Εκείνη την ημέρα άνοιξα τη ντουλάπα και πήρα ένα γαλάζιο φουστάνι που είχα να φορέσω τρία χρόνια. Εκείνη την ημέρα, φράκαρε το φερμουάρ, με στένευαν τα μανίκια και όλο ξαφνικά το περίφημο σταϊλινγκ που είχα φτιάξει στο μυαλό μου κατέρρευσε.
Και κιλά είχα πάρει και το σώμα μου άλλαζε. Και πιθανότατα δε θα επανερχόταν ποτέ. Θα μου πεις δε το παίρνεις χαμπάρι; Το παίρνεις αλλά το κάνεις και γαργάρα.
Και αν δεν είσαι και φανατικός της άσκησης και της καλής διατροφής τα πράγματα δεν είναι πολύ ευοίωνα. Συμβουλές δεν έχω να δώσω παρά να αγαπάς το καινούργιο σου σώμα όπως και αν είναι. Και με τα νεύρα που έχεις επειδή δε μπήκες στα παλιά σου ρούχα βάλε φτερά στα πόδια σου και άρχισε τις βόλτες. Κάνε μερικές χιλιάδες βήματα και βρίσε όποιον θες, την ηλικία, το μεταβολισμό και τον ηλίθιο που αντί να σου πει «γεια σου, τι κάνεις;», σου είπε «πάχυνες;», λες και έχει καταπιεί ηλεκτρονική ζυγαριά.
Οπότε σκέψου τον καλύτερο τρόπο να ντυθείς και να μη δυσφορείς και τον καλύτερο τρόπο να αισθάνεσαι πιο άνετα. Δεν τρέχει τίποτα με λίγα κιλά παραπάνω αν εσύ είσαι οκ, ούτε λιγότερο θα σε αγαπήσουν. Αλλά, αν δυσφορείς, χάσε τα όσο πιο γρήγορα μπορείς.
Την ημέρα που δε μπαίνεις στο φουστάνι μπορεί να είναι η μέρα για να κάνεις restart σε ένα σωρό πράγματα που μέχρι χθες δε τα προλάβαινες. Και αν ξεκινήσεις από μέσα προς τα έξω, θα ξαναμπείς στο φόρεμα ή σε ένα άλλο ωραιότερο. Θα είναι ωραιότερο γιατί θα έχεις αλλάξει εσύ τον τρόπο που βλέπεις το σώμα σου, τους άλλους και τον κόσμο.
*Η Φωτεινή Αργυροπούλου γράφει για όλες εκείνες τις ημέρες που της άλλαξαν τη ζωή, που εξελίχθηκαν σε μέρες-σταθμούς, που φώτιζαν την πορεία της ενώ αρχικά έμοιαζαν ότι θα τη φρενάρουν. Κάθε εμπειρία και ένα μίνι κα αυτοτελές στόρι. Σαν σύγχρονες παραβολές της αστικής ζωής.
Φωτό: Noah Buscher
