«Στο μέρος από το οποίο έρχομαι όλα είναι σκοτεινά και μελαγχολικά. Όλοι νιώθουν ηττημένοι. Αισθάνεσαι τα απομεινάρια της βαριάς βιομηχανίας πάνω σου. Βλέπεις ολόκληρη τη γενιά των γονιών σου χωρίς μέλλον, χωρίς δουλειά. Δεν υπάρχει τίποτα που μπορείς να κάνεις γι’αυτό,» έλεγε ο Ρίτσι Έντουαρντς, ο «καταραμένος», όπως τον αποκαλούσαν πολλοί, κιθαρίστας του βρετανικού συγκροτήματος Manic Street Preachers σε συνέντευξη του μόλις έναν χρόνο πριν εξαφανιστεί για πάντα. Ο Έντουαρντς χάθηκε, το 1995, κάτω από μυστηριώδεις, παράξενες συνθήκες και δεν γύρισε ποτέ πίσω. Πτώμα δεν βρέθηκε ποτέ και πλέον οι αρχές έχουν κλείσει οριστικά την υπόθεση του. Για 25 ολόκληρα χρόνια θεωρούνταν αγνοούμενος, πια είναι και επίσημα «νεκρός». Οι φανατικοί των Manics, ωστόσο, εκείνοι που ακολουθούν το συγκρότημα από τις πρώτες μέρες της νεανικής, πηγαίας τρέλας του, ακόμα περιμένουν. Τον 27χρονο Ρίτσι να επιστρέψει. Με πολύ eyeliner κάτω από τα μάτια, με την ακαταστασία στα ατημέλητα, μαύρα μαλλιά του, με τα σημάδια από το ξυράφι να τρέχουν αίμα από το μπράτσο του.
Την 1η Φεβρουαρίου του 1995 ο Ρίτσι Έντουαρντς, κιθαρίστας και στιχουργός ενός από τα πιο πετυχημένα βρετανικά συγκροτήματα της εποχής, φεύγει από το ξενοδοχείο όπου έμενε στο Λονδίνο, μπαίνει στο γκρίζο αυτοκίνητο του και ξεκινάει για την Ουαλία, τον τόπο καταγωγής του. Στη διαδρομή περνάει από τη θρυλική και παράλληλα τρομακτική γέφυρα Severn Bridge, η οποία ενώνει την Αγγλία με την Ουαλία. Και τότε αρχίζει ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια στην ιστορία του ροκ εν ρολ και μία μπερδεμένη υπόθεση που συντάραξε την βρετανική αστυνομία την δεκαετία του ΄90. Που πήγε ο Ρίτσι Έντουαρντς; Oι αρχές, όσο κι αν έψαξαν, δεν βρήκαν ποτέ μία χειροπιαστή απάντηση.
«Είδα το αίμα να τρέχει από το χέρι του μετά την πρώτη ξυραφιά, ήταν σοκαριστικό,» θα πει ο Lamacq σε μεταγενέστερη εξομολόγηση του. «Δεν είχα καταλάβει τι είχε γράψει στο μπράτσο του εκείνη την ώρα γιατί όλα ήταν καλυμμένα με αίμα. Το είδα αργότερα σε φωτογραφίες».
Ο Ρίτσι έγινε καπνός, αλλά το πτώμα του δεν βρέθηκε ποτέ. Και χωρίς πτώμα δεν υπάρχει φόνος, δεν υπάρχει αυτοκτονία, δεν υπάρχει τίποτα. Η εξήγηση που επικράτησε με τον καιρό, και η οποία μοιάζει πιο λογική απ’ όλες τις υπόλοιπες, είναι ότι ο Έντουαρτνς αυτοκτόνησε. Άλλωστε, η γέφυρα κάτω από την οποία βρέθηκε έρημο το αυτοκίνητο του, έχει υπάρξει «δημοφιλές» σημείο για αυτοκτονίες στη Μεγάλη Βρετανία. Αποδείξεις, όμως, δεν υπάρχουν. Και έτσι μία σειρά από συνωμοσίες γύρω από τη μυστηριώδη εξαφάνιση του έχουν κάνει κατά καιρούς τον γύρο των μέσων ενημέρωσης και, αργότερα, του διαδικτύου. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που διάφοροι άνθρωποι υποστηρίζουν ότι έχουν δει τον Έλβις ή τον Τζιμ Μόρρισον ζωντανούς, έτσι κάποιοι ορκίζονται ότι έχουν δει τον Ρίτσι, σε αγγλικές παμπ ή σε θιβετιανά μοναστήρια, πολύ αλλαγμένο, οπωσδήποτε γερασμένο και σίγουρα με περισσότερα κιλά.
Έτσι κι αλλιώς η μάχη του 27χρονου κιθαρίστα των Manics με τη νευρική ανορεξία ήταν γνωστή. Ο ίδιος κατάφερε να «αιχμαλωτίσει» τον προσωπικό αγώνα του ενάντια στις διατροφικές διαταραχές στο κομμάτι «4st 7lb» μέσα από τον δίσκο του συγκροτήματος «The Holy Bible», ένα από τα σημαντικότερα και πιο εμβληματικά ροκ άλμπουμ στην ιστορία της βρετανικής μουσικής. Όταν αυτά τα τέσσερα αγόρια ξεκίνησαν την τρελή πορεία τους προς την κορυφή των παγκόσμιων charts δεν ήταν σε θέση να παίξουν ούτε καν τρία ακόρντα μαζεμένα. Ο Έντουαρντς πιθανότατα δεν έμαθε ποτέ να παίζει μουσική. Ήταν όμως εκείνος που υπήρξε, για πολλούς, ο στιχουργός, ο εγκέφαλος, ο ποιητής και ο φιλόσοφος πίσω από αυτό το σπουδαίο γκρουπ που ξεκίνησε μέσα από ένα σκοτεινό, αυτοκαταστροφικό new wave προφίλ, αλλά ορκιζόταν πως έχει πολλά περισσότερα κοινά με συγκροτήματα όμως οι Guns 'n Roses και οι Mötley Crüe, παρά με τους Smiths και τους Stone Roses. Παράλληλα, οι Μanics αδιαφορούσαν πλήρως να διατηρήσουν την εικόνα του εναλλακτικού, αυτοκαταστροφικού συγκροτήματος που μιλούσε για σκοτάδια και ζούσε στο περιθώριο. Έκαναν ηχηρές δηλώσεις για την επιθυμία τους να πουλήσουν εκατομμύρια δίσκους και να δουν τα τραγούδια τους να γίνονται αγαπητά σε ολόκληρο τον κόσμο. Όταν το 1991 τραγούδησαν ρυθμικά «Υοu Love Us», ήταν σαν να ανακοίνωναν στον κόσμο το προδιαγεγραμμένο μέλλον τους.
Το κομμάτι των Manic Street Preachers «4st 7lb»
«Όταν αρχίσαμε να λέμε ότι θέλουμε να γίνουμε το μεγαλύτερο συγκρότημα σε ολόκληρο τον κόσμο δεν ήταν γιατί θέλαμε να βγάλουμε πολλά λεφτά. Ήταν γιατί ξέραμε ότι έχουμε κάτι πολύ σημαντικό να πούμε,» θα δηλώσει αργότερα σε συνέντευξη του ο μπασίστας του γκρουπ Νίκι Γουάιρ. Παρά το γεγονός ότι ο Έντουρντς είχε ελάχιστη συμμετοχή στη σύνθεση των κομματιών του συγκροτήματος και δεν έπαιζε καν μουσική στις ηχογραφήσεις, υπήρξε το πιο εμβληματικό πρόσωπο του γκρουπ, αυτός που όλοι περίμεναν να δουν σε κάθε συναυλία, το γοητευτικό, εύθραυστο αγόρι που έμοιαζε πιο πολύ με φάντασμα παρά με ταλαντούχο ροκ σταρ, που πατούσε γερά στα πόδια του, ικανός να υποστηρίξει την τεράστια καριέρα που απλωνόταν μπροστά του. Όταν ο Ρίτσι ανέβαινε στη σκηνή στις αρχές της δεκαετίας του '90 ήταν σα βλέπεις μία σκιά να αιωρείται πάνω από τα πλήθη, έτοιμη να καταρρεύσει, ανύμπορη να στηρίξει τον ίδιο της τον εαυτό.
Το 1994 κατά τη διάρκεια συνέντευξη του στο βρετανικό περιοδικό NME, με τον μουσικό συντάκτη, Steve Lamacq, γνωστός για την αντιπάθεια του στους Manic Street Preachers, ο Έντουαρντς πήρε ένα ξυράφι και χάραξε την φράση «4 Real» στο μπράτσο του, προκειμένου να απαντήσει σε ειρωνική ερώτηση του δημοσιογράφου σχετικά με τη δημόσια εικόνα του. Ο Lamacq είχε υπάρξει φανατικός θαυμαστής του γκρουπ στα πρώτα του βήματα, αλλά το κλίμα ανάμεσα τους αντιστράφηκε τελείως μετά από μία αρνητική κριτική του για μία ζωντανή εμφάνιση του συγκροτήματος. «Είδα το αίμα να τρέχει από το χέρι του μετά την πρώτη ξυραφιά, ήταν σοκαριστικό,» θα πει ο Lamacq σε μεταγενέστερη εξομολόγηση του. «Δεν είχα καταλάβει τι είχε γράψει στο μπράτσο του εκείνη την ώρα γιατί όλα ήταν καλυμμένα με αίμα. Το είδα αργότερα σε φωτογραφίες». Έναν μήνα αργότερα ο Έντουαρντς θα πει σε άλλη συνέντευξη του ότι οι πλήγες στα χέρια του έκλειναν γρήγορα, αλλά ότι άνοιγαν από την αρχή και ανάβλυζαν πολύ αίμα κάθε φορά που έπινε λίγη βότκα παραπάνω.
Ο Έντουαρντς πιθανότατα δεν έμαθε ποτέ να παίζει μουσική. Ήταν όμως εκείνος που υπήρξε, για πολλούς, ο στιχουργός, ο εγκέφαλος, ο ποιητής και ο φιλόσοφος πίσω από αυτό το σπουδαίο γκρουπ
Το συγκεκριμένο περιστατικό συνέβαλε ακόμα περισσότερο στη μυθική διάσταση του Έντουαρντς στα μάτια του κοινού. Η αυτοκαταστροφική του φύση υπήρξε μνημειώδης, το ίδιο και ο εθισμός σου στο αλκοόλ, τον οποίο δεν μπόρεσε ποτέ να αντιμετωπίσει παρά το γεγονός ότι προσπάθησε πολλές φορές να αποτοξινωθεί. Ο Ρίτσι υπήρξε μία εξαιρετικά μοναχική προσωπικότητα, χωρίς ιδιωτική ζωή. «Δεν έχω κάνει ποτέ μία κανονική σχέση στη ζωή μου. Η πιο μακροχρόνια σχέση που έχω κάνει στη ζωή μου ήταν όταν ήμουν πολύ μικρός. Κράτησε 4 ολόκληρες μέρες. Από τότε που το συγκρότημα ξεκίνησε να γίνεται γνωστό είχα σχέσεις μόνο με ένα κορίτσι. Νιώθω ότι μπορώ να της μιλήσω πιο άνετα απ' ότι μπορώ να μιλήσω σε οποιονδήποτε άλλο. Υποθέτω ότι κάτι είναι και αυτό. Σημαίνει κάτι. Αλλά ποτέ δεν της έχω πει ότι την αγαπώ. Αν και την ξέρω χρόνια την έχω φιλήσει μόνο μία φορά. Αυτό ήταν όλο. Πώς να το εξηγήσω; Όταν αγαπώ κάποια, αισθάνομαι παγιδευμένος».
Ένα βίντεο για την τρομακτική εξαφάνιση του Ρίτσαρντ Έντουαρντς:
Ίσως ήταν η μοναχική φύση του Ρίτσι, το γεγονός ότι τελικά δεν μπόρεσε να αντέξει την τεράστια προσοχή στο πρόσωπο του, που τον οδήγησε στην απόφαση να αφαιρέσει ο ίδιος τη ζωή του ή να εξαφανιστεί από προσώπου γης τον Φεβρουάριο του 1995. Σε κάθε περίπτωση ένα βαρύ πέπλο μυστηρίου καλύπτει ακόμα και σήμερα τον χαμό του. Οι βρετανικές αρχές θεωρούν αρκετά πιθανό ο Έντουαρντς να μην ήταν μόνος του την ημέρα που αυτοκτόνησε/εξαφανίστηκε, πιστεύοντας ότι για να μπορέσει να χαθεί με τόσο ενορχηστρωμένο τρόπο δίχως να αφήσει ούτε μίσο ίχνος πίσω του, δεν μπορεί παρά να είχε κάποιον «συνεργό». Έναν άνθρωπο-κλειδί, ο οποίος τον βοήθησε να φύγει από αυτόν τον κόσμο. Aυτός ο υποθετικός συνεργός δεν εντοπίστηκε ποτέ.
Όταν ο Έντουαρτνς έφυγε, τα τρία εναπομήναντα μέλη των Manic Street Preachers αποφάσισαν να συνεχίσουν την πορεία του συγκροτήματος, αλλάζοντας, όμως, ριζικά το πνεύμα και την θεματολογία των κομματιών. O δίσκος «Everything must go» υπήρξε η πιο φωτεινή και αισιόδοξη μουσική κατάθεση τους ως εκείνη τη στιγμή, ένας δίσκος που έσφιζε από ζωή και χαρούμενες ποπ στιγμές. Κάποιοι θα πουν ότι η αναχώρηση του Ρίτσι λειτούργησε για τους υπόλοιπους σαν κάθαρση, σαν ο δρόμος προς μία πιο γιορτινή πραγματικότητα. Ο ίδιοι πάλι λένε ότι πρόκειται για την προσωπική τους επιλογή απέναντι στην αντιμετώπιση ενός τραγικού γεγονότος. Είναι επιλογή σου να συνεχίσεις τη ζωή. Και αυτός είναι από μόνος του ένας λόγος να το γιορτάσεις.
