Όταν η μαμά σε κυνηγούσε να φορέσεις λίγο ακόμα αντηλιακό κι εκείνο το μεγάλο, άχαρο καπέλο που σου έφερνε φαγούρα στα αυτιά εκείνος έψαχνε τρόπο για να σε γλιτώσει, κρατώντας σε με το ένα χέρι αγκαλιά και φτιάχνοντας με το άλλο υγρά κάστρα στην άμμο. Κι όταν η μαμά φώναζε να φας πέντε πηρουνιές φαγητό ακόμα εκείνος σου άταζε παγωτό και συγκρουόμενα αυτοκίνητα στο λούνα παρκ και βόλτες με το ποδήλατο και πολύχρωμα μπαλόνια.
Δεν είναι ότι σε αγαπούσε πιο πολύ και γι' αυτό σου έκανε τόσα χατίρια. Είναι που ήταν πάντα η διέξοδος της χαράς και του παιχνιδιού σε έναν κόσμο με πάρα πολλά πρέπει, όσο μεγάλωνες τα πρέπει γινόντουσαν όλο και περισσότερα και εκείνος μεταμορφώθηκε με ευκολία μάγου από συνένοχος στις παιδικές σκανδαλιές, σε ηλιόλουστο δρόμο, ζεστό τον χειμώνα και σκιερό το καλοκαίρι, έναν δρόμο προς την ελπίδα που υπαγόρευε ότι σε αυτή τη ζωή όλα, τελικά, θα σου πάνε καλά.
Σε βοηθούσε στα μαθήματα, σου έδειχνε που είναι το Λονδίνο και η Νέα Υόρκη και έκανε τις φίλες σου να πεθαίνουν στα γέλια όποτε ερχόντουσαν στο σπίτι σας. Σε συμβούλευε όταν είχες μπροστά σου ένα δύσκολο δίλημμα και δεν σου έλεγε ποτέ πόσο ανησυχούσε μήπως η συμβουλή που μόλις σου έδωσε αποδεικνύονταν λάθος. Κι όταν του είπες πως δεν ήξερες «τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις», σου είπε να γίνεις απλά ευτυχισμένη και πως θα στηρίξει κάθε σου όνειρο, κάθε επιλογή σου.
Για τους μπαμπάδες που δεν είναι πια στη ζωή, αλλά και για όλους εκείνους που είναι ακόμα κοντά μας, πριν από μερικά χρόνια το ελληνικό, πολυμελές συγκρότημα Μητέρα Φάλαινα Τυφλή ηχογράφησε το τραγούδι «Ανθρώπινος Πυρσός», σε στίχους του frontman της μπάντας, Διαμαντή Διαμαντιδη. Ένα συγκινητικό κομμάτι για τον πατέρα του που δεν ζει πια, τον μπαμπά του που ήταν ο καλύτερος δυνατός συνδυασμός: «και πατέρας και αδελφός και φίλος κολλητός». Ένα μελωδικό και πολύ δυναμικό κομμάτι που καταλήγει να πλημμυρίζει με φως την ψυχή σου. Με το ίδιο ακριβώς φως που έφερνε ή εξακολουθεί να φέρνει μέσα σου το δικό σου εξυπνότερο πλάσμα στον κόσμο, το φως με το οποίο έσπειρε από νωρίς την πορεία σου.
Ακούγοντας το ξανά, μετά από καιρό, νομίζω πως όλοι οι μπαμπάδες, όπου κι αν βρίσκονται, ένα τέτοιο ακριβώς τραγούδι θα ήθελαν να έχει γραφτεί για εκείνους. Γεμάτο από δυνατά μουσικά όργανα που κάνουν φασαρία και δεν αφήνουν ίχνος πόνου στην καρδιά σου, μόνο μία γλυκιά ευγνωμοσύνη για όλα. Ένα τραγούδι που ουσιαστικά φωνάζει με τον πιο φωτεινό, τον πιο ρυθμικό, τον πιο χαρούμενο τρόπο: «Να αγαπάτε τους μπαμπάδες σας, παιδιά».
«Είσαι εσύ το φως, και είσαι εδώ εντός
Και πατέρας και αδελφός και φίλος κολλητός
Είσαι εσύ το φως, και είσαι εδώ εντός
Σε νιώθω και τραβάω πάντα πρόσω ολοταχώς
Είσαι εσύ το φως, μερακλής σωστός
Και ρεμπέτης και του σύμπαντος μηχανικός
Είσαι εσύ το φως, τα άστρα λεν' Σκορπιός
Μα ό,τι και να πούνε τ'άστρα, εσύ θα 'σαι το φως».
Άκου το τραγούδι των Μητέρα Φάλαινα Τυφλή.
