«Τα σκυλιά ποτέ δεν με δαγκώνουν. Μόνο οι άνθρωποι». Αυτό είχε πει η Μέριλιν Μονρόε, γνωρίζοντας σε βάθος την απογοήτευση των ανθρώπινων σχέσων, ειδικά όταν αυτή συγκρίνεται με τη στοργή που προσφέρουν τα ζώα. Οι τριχωτοί, τεράποδοι «ψυχοθεραπευτές» έχουν έρθει κοντά μας για να μεταφέρουν το καλό. Με κάθε τρόπο.
Η περίπτωση του θαρραλέου και χαρούμενου Τζίμη είναι πέρα για πέρα αισιόδοξη αν και αρχικά δεν έμοιαζε έτσι. Η δοκιμασία που πέρασε, όμως, αντί να τον αποδυναμώσει του έδωσε δύο φτερά στα πόδια. Δύο ρόδες, που θα του άλλαζαν τη ζωή χαρίζοντας σε αυτόν ελευθερία και στην «ιδιοκτήτριά» του ισχυροποίηση της πίστης της στην ακτινοβόλα πλευρά των πραγμάτων.
«Τον βρήκα κουτάβι, από αδέσποτη σκυλίτσα, σε ένα χωράφι, στην Παλιόχωρα Αβίας μετά την Καλαμάτα και γνωρίζοντας πως θα είχε άσχημη κατάληξη αποφάσισα να τον πάρω μαζί μου στην Αθήνα» εξηγεί η Άντζελα Ράπτη, σχεδιάστρια υποδημάτων. «Η μαμά του έμαθα πως πέθανε από φόλα ύστερα από κάποιους μήνες, όπως και άλλα σκυλιά που κυκλοφορούσαν στο χωριό» λέει και συνεχίζει:
«Χριστούγεννα του 2015, ο Τζίμης ήταν περίπου 2,5 ετών και ενώ βρισκόμασταν στο αυτοκίνητο, με οδηγό τον αδελφό μου, ένα άλλο, διερχόμενο αυτοκίνητο παραβίασε το κόκκινο φανάρι και έπεσε επάνω μας με μεγάλη ταχύτητα. Και οι τρεις πραγματικά σωθήκαμε από θαύμα, εγώ κι ο αδελφός μου τραυματιστήκαμε στον αυχένα, στον Τζίμη, δυστυχώς, η ζημιά ήταν ανεπανόρθωτη. Κόπηκε μέρος του νωτιαίου μυελού με αποτέλεσμα να παραλύσουν και τα δύο πίσω πόδια του.
»Δεν μπορούσε να κουνηθεί καθόλου, πίστευα όμως ότι μάλλον θα ήταν από το σοκ μέχρι να δω ότι η σπονδυλική του στήλη είχε ένα εξόγκωμα από το κάταγμα και να συνειδητοποιήσω ότι τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα, ήμουν πραγματικά σοκαρισμένη. Την άλλη μέρα έγινε σπονδυλοδεσία, ένα πολύωρο χειρουργείο και πραγματικά κρεμόμουν από το στόμα του γιατρού.
»Οι προβλέψεις δεν ήταν αισιόδοξες, ο γιατρός ήταν ξεκάθαρος, αλλά υπήρχε μία μικρή ελπίδα να μπορέσει στο μέλλον να χρησιμοποιήσει έστω το ένα πόδι του και να μείνει τριποδάκι.
»Εκείνες τις ώρες περνούσαν διάφορα από το μυαλό μου, προσπαθούσα να σκέφτομαι θετικά κι ένα από τα πράγματα που με βοήθησε πάρα πολύ ήταν ότι ο γιατρός δεν πρότεινε, σε καμμία περίπτωση, ευθανασία, όπως γινόταν παλιότερα σε αντίστοιχες καταστάσεις. Κάτι που βέβαια δεν πέρασε ούτε μία στιγμή από το μυαλό μου. Αφού δούλευαν τα ζωτικά του όργανα άψογα ήξερα πως θα το παλεύαμε.
»Ύστερα από το χειρουργείο τον πήρα αμέσως σπίτι και οι δύο πρώτες μέρες ήταν δραματικές. Ο Τζίμης είχε απίστευτους πόνους, δεν τον έπιαναν τα παυσίπονα για αρκετή ώρα, ήμουν όλη την ώρα ξαπλωμένη δίπλα του και τον είχα αγκαλιά γιατί έτσι μόνο ηρεμούσε και ταυτόχρονα έκλαιγα και προσπαθούσα να καταλάβω τι στο καλό μας είχε συμβεί.
»Μετά από αυτές τις δύο αξέχαστες ημέρες ο Τζίμης είχε ακριβώς την συμπεριφορά που είχε πάντα. Χαρούμενος, με όρεξη για παιχνίδι και χάδια, σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Αυτό μου έδωσε απίστευτη δύναμη να προχωρήσω και να σκεφτώ σαν τον Τζίμη και σαν τους σκύλους γενικότερα. "Είμαι ζωντανός, έχω πολλή αγάπη και φροντίδα, δε θα κάτσω να κλάψω την μοίρα μου, θα πάω παρακάτω, με τα καινούργια δεδομένα και παρόλο που θα είναι διαφορετικά, ξέρω πως θα είναι σίγουρα καλά γιατί η ζωή είναι ωραία.
»Οι επόμενοι μήνες ήταν γεμάτο προσπάθειες, με φυσιοθεραπείες, βελονισμό, ασκήσεις, μπάνια όταν έφτιαξε ο καιρός,πολύ ψάξιμο στο ίντερνετ για οτιδήποτε αφορούσε σκύλους με αναπηρία και πολλή αγάπη από όλους γύρω μας. Η ελπίδα πάντα υπήρχε και ειδικά όταν έβλεπα ότι προσπαθούσε να σηκωθεί ή να κάνει διάφορες κινήσεις με τα πίσω ποδαράκια, περίμενα να γίνει το θαύμα..
»Το επόμενο βήμα ήταν να φτιάξουμε αναπηρικό αμαξίδιο για να μπορούμε να κάνουμε πάλι τις βόλτες μας. Έψαξα στο εξωτερικό, ρώτησα, και τελικά συνάντησα στην Αθήνα τον Βασίλη Τζίγκουρα, ο οποίος έχει την @plus2feet και τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την κατασκευή αμαξιδίων για ζώα με ειδικές ανάγκες και ο οποίος πραγματικά μας βοήθησε πάρα πολύ.
»Υπήρχε ένας μικρός φόβος να μην το δεχτεί το αμαξίδιο αλλά ευτυχώς η πρώτη δοκιμή έγινε στη Διονυσίου Αεροπαγίτου και ο Τζίμης έφυγε σφαίρα! Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη, μετά από τέσσερις μήνες ο Τζίμης περπατούσε και έτρεχε ξανά. Από τότε πηγαίνουμε παντού. Εκτός από τις βόλτες, κάνουμε διακοπές με αυτοκίνητο, πλοίο, τρένο στην Έλλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Η αναπηρία του δεν μας σταμάτησε».
»Ο καιρός πέρασε, η ελπίδα ότι θα περπατήσει κανονικά χάθηκε, αλλά αυτή η ιστορία με έμαθε πολλά και πιστεύω ότι το ίδιο συμβαίνει και με τον περισσότερο κόσμο που μας βλέπει έξω. Οι βόλτες μας με τον Τζίμη είναι πραγματικά τροφή για σκέψη. Θέλω να πιστεύω ότι ο κόσμος αλλάζει όσο αφορά τη συμπεριφορα του απέναντι στα ζώα. Στη χώρα μας κάνουμε πιο αργά βήματα αλλά είναι γεγονός ότι πλέον είμαστε αρκετοί που έχουμε ζώα με ειδικές ανάγκες κι αυτό είναι πολύ ελπιδοφόρο.
»Με τον Τζίμη σίγουρα πολλά πράγματα δεν είναι όπως πριν συμβεί το ατύχημα, για παράδειγμα το πιο απλό, να του βάλεις το λουρί, να ανοίξεις την πόρτα και να πάτε βόλτα. Χρειάζεται μία προετοιμασία πριν φορέσει το αμαξίδιο, άδειασμα κύστης (άλλα φοράνε πάνα), ταλκ για τους ερεθισμούς με την τριβή, τοποθέτηση του αμαξιδίου και αναλόγως που μένεις, για παράδειγμα, αν δεν χωράει στο ασανσέρ, πόσα σκαλιά θα κατέβεις και, φυσικά, το αποκορύφωμα, η πρόσβαση στους δρόμους και τα πεζοδρόμια της πόλης -ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια.
»Με τον Τζίμη κατάλαβα πως οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες είναι πραγματικά ήρωες σε αυτή την χώρα. Εχει φτιαχτεί έτσι ώστε να σε καθηλώνουν στο αμαξίδιο και μέσα στο σπίτι σου. Είναι λυπηρό να μην έχουν τα ίδια δικαιώματα.
»Πέρα όμως από τις αλλαγές και τις δυσκολίες, οι οποίες έγιναν πολύ γρήγορα καθημερινότητα, κρατάω μόνο τις χαρές. Όπως το ότι μείναμε ζωντανοί κυρίως και με την βοήθεια του Τζίμη, ο οποίος είναι ένας τετράποδος μαχητής και είμαι πολύ περήφανη γι' αυτόν, με έμαθε ότι πάντα υπάρχει τρόπος να προχωράς μπροστά ό,τι κι αν έχει συμβεί και δεν χρειάζεται να υπεραναλύεις τις καταστάσεις!
»Στο μυαλό των σκύλων όλα είναι πιο απλά».
Ακολουθήστε το WomanToc στο Instagram
