Το 1919 το όνομα Ντόροθι ήταν το τρίτο δημοφιλέστερο στα κορίτσια, αλλά οι πιθανότητες ένα παιδί που γεννιόταν τότε να φτάσει τα εκατό ανέρχονταν μόλις στο 1,9%. Φανταστείτε, τώρα, πόσο τυχερές πρέπει να στάθηκαν τρεις παιδικές φίλες, όλες με το όνομα Ντόροθι, συμμαθήτριες στο ίδιο γυμνάσιο στην πόλη Auburn του Μέιν, οι οποίες το 2019 γιόρτασαν παρέα τα εκατοστά τους γενέθλια.
Ο λόγος για τις Dorothy Buchanan, Dorothy Kern και Dorothy Murray, που ζουν ακόμα στην ίδια πόλη, δύο από αυτές στα σπίτια που ανήκαν στους γονείς τους. Παρόλο που έχουν χάσει συμμαθητές, συζύγους, αδέρφια και, δυστυχώς, κάποιες από αυτές και παιδιά, η φιλία τους παραμένει μια σταθερά στη ζωή τους και φροντίζουν, περιστασιακά έστω, να συναντιούνται για ένα τσάι.
«Ακόμα νιώθω παιδί. Δεν αισθάνομαι διαφορετικά από ό,τι στα δεκαέξι χρόνια μου» σχολιάζει η Dorothy Kern, που εργάστηκε ως δημοσιογράφος και είχε την ευκαιρία να γίνει μάρτυρας του τέλους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και να το ανακοινώσει με έναν πηχυαίο τίτλο στην εφημερίδα όπου δούλευε τότε. Ως λάτρης των βιβλίων, ωστόσο, σε κάποια φάση της ζωής της άλλαξε καριέρα και έγινε βιβλιοθηκάριος.
«Ακόμα νιώθω παιδί. Δεν αισθάνομαι διαφορετικά από ό,τι στα δεκαέξι χρόνια μου»
Η κολλητή της, Dorothy Buchanan, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εργάστηκε ως γραμματέας στον αμερικανικό Ερυθρό Σταυρό και μέχρι σήμερα θυμάται τον ήχο του τηλέτυπου ενώ πληκτρολογούσε τα ονόματα των θυμάτων του πολέμου, πάντα με τον φόβο μήπως δει να σχηματίζεται το όνομα του συζύγου της ή κάποιου άλλου αγαπημένου προσώπου της. Αργότερα εργάστηκε ως λογίστρια. «Πριν από τον πόλεμο οι γυναίκες δεν εργάζονταν αλλά μετά τον πόλεμο χρειάστηκε να το κάνουμε… αλλά μου άρεσε. Ό,τι κι αν έκανα μου άρεσε» θυμάται σήμερα η Buchanan.
Μια από τις πιο δυνατές αναμνήσεις της τρίτης φίλης, Dorothy Murray, ήταν τα σάντουιτς με γλυκιά πίκλα και μαγιονέζα που συνήθιζαν να τρώνε την περίοδο του Κραχ. «Οι καιροί ήταν δύσκολοι στις αρχές των '30, αλλά τα καταφέραμε… Απλά δεν μπορούσαμε να ξοδέψουμε πολλά χρήματα, αυτό ήταν όλο». Η Murray επίσης δούλεψε ως γραμματέας και αργότερα στην επιχείρηση του συζύγου της. Ανέκαθεν λάτρευε να κοινωνικοποιείται και μέχρι σήμερα, στα εκατό της, αγαπά τις οικογενειακές συγκεντρώσεις και τις γιορτές με τις φίλες της. Όταν έκλεισε τα 100, ο δήμαρχος της έδωσε τιμητικά το κλειδί του Auburn.
Η Buchanan μέχρι σήμερα θυμάται τον ήχο του τηλέτυπου ενώ πληκτρολογούσε τα ονόματα των θυμάτων του πολέμου, με φόβο μήπως δει να σχηματίζεται το όνομα του συζύγου της
Και οι τρεις αγαπούν τα βιβλία και τη μουσική και καθοδηγούνται από την πίστη τους. «Δεν φοβάμαι τον θάνατο» λέει η Buchanan, «απλά δεν θέλω να πονάω». Κάθε φορά που συναντιούνται πάντα κάνουν η μία στην άλλη την ίδια ερώτηση: «Πώς είσαι;». Στο τέλος του 2019 και οι τρεις, ευτυχώς, απαντούν «καλά». Μάλιστα η Murray συνεχίζει να οδηγεί. «Πώς σε αφήνει η αστυνομία να οδηγεί;» τη ρωτάει η Buchanan. «Γιατί δεν είχα ποτέ κανένα ατύχημα. Είμαι εξαιρετική οδηγός» απαντά εκείνη.
Η Kern εκπλήσσεται από το πόσο γρήγορα έχει περάσει ο καιρός. «Δεν κόβει ταχύτητα ποτέ». Εύχεται ωστόσο να μπορούσαμε να κατεβάσουμε για λίγο ρυθμούς, να δώσουμε προσοχή στον πλανήτη και να ασχοληθούμε με την κλιματική αλλαγή. Η ευχή της Buchanan είναι η αποδοχή. «Να αποδεχόμαστε τους άλλους όπως είναι, γιατί δεν είναι όλοι ίδιοι» λέει. Την ίδια ευχή μοιράζεται και η Murray. Ανησυχεί για την πολιτική πόλωση και την κατεύθυνση που βλέπει να παίρνει η χώρα. «Βρείτε τα, αγαπήστε ο ένας τον άλλο» παρακινεί. Και μετά, κοιτώντας το σκυλάκι της Buchanan, την Jody που ξεκουράζεται στο δάπεδο του σαλονιού, προσθέτει: «Ξέρετε, όλοι θα έπρεπε να έχουν ένα σκυλί».
Ακολουθήστε το WomanToc στο Instagram
*Με στοιχεία από npr.org