Αυτή είναι μία ιστορία για την προσωπική τρέλα ενός συγκεκριμένου ανθρώπου, η οποία έγινε γνωστή σε όλη τον κόσμο επειδή κάποιος εξίσου ενθουσιώδης έτυχε να πέσει τυχαία επάνω της. Αυτή είναι η ιστορία μιας γυναίκας που ονειρεύτηκε να κάνει κάτι που καμιά άλλη γυναίκα ούτε καν διανοήθηκε να κάνει. Κι αυτό είναι από μόνο του σημειολογικά σπουδαίο.
Για τις ανάγκες αυτής της ιστορίας θα χρειαστεί να κλείσεις τα μάτια σου και να φανταστείς το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό στο άκουσμα της λέξης “surf”. Σίγουρα δυνατός αέρας και μία απέραντη, φουρτουνιασμένη θάλασσα, δυνατός ήλιος πάνω σε ζεστή άμμος και στο background, κατά πάσα πιθανότητα, οι λαμπερές λεωφόροι μίας μεγάλης αυστραλέζικης πολιτείας. Το πάντα γυαλιστερό Λος Άντζελες. Τα δροσιστικά παγωτά και τα κοκτέιλ με ανανά στη Χονολουλού της Χαβάης. Τώρα ξέχνα όλα τα παραπάνω και προσπάθησε να φανταστείς το σερφάρισμα των κυμάτων όχι απλά σαν ένα άθλημα ποτισμένο με το πιο πηγαίο αίσθημα ελευθερίας και την αλμύρα του καλοκαιρινού ανέμου, αλλά ως μία άσκηση ελευθερίας, πέρα ως πέρα ρεαλιστική. Της ελευθερίας εκείνης που αισθάνονται μόνο όσοι μία μέρα συνειδητοποίησαν ότι είναι τελικά πολύ εύκολο να κάνεις κάτι που κανείς πριν από σένα δεν θεωρούσε ότι επιτρέπεται να κάνεις.
Όλα ξεκίνησαν όταν η Ιρλανδή Easkey Britton, 5 φορές πρωταθλήτρια του surf, κατάλαβε μία μέρα ότι οι ανεξερεύνητες από τους surfers παραλίες του Ιράν είναι το ιδανικό μέρος για να ασκήσει το σπορ που με τόσο πάθος αγαπάει. Φτάνοντας εκεί όμως την περίμενε μία μεγάλη έκπληξη αφού εκτός από τις ατελείωτες καυτές παραλίες της χώρας και τα ψηλά κύματα, στην καρδιά της πρώην Περσικής αυτοκρατορίας ανακάλυψε πως υπάρχουν αρκετές γυναίκες, οι οποίες διψούσαν να την μιμηθούν, ακολουθώντας με την ίδια έξαψη την δική της μανία για το surf.
«Όταν πρωτοσκέφτηκα το Ιράν σαν μία νέα επιλογή για surfing αλλά κυρίως όταν έφτασα εκεί συνειδητοποίησα αμέσως πόσα λίγα γνώριζα στα αλήθεια γι' αυτή την υπέροχη χώρα, αλλά και για τους ανθρώπους της. Είχα κι εγώ, όπως τόσοι άλλοι, πέσει στην παγίδα των μέσων ενημέρωσης και όλων όσων μας ταΐζουν σχετικά με αυτή την πανέμορφη χώρα της Ανατολής,» εξηγεί η Britton σε παλαιότερη συνέντευξη της στο περιοδικό Ocean Girl. «Όταν ανακοίνωσα μάλιστα στους κοντινούς μου ανθρώπους ότι θα έφευγα για το Ιράν είχαν τρομερές δεύτερες σκέψεις για το αν θα κατάφερνα κάτι εκεί, ορισμένοι ακόμα και για το αν θα γύριζα πίσω ζωντανή», συνεχίζει στην εξομολόγηση της. Η ίδια σήμερα επιμένει ότι η όλη υπόθεση που θέλει το surf στο Ιράν να είναι εκτός από απόλυτη μόδα και μία αυστηρά γυναικεία υπόθεση που έχει αφήσει τους άντρες στο περιθώριο, δεν οφείλεται σε εκείνη αλλά σε μία πολύ καλά συντονισμένη ομάδα από πεισματάρες, πρωτοποριακές αθλήτριες που ήθελαν με φανατισμό να την ακολουθήσουν.
Πίσω στο 2012 η 26χρονη Ιρανή Setareh Mazhari περνώντας την ώρα της σε διάφορα κανάλια του YouTube έμελλε να ανακαλύψει κάτι που θα της άλλαζε τη ζωή. Ένα τετράλεπτο βίντεο στο οποίο πολλές γυναίκες καλυμμένες από πάνω μέχρι κάτω με μπουρκίνι και μπούρκα στο μαλλιά και το πρόσωπο «πετούσαν» πάνω από τα κύματα κάποιας θάλασσας του Ιράν. Το γεγονός ότι η εικόνα αυτή συνέβαινε στην πατρίδα της κι όχι σε κάποιο μακρινό, εξωτικό μέρος την ταρακούνησε όσο λίγα πράγματα στη ζωή της. Είχε κάνει ξανά surf κατά την διάρκεια των σπουδών της στο εξωτερικό αλλά όπως παραδέχεται σε συνέντευξη της στο Broadly δεν είχε ποτέ φανταστεί ότι θα μπορούσε να κάνει το ίδιο πράγμα και στη χώρα της. Τελικά, έναν περίπου χρόνο αργότερα συνάντησε προσωπικά την Easkey Britton μαζί με τον σκηνοθέτη Marion Poizeau, σε μία από τις τακτικές επισκέψεις τους στο Ιράν για τα γυρίσματα της ταινίας ντοκιμαντέρ "In The Sea" με θέμα την μύηση του ιρανικού πληθυσμού στο άθλημα του surf.
Σε εκείνο το σημείο είναι που γύρισε ο μαγικός, θα έλεγε κανείς, διακόπτης, με την Mazhari να φέρνει σε επαφή την Britton με πολλές φίλες της, οι οποίες ενδιαφερόντουσαν να πάρουν μέρος στο ντοκιμαντέρ και να προπονηθούν κοντά της. Η πορεία τους ξεκίνησε κοντά στην ιρανική επαρχία Baluchestan, η οποία μάλιστα θεωρείται από τις πιο επικίνδυνες περιοχές ολόκληρης της χώρας. «Όχι, δεν φοβήθηκα καθόλου. Το μόνο που ένιωθα ήταν ευλογία που μπορούσα να κάνω επιτέλους surf στην χώρα μου,» θα παραδεχθεί αργότερα η Mazhari.
H επιτυχία τόσο του ντοκιμαντέρ "In The Sea" όσο και η μεγάλη ανταπόκριση που συνάντησαν στα πολλά ταξίδια του στο Ιράν, ώθησε τελικά την Britton, όσο και του ανθρώπου που υπογράφει το ντοκιμαντέρ, τη Marion Poizeau να ιδρύσουν από κοινού τον οργανισμό Waves of Freedom, ο οποίος έχει σαν στόχο να σπάσει τα παγιωμένα σύνορα του αθλητισμού, μεταλαμπαδεύοντας την πολύτιμη γνώση κάθε αθλήματος σε ολόκληρο τον κόσμο.
«Όχι, δεν φοβήθηκα καθόλου. Το μόνο που ένιωθα ήταν ευλογία που μπορούσα να κάνω επιτέλους surf στην χώρα μου,»
Η ίδια η Setareh Mazhari σήμερα ταξιδεύει πολύ τακτικά τα 1800 χιλόμετρα που απετούνται για να φτάσεις από την Τεχεράνη στη Καμπαχάρ, την πρωτεύουσα της Baluchestan, προκειμένου να βρεθεί στην σωστή παραλία, εκεί όπου τα κύματα έχουν το σωστό ύψος και την κατάλληλη ένταση. Και, φυσικά, για να διδάξει surf σε μία μεγάλη ομάδα γυναικών που έχει πλέον δημιουργηθεί. «Το πρώτο τμήμα που δημιουργήσαμε είχαμε 40 άτομα, τον δεύτερο χρόνο φτάσαμε με ευκολία τα 80. Το 60% είναι γυναίκες», εξηγεί περήφανα η Britton, τονίζοντας ότι τα νεαρά κορίτσια δείχνουν όλο και περισσότερο ενθουσιασμό για το surf.
«Θέλουμε όλοι να πάψουν να σκέφτονται το Baluchestan σαν ένα σκληρό, επικίνδυνο μέρος που πρέπει να αποφύγεις, αλλά σαν έναν πανέμορφο παραθαλλάσιο τόπο όπου συμβαίνουν υπέροχα πράγματα πάνω σε πολύχρωμες, ιπτάμενες σανίδες».
Με πληροφορίες από την telegraph.co.uk, το broadly.vice.com και το surfer.com.
Όλες οι φωτογραφίες είναι από τον οργανισμό Waves of Freedom.