής σε film noir, αυτό κι αν είναι απωθημένο.
Η καραντίνα περνά γρήγορα, γρηγορότερα από όσο φοβήθηκα στην αρχή της. Πλησιάζει προς το τέλος της (σε αυτή τη φάση τουλάχιστον). Οι φίλοι του διαδικτύου με βομβαρδίζουν με όμορφα λόγια αλλά και παραγγελιές. Δημιούργησα ένα alter ego άθελά μου, μια έκφραση μέσα από έναν καθρέφτη ο οποίος «απαγορεύεται» να εμφανίζεται συχνά στην «κανονική ζωή». Μεγάλη Πέμπτη δείπνησα με δώδεκα από τους χαρακτήρες μου. Αλλά ποιος από όλους είμαι εγώ τελικά;
Μια απίθανη, ακούσια, ιστορία αυτοψυχανάλυσης. Θα διαρκέσει μέχρι τον τερματισμό του lock down. Μόνο διάλειμμα, η Μεγάλη Παρασκευή και το Μεγάλο Σάββατο.
Διάβασε εδώ μια παλιότερη συνέντευξη του Νίκου Κόκκα για τα ταξίδια του και τους διάσημους που έχει φωτογραφήσει και μπείτε στο instagram του
Ακολουθήστε το WomanToc στο Instagram
