«Μαμά, δεν θέλω να τελειώσει η παράσταση» έλεγε ξανά και ξανά ο γιος μου στα πρόθυρα των δακρύων την ώρα που έκλεινε η αυλαία στην πρόσφατη πρεμιέρα του «Ουρανένιου» στο Θέατρο Ζίνα. Όχι ανεξήγητα: Ο Γιώργος Δ. Λεμπέσης έγραψε ένα παραμύθι που μιλάει για την αρμονική συνύπαρξη και το όνειρο για ένα κομμάτι ουρανό μέσα από μια θεατρική εμπειρία-πανδαισία, με πολύχρωμα κοστούμια και ονειρικά σκηνικά, άψογα ενορχηστρωμένες χορογραφίες και ερμηνείες που δίνουν σάρκα και οστά στους ήρωες. Ανάμεσα στις ηθοποιούς που ξεχώρισαν είναι η Ευγενία Παναγοπούλου, η οποία υποδύεται την «καλή» «Λορίνα». Η ίδια εμφανίζεται φέτος και στους «Ψύλλους στ’ αυτιά» του Πέτρου Φιλιππίδη στο Θέατρο Μουσούρη.
Ένα ακόμα πρόσωπο χαρισματικό, η Αλίκη Ζαχαροπούλου, σηκώνει ρωμαλέα στις πλάτες της την ερμηνεία της «Λουλούς» από τη «Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια», το αριστούργημα του Στράτη Μυριβήλη που κάνει πρεμιέρα στις 30/10 στο Θέατρο Βέμπο σε σκηνοθεσία-διασκευή Πέτρου Ζούλια, μουσική Ευανθίας Ρεμπούτσικα και τη Λένα Παπαληγούρα στον πρωταγωνιστικό ρόλο της δασκάλας. Ίσως θυμόμαστε την Αλίκη σαν «Εύα» στο «Φιντανάκι» του Παντελή Χορν σε σκηνοθεσία Ευτυχίας Αργυροπούλου στο Θέατρο Χυτήριο ή σαν «Ρόζα» στο «Ρεμπέτικο Μυστήριο» του Κώστα Φέρρη στο Ηρώδειο. Ενώ η Σοφία Μανωλάκου αποδέχτηκε φέτος τις προκλήσεις του διαβόητου χαρακτήρα της «Λόρα Γουόρικ», που ομολόγησε τη δολοφονία του συζύγου της, στον «Απρόσκλητο επισκέπτη» της Αγκάθα Κρίστι, που ανεβαίνει από τις 26 Οκτωβρίου στο Θέατρο Eliart σε σκηνοθεσία Γιώργου Φρατζεσκάκη.
Τρεις νέες ηθοποιοί μοιράζονται την αγάπη τους για το θέατρο και τη φρεσκάδα της ματιάς τους σε μια κοινή συνέντευξη, με αφορμή το άνοιγμα μιας σεζόν γεμάτης δυνατές παραγωγές αλλά και εκπλήξεις. Σημειώστε νοερά τα ονόματά τους: Θα τα ξανασυναντήσετε στο μέλλον.
Τι σας γοήτευσε αρχικά στο θέατρο; Και τι σας κράτησε κοντά του;
Ευγενία Παναγοπούλου: «Η συνάντηση. Λατρεύω την αίσθηση ότι δίνουμε όλοι ένα ραντεβού. Σταματάνε τα πάντα και για εμάς και για τους θεατές και μπαίνουμε σε μια άλλη συνθήκη, έναν άλλο κόσμο, με σκοπό να πούμε μια ιστορία. Επίσης, για εμάς τους ηθοποιούς έχει προηγηθεί ένα υπέροχο ταξίδι: από τη στιγμή που θα πάρουμε το κείμενο στα χέρια μας και μέχρι να φτάσουμε να γίνει παράσταση.
»Αυτό που με κρατά, με αγχώνει αλλά και τόσο αγαπώ είναι αυτή η συνάντησή μας».
Αλίκη Ζαχαροπούλου: «Θυμάμαι πάρα πολύ έντονα αυτή την αίσθηση πληρότητας που είχα όταν έφευγα από τη δραματική σχολή, ήταν κάτι που δεν μπορούσα ποτέ να το εξηγήσω με απλές λέξεις. Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να καταλάβω ότι αυτό που με γοήτευε ήταν η απόλυτη ελευθερία του να μπορώ επιτέλους να κρύβομαι και ταυτόχρονα να ξεδιπλώνω μπροστά στα μάτια άλλων το πιο αστείο/ βαθύ /σκληρό/δραματικό και πονεμένο κομμάτι του εαυτού μου.
»Το θέατρο με βοηθά να κατανοήσω τον κόσμο αλλά και τη βαθιά μου αλήθεια με έναν τρόπο μαγικό. Αναλύοντας ένα ρόλο, αναζητώντας τα σκοτάδια κάποιου, έρχεσαι πάντα πιο κοντά στην ανθρωπότητα, αρκεί να έχεις ανοιχτή καρδιά, ενσυναίσθηση και το πείσμα ενός παιδιού που θέλει να μάθει.
»Κι εγώ διψούσα να μάθω εμένα μέσα από την τέχνη του θεάτρου. Να με ανακαλύψω. Να γίνομαι πάντα καλύτερη.
»Δεν σκέφτηκα στιγμή να εγκαταλείψω το καράβι, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Γιατί ακόμα και η δυσκολία που βιώνεις, τις εποχές που ψάχνεις για δουλειά και δε βλέπεις φως, έχει κάτι να σου πει. Να μάθεις να αντέχεις, ίσως. Να δεις πόσο εκτεταμένα όρια έχεις.
«Δεν σκέφτηκα στιγμή να εγκαταλείψω το καράβι, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Γιατί ακόμα και η δυσκολία που βιώνεις, τις εποχές που ψάχνεις για δουλειά και δε βλέπεις φως, έχει κάτι να σου πει. Να μάθεις να αντέχεις, ίσως. Να δεις πόσο εκτεταμένα όρια έχεις»
»Προς μεγάλη μου έκπληξη είδα πως αντέχω, λοιπόν, να μένω και να γοητεύομαι από έναν έρωτα που δεν σου παρέχει καμιά ασφάλεια από τη μια, αλλά από την άλλη σε μαθαίνει πως όταν δεν προσδοκάς, έχεις τα πάντα».
Σοφία Μανωλάκου: «Το θέατρο με γοητεύει γιατί μου δίνει την ευκαιρία ν’ αντιληφθώ τη ζωή μέσα απ’ τα μάτια ενός άλλου ανθρώπου. Μέσα απ’ τα μάτια του ήρωα που υποδύομαι. Είναι μαγικό. Είναι σαν να σου δίνεται η ευκαιρία να ζήσεις πολλές ζωές με διαφορετικούς χαρακτήρες. Κάθε καινούριο θεατρικό έργο είναι μια νέα ζωή. Μια νέα αντίληψη των πραγμάτων. Απαρνείσαι τον εαυτό σου με την συγκατάβαση του κοινού».
Ποια θεωρείτε την κορυφαία μέχρι τώρα στιγμή στη διαδρομή σας στο σανίδι;
Ε.Π.: «Θεωρώ πως από εδώ και πέρα θα έρθει αυτή η στιγμή και σίγουρα σ’ αυτό έχει συντελέσει και η συνεργασία μου με τον κύριο Πέτρο Φιλιππίδη».
Α.Ζ.: «Κορυφαία στιγμή στο σανίδι ήταν σίγουρα η συνάντηση μου με μια αξεπέραστη μορφή του θεάτρου, τον Θύμιο Καρακατσάνη. Ήταν σχολείο για μένα το να είμαι δίπλα του, πριν από αρκετά χρόνια. Έμαθα σε αυτή τη συνεργασία να έχω τα αυτιά και τα μάτια τεντωμένα.
»Κορυφαία, επίσης, και πολύ συγκινητική στιγμή στο θέατρο ήταν η συνεργασία μου με τον Κώστα Φέρρη στο Ρεμπέτικο.
»Αυτές όμως που μένουν χαραγμένες μέσα σου βαθιά είναι εκείνες που κάτι τραγικό σου έχει συμβεί αλλά εσύ πρέπει να πατήσεις στο σανίδι και να συγκρατήσεις τα δάκρυα σου για λίγο αργότερα».
Σ.Μ.: «Πάντα σαν πιο σημαντική -όχι κορυφαία- θεωρώ την εκάστοτε τελευταία δουλειά που έχω κάνει. Γιατί οι τελευταίες μας δουλείες εμπεριέχουν και την εμπειρία από τις προηγούμενες. Οπότε, η πιο σημαντική στιγμή μου μέχρι τώρα είναι η περσινή παράσταση “Με Οικογένεια” του Hector Malot και του χρόνου θα είναι αυτή που πρόκειται να συμμετάσχω φέτος, “Ο Απρόσκλητος Επισκέπτης” της Αγκάθα Κρίστι, σε σκηνοθεσία Γ. Φρατζεσκάκη στο θέατρο Eliart».
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες πρόοδοι που έχει σημειώσει τα τελευταία χρόνια το ελληνικό θέατρο;
Ε.Π.: «Δεν ξέρω τι έχετε στο μυαλό σας λέγοντας πρόοδος και ποιους αφορά. Εμάς που κάνουμε θέατρο ή το κοινό; Για το θέατρο γενικά είναι πολύ μεγάλη κουβέντα, για το κοινό όμως το ότι έχουν γίνει πιο προσιτές οι τιμές των εισιτηρίων, σίγουρα είναι πρόοδος».
Α.Ζ.: «Πιστεύω πως έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια προσπάθειες για καλύτερες και πιο εμπνευσμένες παραστάσεις και συνεχίζουν να γίνονται. Έχω την αίσθηση ότι κι ο κόσμος έρχεται πιο κοντά στο θέατρο και έχει μια ανυπομονησία για ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις, οι οποίες γίνονται κυρίως από νέους δημιουργούς.
»Επικροτώ, επίσης, τις προσπάθειες που γίνονται, όταν γίνονται, στο να επικοινωνήσουμε το Αρχαίο Δράμα μας σε όλον τον κόσμο».
«Το θέατρο στην Ελλάδα έχει κάνει τεράστια άλματα. Πλέον, ανεβαίνουν θεατρικές παραστάσεις μέσα από τον πειραματισμό, τον ουσιαστικό πειραματισμό και όχι χάριν εντυπωσιασμού, αλλά λόγω της διαφορετικής οπτικής και ανάγνωσης που έχει κάθε έργο»
Σ.Μ.: «Το θέατρο στην Ελλάδα έχει κάνει τεράστια άλματα. Πλέον, ανεβαίνουν θεατρικές παραστάσεις μέσα από τον πειραματισμό, τον ουσιαστικό πειραματισμό και όχι χάριν εντυπωσιασμού, αλλά λόγω της διαφορετικής οπτικής και ανάγνωσης που έχει κάθε έργο. Θεωρώ ότι η Ελλάδα έχει πολύ καλούς, τόσο σκηνοθέτες, όσο και ηθοποιούς. Σ’ αυτό που υστερούμε είναι στα μέσα που διαθέτουμε. Και πάλι όμως πιστεύω ότι η τέχνη δεν έχει ανάγκη από μέσα, αλλά από φαντασία και έκφραση».
Προτιμάτε το κλασικό ή το σύγχρονο ρεπερτόριο;
Ε.Π.: «Προτιμώ ό,τι γίνεται με αλήθεια, λόγο και από ανθρώπους που είναι πραγματικά καταρτισμένοι για το τι είναι αυτό που αγγίζουν. Έτσι, θα μπορέσω και εγώ να δουλέψω, δίνοντας τον καλύτερό μου εαυτό πάνω σε αυτό».
Α.Ζ.: «Μας χαρίζεται ολόκληρος κήπος, γιατί να πρέπει οπωσδήποτε να επιλέξω ένα λουλούδι; Κλασικό για να θυμόμαστε τις ρίζες βαθιά στη γη και σύγχρονο για να ανοίγουμε φτερά και να μαθαίνουμε να πετάμε».
Σ.Μ.: «Δεν με ενδιαφέρει αν το έργο είναι σύγχρονο ή κλασσικό. Μ’ ενδιαφέρει τι θέλει να πει ο σκηνοθέτης χρησιμοποιώντας το εκάστοτε έργο».
Ποιος είναι ο ρόλος των ονείρων σας, αυτός που θα θέλατε όσο κανέναν άλλο να υποδυθείτε;
Ε.Π.: «Την Ολίβια από την “Δωδέκατη Νύχτα” του Σαίξπηρ».
Α.Ζ.: «Λατρεύω τις ηρωίδες που πάσχουν από αθεράπευτες έννοιες.
»Εκείνες που υποφέρουν, που πολεμούν για κάτι, εκείνες που υπερασπίζονται το δίκιο το δικό τους και των άλλων. Τις πονεμένες ψυχές, αυτές που παλεύουν για να λυτρωθούν. Υπάρχουν αρκετές τέτοιες στο Αρχαίο Δράμα που θα ήθελα να υποδυθώ».
Σ.Μ.: «Είμαι λίγα χρόνια στο επάγγελμα, οπότε οι ρόλοι που θέλω να υποδυθώ είναι πολλοί. Αν αναφέρω κάποια ηρωίδα, θα παρεξηγηθούν οι υπόλοιπες!».
«Προτιμώ ό,τι γίνεται με αλήθεια, λόγο και από ανθρώπους που είναι πραγματικά καταρτισμένοι για το τι είναι αυτό που αγγίζουν. Έτσι, θα μπορέσω και εγώ να δουλέψω, δίνοντας τον καλύτερό μου εαυτό πάνω σε αυτό»
Ποια συμβουλή θα δίνατε σε όποιον κάνει τα πρώτα του βήματα αυτή τη στιγμή στο θέατρο;
Ε.Π.: «Να είναι ο εαυτός του, να προσέξει τις επιλογές του και το πού θα εμπιστευτεί το ταλέντο του και να μην φοβηθεί με την πρώτη δυσκολία ή κακοτοπιά. Τύχη και πολλή αγάπη».
Α.Ζ.: «Ο καθένας έχει χρέος να κάνει τη δική του διαδρομή με το δικό του ξεχωριστό τρόπο. Το μόνο που θα συμβούλευα τα νέα παιδιά είναι να κλείνουν τα αυτιά τους σε όσους είναι αφοριστικοί και κυνικοί και ν’ ακολουθούν το πιο βαθύ τους χτυποκάρδι (που λέει και ο Καζαντζάκης). Αν έχουν αληθινή αγάπη γι’ αυτό που κάνουν και πίστη σε αυτό, κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα θα δικαιωθούν».
Σ.Μ.: «Χα! Υπομονή - Επιμονή - Να ακολουθήσουν το δικό τους μονοπάτι, άσχετα από το πού τους πάει ο δρόμος...».
Info
«Ουρανένιος». Κάθε Σάββατο στις 14.00 και Κυριακή στις 11.00 και 14.00. Θέατρο Ζίνα, Λεωφόρος Αλεξάνδρας 74, Αθήνα. Πληροφορίες – κρατήσεις: paidikiskini@theamatagaris.gr. Για ομαδικές κρατήσεις: 210 6424414, 210 6424424 και 6947360903
«Η Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια». Πρεμιέρα: 30 Οκτωβρίου 2019. Θέατρο Βέμπο, Καρόλου 18, τηλ.: 210 5229519. Τετάρτη 19.00, Πέμπτη 20.00, Παρασκευή 21.00, Σάββατο και Κυριακή 18.00 και 21.00. Προπώληση: Viva.gr
«Ο Απρόσκλητος Επισκέπτης». Πρεμιέρα: 26 Οκτωβρίου 2019. Θέατρο Eliart, Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως 127, Αθήνα, τηλ: 210 3477677. Κάθε Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο 18:15 και 21:00, Κυριακή στις 18:15. Προπώληση: Viva.gr, θέατρο ELIART, Art & Performance Dance Theater
