Το χειροφίλημα δεν αρέσκεται σε επιθετικούς προσδιορισμούς όπως «τρυφερό», «στοργικό» ή «αβρό». Συνήθως κουβαλάει μια υποχρεωτική τυπολατρία και ενισχύει την απόσταση ανάμεσα στα δύο συμβαλλόμενα μέλη. Ανάμεσα σε αυτόν που δίνει το φιλί και σε αυτόν που το λαμβάνει. Εξυφαίνει, με τακτ και διακριτικότητα, έναν αναπόφευκτο σεβασμό μεταξύ των δύο, ο ένας εκ των οποίων, ο χειροφιλημένος, κερδίζει συχνά στην πίστα του κοσμικού κύρους.
Είναι η αγάπη μεταμφιεσμένη σε μία δημόσια κίνηση. Είναι μια ερωτική εξομολόγηση.
Καμία σχέση δε, με το προπατορικό χειροφίλημα, το θεατράλε ερωτικό κάλεσμα, του άντρα προς τη γυναίκα, αλλά με το γάντι. Εκεί ο άντρας είναι ο γητευτής και η γυναίκα απολαμβάνει ενεργητικά. Αυτό, αυτά και όλα τα είδη χειροφιλήματος, στην ιστορία της ανθρώπινης επικοινωνίας, ανατρέπει η αυθόρμητη κίνηση της Μπριζίτ Τρονιέ στον Εμανουέλ Μακρόν, το βράδυ της νίκης του στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας.
Η Μπριζίτ φιλάει το χέρι του συζύγου της, την ώρα που αυτός σηκώνει τα χέρια, για να ευχαριστήσει τα πλήθη. Και αυτό το χειροφίλημα αντικαθιστά όλα τα γαλλικά φιλιά που έχουν δοθεί ποτέ, φωτίζει τη λατρεία, την αφοσίωση, το πάθος, τον θαυμασμό, τη στοργή. Είναι η αγάπη μεταμφιεσμένη σε μία δημόσια κίνηση. Είναι μια ερωτική εξομολόγηση.
Ένας νέος πολιτικός λόγος διαμορφώνεται από την Πρώτη Κυρία των Ηλυσίων, έξω από τα τσεκαρισμένα κουτάκια. Και δεν έχει να κάνει με τη διαφορά ηλικίας του ζεύγους. Έχει να κάνει με την απόσταση των δύο από τα πληκτικά στερεότυπα.
