Έχω γράψει ξανά για τα λουκούμια και υποβρύχια Bariamis (δες εδώ) . Όχι γιατί μου αρέσουν τα γλυκά (αν και τα συγκεκριμένα τα δοκίμασα και τα βρήκα εξαιρετικά), αλλά κυρίως γιατί μου αρέσουν οι γλυκές ιστορίες. Με μια τέτοια ιστορία, εμφανίστηκαν ξανά μπροστά μου πριν από ένα μήνα περίπου, για να με ταξιδέψουν στα στενά της Πόλης και τα μαστιχόδεντρα της Χίου.
Ξεναγοί μου σε αυτό το ταξίδι με άρωμα παράδοσης, ο καπετάν Χιώτης, η θεία Ρόζα και οι αδερφές Τουρλού, φιγούρες από το παρελθόν έτσι όπως τις εμπνεύστηκε και σχεδίασε η Foodwill, η δημιουργική ομάδα marketing και graphic design που εξειδικεύεται στα τρόφιμα και τα ποτά.
Τι δουλειά έχει λοιπόν ένας καπετάνιος Χιώτης να μπλέκεται με τέτοιου είδους υποβρύχια; Μήπως είναι καπετάνιος του γλυκού νερού; Ή μήπως παρασύρθηκε από το ναυτικό όνομα του γλυκού και έβαλε πλώρη για τις θάλασσες των παιδικών του αναμνήσεων; Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Σύμφωνα με την παράδοση, το γλυκό υποβρύχιο πρωτοφτιάχτηκε στην Πόλη από Χιώτες ζαχαροπλάστες, στην περιοχή του Γαλατά. Αρχικά αυτή η λευκή ζαχαρόπαστα, που βυθιζόταν στο κρύο νερό, είχε γεύση βανίλια και ήταν αγαπημένο «τραταμέντο» στα ξύλινα σαχνισιά των ελληνικών μαχαλάδων αλλά και στα αριστοκρατικά γιαλί του Βοσπόρου. Ακόμη και σήμερα, το παραδοσιακό κέρασμα στους επισκέπτες του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης είναι αυτό το γλυκό. Αργότερα, οι Χιώτες της Πόλης, όταν βρέθηκαν πρόσφυγες στο νησί τους, πρόσθεσαν στη ζαχαρόπαστα τη μυρωδάτη μαστίχα.
«Η αρχική ονομασία του γλυκού βανίλια (αργότερα έγινε γνωστό ως "υποβρύχιο") ήταν “ζαχαροκάντιο ζυμωτή”» μου εξηγεί ο Γιάννης Ρούσσος της εταιρείας Bariamis και επιτέλους λύνει την αιώνια απορία μου: «μα τι στο καλό είναι αυτό το “ζαχαροκάντιο ζυμωτή” που λένε στα κάλαντα;».
Βαστάει εικόνα και χαρτί (αναφέρεται στον Μέγα Βασίλειο)
ζαχαροκάντιο ζυμωτή (αναφέρεται στην αρχόντισσα με την οποία είναι ερωτευμένος ο φτωχός που επινόησε αυτά τα θρησκευτικοερωτικά κάλαντα για να της εξομολογηθεί τον έρωτά του. Εδώ της λέει ότι είναι τόσο γλυκιά σαν το παραδοσιακό γλύκισμα)
χαρτί και καλαμάρι (ξανά αναφορά στον Μέγα Βασίλειο και την ενασχόλησή του με τα γράμματα)
δες και με, δες και με το παλικάρι (επιστρέφει στον… πόνο του και παρακαλεί το αντικείμενο του πόθου του να του ρίξει μια ματιά). 
Οι αδερφές Τουρλού, πολίτικης καταγωγής κι αυτές, μας τρατάρουν λουκούμια σε... τουρλού γεύσεις: τριαντάφυλλο, μαστίχα και περγαμόντο.
Αυτή είναι η ιστορία του ζαχαροκάντιου των καλάντων. Όσο για το ζαχαροκάντιο Bariamis, η σκούφια του κρατάει από τον Θεμιστοκλή Μπαριάμη, που γυρνώντας από πανηγύρι σε πανηγύρι στην Αιτωλοακαρνανία του 1930, έγραφε τη δική του ιστορία. Τα λουκούμια και το υποβρύχιο του παππού Μπαριάμη φτιάχνονταν σε έναν μαρμάρινο πάγκο, όλα με το χέρι, και γίνονταν ανάρπαστα από μικρούς και μεγάλους.
Δύο ιστορίες, ενωμένες σε μία, που συνδυάζουν τη γλύκα της παράδοσης με το design του σήμερα, τις μυστικές συνταγές με την σύγχρονη τεχνογνωσία, και τις γεύσεις των παιδικών μας χρόνων με το funky packaging.
Info
Bariamis, Θυσίας 23, Αγρίνιο, τηλ.: 26410 29214
www.foodwill.net 
Η Θεία Ρόζα (μοιάζει και με τη Σεφαραδίτισσα Ρόζα Εσκενάζυ) κατέχει το μυστικό άρωμα για τριανταφυλλένια λουκούμια.
