Για κάθε γυναίκα, οι πέντε μέρες της περιόδου ανά μήνα θεωρούνται μαρτύριο, εφόσον συνοδεύονται από πόνο και σωματική εξάντληση. Για την Chloe Christos από την Αυστραλία, όμως, η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη, εφόσον η ίδια είχε περίοδο για πέντε ολόκληρα χρόνια λόγω μιας σπάνιας πάθησης.
Η 27χρονη στιλίστρια δεν έπαψε να έχει αιμορραγία από την ηλικία των 14 έως των 19 ετών, περνώντας μια πολύ δύσκολη εφηβεία.
Κατά μέσο όρο, μια γυναίκα χάνει από 20 έως 60 χιλιοστά αίματος σε κάθε έμμηνο ρύση, ενώ 80 χιλιοστά θεωρούνται μεγάλη ποσότητα. Ωστόσο, η Chloe, λόγω της πάθησής της, έχανε περίπου μισό λίτρο αίματος κάθε μήνα.
«Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα», εξηγεί η κοπέλα σήμερα. «Λιποθυμούσα συχνά, είχα πάρα πολύ χαμηλή πίεση αίματος και δεν ήταν καλή ιδέα να οδηγήσω ή να βγω με τους φίλους μου. Όμως, γενικά, μου αρέσει να ασχολούμαι με πολλά πράγματα κι αυτό που μου συνέβαινε ήταν πολύ ενοχλητικό. Κάθε μέρα, ήμουν αδιάθετη στο σχολείο».
Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Λιποθυμούσα συχνά, είχα πάρα πολύ χαμηλή πίεση και δεν ήταν ποτέ καλή ιδέα να οδηγήσω ή να βγω με τους φίλους μου
Σύντομα, η Chloe εμφάνισε σοβαρή αναιμία και ούτε οι εβδομαδιαίες μεταγγίσεις σιδήρου δεν επαρκούσαν.
Στα 19 της, διαγνώστηκε με μια κληρονομική διαταραχή με το όνομα Von Willebrand που κάνει το αίμα να χρειάζεται περισσότερο χρόνο για να πήξει, αλλά, παρά τη θεραπεία, συνέχισε να έχει παρενέργειες για επτά χρόνια, εφόσον το φάρμακο σταματούσε την αιμορραγία μόνο για 12 ώρες κάθε φορά. Οι άλλες θεραπείες που δοκίμασε ήταν εντελώς αναποτελεσματικές.
Τελικά, η κοπέλα άρχισε να λαμβάνει ένα φάρμακο για άνδρες που πάσχουν από αιμοφιλία και, σε λιγότερο από ένα μήνα από την έναρξη της λήψης αυτού του φαρμάκου, η περίοδός της άρχισε να διαρκεί 4-5 μέρες.
Τώρα, η ίδια συμμετέχει σε καμπάνιες για την καλύτερη ενημέρωση σχετικά με τις γυναίκες που πάσχουν από διαταραχές έμμηνου ρήσης και αιμορραγίας. Και επισημαίνει ότι δέχτηκε πολλά αρνητικά σχόλια για τη δική της.
«Υπάρχει ελάχιστη ενημέρωση και εκπαίδευση για τέτοιου είδους παθήσεις», εξηγεί. «Ακόμα κι όταν μεταφερόμουν στα επείγοντα περιστατικά, οι γιατροί δεν μου έδιναν πολλή σημασία, είτε επειδή ήμουν γυναίκα, είτε επειδή δεν έπαιρναν σοβαρά την πάθησή μου. Ακόμα και σήμερα κάνουν το ίδιο».
«Πάντως, σε τέτοιες περιπτώσεις, η εύστοχη πρόληψη και η κατάλληλη θεραπεία είναι ό,τι χρειάζεται», συνοψίζει.