Μία 24χρονη γυναίκα έχει γίνει σύμβολο της αντίστασης κατά των φανατικών Ισλαμιστών στο Αφανιστάν, τη χώρα που ζει την ολοκληρωτική καταστροφή μετά την επιστροφή των Ταλιμπάν στην εξουσία, των ανθρώπων που εκπροσωπούν το πιο σκληρό πρόσωπο ενός απάνθρωπου θεοκρατικού καθεστώτος.
Η Κριστάλ Μπαγιάτ μίλησε για τις εξελίξεις στη χώρα της, για τον τρόμο και την απόγνωση χιλιάδων πολιτών στην Καμπούλ, αλλά και για την τρομοκρατική επίθεση στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας την περασμένη Πέμπτη στο δελτίο ειδήσων του MEGA, αποκαλύπτοντας με δάκρυα στα μάτια το πραγματικό, φρικιαστικό πρόσωπο των σύγχρονων Ταλιμπάν.
Διαβάστε παρακάτω ένα μέρος των όσων, αποκαλυπτικών είπε:
Κρίσταλ Μπαγιάτ σε ευχαριστούμε που είσαι κοντά μας. θέλω να σε ρωτήσω αρχικά για την κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή μετά τις εκρήξεις στο αεροδρόμιο της Καμπούλ, εκεί όπου υπάρχουν τουλάχιστον 13 νεκροί και πολλοί τραυματίες. Πώς είναι η κατάσταση αυτή τη στιγμή εκεί;
Δυστυχώς πρέπει να πω ότι σήμερα συνέβησαν δύο ισχυρές εκρήξεις στο αεροδρόμιο Χαμιντ Καρζάι… στην πύλη Αμπι Γκέιτ. Σε αυτές τις δύο πύλες κατεγράφησαν πολλές απώλειες καθώς υπήρχαν πολλοί πολίτες στα σημεία αυτά. Αυτοί ήταν άνθρωποι οι οποίοι επρόκειτο να φύγουν από τη χώρα δυστυχώς έγιναν στόχος… αυτό δείχνει όμως ότι αυτές οι ιστορίες για τις ομάδες (τρομοκρατών) συνεχίζουν τις απάνθρωπες επιθέσεις και ενέργειές τους και δεν σταματούν την απάνθρωπη συμπεριφορά στη χώρα μας. ‘Έχουν ήδη καταλάβει την εξουσία στη χώρα μας, ωστόσο συνεχίζουν τις επιθέσεις.
Ποιος είναι υπεύθυνος για αυτές τις επιθέσεις, έχει αναλάβει κάποιος την ευθύνη για παράδειγμα, ο ISIS, οι Ταλιμπάν;
Λάβαμε ένα μήνυμα 2 ώρες πριν συμβεί η επίθεση ότι επέκειτο ένα χτύπημα στο αεροδρόμιο της Καμπούλ. Το μήνυμα αυτό ουσιαστικά έλεγε ότι όσο πιο σύντομα γίνεται αν βρίσκεστε κάπου κοντά στο αεροδρόμιο της Καμπούλ θα πρέπει να φύγετε από εκεί… δεν μπορώ βέβαια να πω πως ευτυχώς για μένα που δεν ήμουν εκεί γιατί υπήρχανε πολλοί πολίτες, οι οποίοι δεν το γνώριζαν αυτό, στοχοποιήθηκαν, αλλά το μήνυμα που λάβαμε από τις υπηρεσίες πληροφοριών και άλλες υπηρεσίες ενημέρωνε ότι ο ISIS βρίσκεται εκεί και θα πρέπει να φύγουμε. Ωστόσο καμία οργάνωση δεν έχει επιβεβαιώσει ότι ανέλαβε την ευθύνη για αυτήν την επίθεση.
Λες λοιπόν ότι λάβατε μία προειδοποίηση για μία επίθεση που πρόκειται να συμβεί είτε από τους Ταλιμπάν είτε από τον ISIS;
Νομίζω από τον ISIS.
Ωστόσο λάβατε προειδοποίηση για αυτό το χτύπημα; Σας ενημέρωσαν ότι επρόκειτο να συμβεί ένα χτύπημα;
Ναι, ναι…
Ποιος λοιπόν σας είπε να φύγετε; Ήταν οι Ταλιμπάν, ήταν οι Αμερικανοί στρατιώτες, ποιος ήταν;
Λάβαμε ένα μήνυμα στην ομάδα μας ότι οι Ταλιμπάν ισχυρίζονται πως ο ISIS βρίσκεται κοντά στο αεροδρόμιο και πώς θα πρέπει να φύγουμε γιατί πρόκειται να συμβεί ένα χτύπημα. Ωστόσο το ζήτημα παραμένει ασαφές. Λυπάμαι που δεν μπορώ να πω περισσότερα γιατί αποτελεί ζήτημα ασφαλείας και δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε περισσότερα στοιχεία.
Κατανοώ… Έχετε συγγενείς η οικογένεια που μπορεί να βρίσκονται στην περιοχή και να έχουν τραυματιστεί;
Οι συγγενείς μου δεν βρίσκονται εκεί αλλά οι πολίτες είναι μέρος της ζωής μας και του σώματός μας, δεν μπορούμε να τους αγνοήσουμε.
Βεβαίως. Έχεις απόλυτο δίκιο και εκφράζουμε την απόλυτη συμπαράστασή μας στους πολίτες σας. Θα ήθελα να προχωρήσουμε όμως στο γεγονός ότι είσαι μία 24χρονη κοπέλα ωστόσο έχεις γίνει ένα σύμβολο για τον αγώνα των γυναικείων δικαιωμάτων και των δημοκρατικών αξιών στο Αφγανιστάν μετά από την ανάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν... Πώς νιώθεις για αυτό;
Όταν οι Ταλιμπάν έφυγαν από το Αφγανιστάν εγώ ήμουν τεσσάρων ετών… δεν ήξερα λοιπόν τι είδους συμπεριφορά είχαν. Άκουγα μόνο τις επώδυνες ιστορίες από τη μητέρα μου και τα όσα βίωναν οι συγγενείς μου και πως είχαν περάσει μία εποχή σκότους στη ζωή τους. Ωστόσο, όταν οι Ταλιμπάν κατέλαβαν απομακρυσμένες περιοχές του Αφγανιστάν εγώ, τόσο ως ακτιβίστρια κοινωνικών δικαιωμάτων αλλά και ως υπερασπίστρια των γυναικείων δικαιωμάτων, όταν άκουγα τις φωνές των γυναικών από αυτές τις απομακρυσμένες περιοχές… ότι αντιμετώπιζαν την βία από τους Ταλιμπάν και πως δεν τους επιτρέπεται να πάνε στο σχολείο ένιωθα πολύ άσχημα. Ωστόσο δεν ήμουν τόσο ευαισθητοποιημένη έως ότου κατέλαβαν την Καμπούλ και πλέον βιώνουμε τον ίδιο φόβο από τότε που κατέλαβαν την πόλη και κανείς δεν επιτρέπεται πλέον να κυκλοφορήσει έξω. Μία μέρα λοιπόν σκεφτόμουν πώς θα μπορέσω να μάθω πώς συμπεριφέρονται οι Ταλιμπάν, γιατί υποστηρίζουν μπροστά σε άλλους ανθρώπους και στην διεθνή κοινότητα, ότι έχουνε αλλάξει και πως δεν είναι οι Ταλιμπάν του παρελθόντος. Θεωρούσα λοιπόν και εγώ πως οι Ταλιμπάν ίσως τελικά έχουν αλλάξει. Όταν όμως βγήκα από το σπίτι και θέλησα να μάθω την αντίδρασή τους απέναντι στην διαμαρτυρία μου και τις δραστηριότητές μας έμαθα λοιπόν ότι δεν έχουν ακόμη αλλάξει και πως παραμένουν βίαιοι και σκληροί απέναντι στις γυναίκες και πώς σκέφτονται αρνητικά για αυτές. Πήρα το ρίσκο… το αποδέχτηκα. Όταν βγήκα από το σπίτι, είπα στη μητέρα μου ότι ενδεχομένως να μην ξαναγυρίσω ποτέ.
Γιατί, τι φοβόσουν;
Ήμουν σχεδόν απόλυτα σίγουρη ότι θα με πυροβολήσουν… ο Θεός με έσωσε… αλλά με πυροβόλησαν, μαζί και τους φίλους μου. Όταν βγήκα έξω, η συμπεριφορά τους απέναντι στους άνδρες, ήταν τελείως διαφορετική από ότι σε μία γυναίκα. Ένα αγόρι μιλούσε στους Ταλιμπάν προκειμένου να μας επιτρέψουν να υψώσουμε την σημαία μας. Εκείνος του έλεγε κάνε στην άκρη και όταν εγώ μίλησα στους Ταλιμπάν μου μίλησαν με τέτοιο τρόπο που δεν περίμενα ποτέ από τους Ταλιμπάν στη σημερινή εποχή. Μου είπαν ότι είμαι γυναίκα και πώς θα πρέπει να μείνω στο σπίτι και αυτό ήταν που με παρακίνησε να συνεχίσω να κυκλοφορώ στους δρόμους και να υψώνω τη φωνή μου. Δεν σχεδίαζα να συνεχίσω την (διαμαρτυρία) απλά ήθελα να υψώσω τη σημαία της χώρας μας, αλλά δεν πήγαμε με την πρόθεση να προκαλέσουμε μια πορεία διαμαρτυρίας. Όταν όμως είδα τη συμπεριφορά τους, ήθελα εκείνη τη στιγμή να υψώσω τη φωνή μου, κι αν δεν το έκανα εκείνη τη μέρα, ίσως εκατομμύρια όνειρα Αφγανών γυναικών θα πέθαιναν και θα επικρατούσε η σιωπή για πάντα.
Μπορείς να μας περιγράψεις τι συνέβη από την πρώτη στιγμή που έφυγες από το σπίτι και βγήκες στο δρόμο να υψώσεις τη σημαία, όπως λες... Πες μας βήμα προς βήμα τι συνέβη σε εσένα και τις υπόλοιπες γυναίκες.
Όταν έφυγα από το σπίτι αποχαιρέτησα τη μητέρα μου και δεν είχα καμία ελπίδα. Ήθελα παρόλα αυτά η φωνή μου να ακουστεί. Ενθάρρυνα τις γυναίκες να μην σιωπήσουν και να μιλήσουν εκ μέρους του λαού του Αφγανιστάν και τους κινητοποίησα… τους έστειλα μηνύματα και τους τηλεφώνησα. Ωστόσο από τις 100 ίσως γυναίκες, μόνο δύο ή τρεις συμφώνησαν μαζί μου και μου είπαν ότι «ναι, θα έρθουμε μαζί σου». Είπα εντάξει λοιπόν, αν τελικά εσείς βγείτε, θα έρθετε μαζί μου. Όταν βγήκα έξω, ήμουν μόνη μου. Και τότε έκανα ζωντανή μετάδοση μέσα από το facebook και κάλεσα τον κόσμο να έρθει και να συμπαρασταθεί. Ήμασταν μόνο 15 άντρες και εγώ. Όταν όμως κάποιοι είδαν τη ζωντανή μετάδοση ήρθαν μαζί μου. Όταν φτάσαμε στο προεδρικό μέγαρο οι Ταλιμπάν δεν μας επέτρεψαν να υψώσουμε την σημαία μας και μας είπαν ότι εξαιτίας αυτής της σημαίας χάθηκαν πολλοί νεαροί Ταλιμπάν και πως μισούμε αυτή τη σημαία. Τους απάντησα ότι το λάβαρο τους, ανήκει στην ομάδα τους, και δεν είναι η εθνική μας σημαία και πως είναι παράνομη η ενέργειά τους να κατεβάσουν την σημαία μας. Δεν μου μίλησαν σωστά, μου είπανε ότι είμαι γυναίκα και να κάνω στην άκρη.
Θεωρούσα λοιπόν και εγώ πως οι Ταλιμπάν ίσως τελικά έχουν αλλάξει. Όταν όμως βγήκα από το σπίτι και θέλησα να μάθω την αντίδρασή τους απέναντι στην διαμαρτυρία μου και τις δραστηριότητές μας έμαθα λοιπόν ότι δεν έχουν ακόμη αλλάξει και πως παραμένουν βίαιοι και σκληροί απέναντι στις γυναίκες και πώς σκέφτονται αρνητικά για αυτές.
Σε χτύπησαν, σε έσπρωξαν, σε πυροβόλησαν;
Ήθελαν να με χτυπήσουν, αλλά εκείνη τη στιγμή τα αγόρια που ήταν μαζί μου δεν το επέτρεψαν αυτό, αλλά οι Ταλιμπάν τους χτύπησαν με τα όπλα στην πλάτη. Εκείνη τη στιγμή κάποιος από τα αγόρια τραβούσε βίντεο. Ένας Ταλιμπάν του πήρε το κινητό και το έσπασε χωρίς κανέναν λόγο και του είπε να σταματήσει. Είδαμε τη συμπεριφορά τους, περίμεναν, μας είπαν και εμάς να περιμένουμε και περιμέναμε για περισσότερες από δύο ώρες, και μετά μας είπαν ότι δεν επιτρέπεται να υψώσουμε την σημαία μας. Μπορείτε αν θέλετε να υψώσετε το δικό μας λάβαρο είπαν. Δεν το δεχτήκαμε και συνεχίσαμε την διαμαρτυρία μας στους δρόμους και φωνάξαμε τα συνθήματα «ζήτω το Αφγανιστάν». Φοβήθηκα πάρα πολύ εκείνη τη στιγμή όταν οι Ταλιμπάν με κοιτούσαν γιατί ήμουνα μία γυναίκα, η οποία στεκόμουν στην κεφαλή της πορείας και από πίσω μου ακολουθούσαν 200, 300 άνδρες που και αυτοί διαμαρτυρόταν.
Ήσουν λοιπόν η μόνη γυναίκα η οποία βρέθηκε μπροστά στην κεφαλή της πορείας και σας ακολουθούσαν 200 Αφγανοί για να σε υποστηρίξουν;
Ναι στην αρχή δεν μαζευτήκαμε πολλοί, όταν όμως βγήκαμε στο δρόμο ο κόσμος μας έβλεπε και μας ενθάρρυνε και ήρθε μαζί μας, ωστόσο συνολικά ήμασταν 200 300 άνδρες και έξι ακόμη γυναίκες… νομίζω έξι γυναίκες… αλλά δεν είμαι απόλυτα σίγουρη για τον αριθμό των γυναικών. Ήρθαν και αυτές μαζί μας.
Δεν φοβήθηκες ότι αυτή μπορεί να ήταν η τελευταία σου στιγμή που θα περπατούσες σε αυτούς τους δρόμους;
Φοβόμουν, φοβόμουν. Μετρούσα τις τελευταίες μου στιγμές όταν άρχισαν να πυροβολούν εναντίον μας. Θα σας πω μία ιστορία... Βρισκόμασταν κοντά στο υπουργείο εξωτερικών. Στο σημείο υπήρχε ένα μπλόκο και μας ρώτησαν ποιος οργάνωσε αυτή την πορεία. Μπήκα μπροστά και μου είπαν που πηγαίνεις; Τους είπα ότι δεν μας επέτρεψαν να υψώσουμε την σημαία εκεί και θέλουμε να υψώσουμε την σημαία στο υπουργείο εξωτερικών. Μας είπαν ότι αυτό δεν επιτρέπεται. Τους είπα πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Θα πάμε τότε στην Βουλή να υψώσουμε σημαία. Εκείνη τη στιγμή χτύπησαν δύο άνδρες. Αυτούς τους αποκαλούμε Μαλάουι και τους παρακαλέσαμε να μην τους χτυπάνε γιατί είναι δικαίωμά μας και είναι μία από τις πολιτικές μας ελευθερίες και δικαίωμά μας. Οι Ταλιμπάν δεν γνωρίζουν τις λειτουργίες μιας πολιτισμένης κοινωνίας και δεν γνωρίζουν τις πρόσφατες αλλαγές μιας σύγχρονης κοινωνίας. Δεν μου επέτρεψαν λοιπόν να προχωρήσω και συνέχισα το δρόμο μου. Μπήκα στο αυτοκίνητο και συνέχιζα να φωνάζω ζήτω Το Αφγανιστάν. Δύο από τους Ταλιμπάν που βρισκόταν εκεί, με κατέγραφαν με το κινητό τους. Ξαφνικά έβαλαν τα κινητά στην άκρη και άρχισε να με πυροβολούν.
Σε πυροβόλησαν;
Ναι με πυροβόλησαν. Την πρώτη φορά δεν τα παράτησα, αλλά τη δεύτερη φορά φοβήθηκα τόσο πολύ για αυτούς τους ανθρώπους που βρίσκονταν μαζί μου στο δρόμο και σκέφτηκα πως δεν θα πρέπει να πάθουν κακό εξαιτίας μου. Τη δεύτερη φορά όταν με πυροβόλησαν ζήτησα από αυτούς που με ακολουθούσαν να σταματήσουν και τους είπα πως δεν μας επιτρέπουν και μετά σταματήσαμε. Δεν πήραμε τελικά το πράσινο φως για να υψώσουμε.
Ήσουν μόλις τεσσάρων ετών όταν ουσιαστικά οι Αμερικανοί στρατιώτες πάτησαν το πόδι τους στο Αφγανιστάν. Είπες πως η μητέρα σου και άλλες γυναίκες σου είπαν ιστορίες για πράγματα που συνέβησαν και για δύσκολες στιγμές την εποχή που οι Ταλιμπάν ήταν στην εξουσία. Σου έχει ποτέ εκμυστηρευθεί η μητέρα σου τι έχει βιώσει; Την έχουν κακοποιήσει;
Πάντα μου λέει ιστορίες... Εργαζόταν ως γιατρός και την περίοδο της κυριαρχίας των Ταλιμπάν δεν της επιτρεπόταν να πάει στο νοσοκομείο για να δουλέψει. Ο πατέρας μου ήταν μέλος του δημοκρατικού κόμματος, συνεπώς και αυτός δεν μπορούσε να εργαστεί. Μου έλεγε λοιπόν ότι υπήρχε περίοδος που δεν μπορούσαμε να βρούμε φαγητό. Στη 1:00 ή στις 2:00 τη νύχτα έρχονταν Αφγανοί πολίτες στο σπίτι, χτυπούσαν την πόρτα μας και μας έλεγαν ότι έχουμε έναν ασθενή σε αυτή τη διεύθυνση και σας παρακαλούμε να έρθετε… και έπαιρναν τη μητέρα μου και την πήγαιναν. Με πληγώνει βαθύτατα και μου είναι πολύ οδυνηρό. Δεν θέλω αυτή η ιστορία των σκοτεινών ημερών που πέρασε η μητέρα μου να επαναληφθεί.
Οι Ταλιμπάν δεν γνωρίζουν τις λειτουργίες μιας πολιτισμένης κοινωνίας και δεν γνωρίζουν τις πρόσφατες αλλαγές μιας σύγχρονης κοινωνίας
Κατανοώ απόλυτα ότι είναι πολύ οδυνηρό για σένα και θέλω να εκφράσω τη συμπαράστασή μας στους συμπολίτες σου και ειδικά στις γυναίκες στο Αφγανιστάν ωστόσο επιμένω στο θέμα αυτό. Η μητέρα σου χτυπήθηκε ποτέ από τους Ταλιμπάν;; Την έχουν κακοποιήσει ή πειράξει με οποιοδήποτε τρόπο;
Είναι μία γενναία γυναίκα και έχει δυσκολευτεί πάρα πολύ. Δεν την έχουν πειράξει παραμένει ασφαλής, αλλά τον πατέρα μου τον έχουν χτυπήσει πολύ οι Ταλιμπάν.
Τι του συνέβη;
Ανήκουμε σε μία μειονότητα του Αφγανιστάν και εξαιτίας αυτού συνέλαβαν τον πατέρα μου για 14 ή 15 ημέρες. Εκείνη την περίοδο τον χτυπούσαν πολύ άσχημα... Η μητέρα μου εκείνη την εποχή δεν της επιτρεπόταν να βγει έξω και πάντα μου έλεγε ότι αυτές ήταν οι πιο μελανές ημέρες της ζωής της. Καθώς ο πατέρας μου είναι στρατιωτικός σήμερα φοβάμαι πολύ για εκείνον… τους άφησα μόνους στο Αφγανιστάν και έφυγα αλλά ανησυχώ πολύ.
Δεν ανησυχώ μόνο για τη δική μου οικογένεια... Υπάρχουν εκατομμύρια οικογένειες οι οποίες υποφέρουν κατά τον ίδιο τρόπο. Μία ολόκληρη γενιά νέων που πραγματικά πάλεψε πολύ για να έχει ένα καλύτερο μέλλον και να υπηρετήσει τον λαό και σήμερα όλοι αυτοί έχουνε φύγει από το Αφγανιστάν συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου. Μόνο και μόνο για να μείνω ζωντανή.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες τους γονείς σας; Τον πατέρα και τη μητέρα σου;
Πριν από τρεις ημέρες… δεχόμουν απειλές και έπρεπε οπωσδήποτε να φύγω από το Αφγανιστάν. Για να μπορέσω να υψώσω τη φωνή μου, πρέπει να είμαι ζωντανή. Προκειμένου να προστατέψω τις γυναίκες και τα δικαιώματά τους, προκειμένου να κάνουμε κάτι για αυτές πρέπει να παραμείνουμε ζωντανοί.
Σε έχουν απειλήσει από τότε
Όχι.
Έχεις δεχτεί κάποια απειλή κατά της ζωής σου, για παράδειγμα φύγε διαφορετικά θα σε σκοτώσουμε;
Εκείνη την περίοδο δέχτηκα πάρα πολλά τηλεφωνήματα και απειλές. Και όποτε υπήρχε ένα αυτοκίνητο κάτω από το διαμέρισμά μας, σκεφτόμουν ότι είχαν έρθει για μένα, ωστόσο χάρη στην γαλλική και αμερικανική κυβέρνηση, με βοήθησαν και βγήκα έξω από την Καμπούλ.
Θα επέστρεφες ποτέ στο Αφγανιστάν, στην Καμπούλ όπου οι Ταλιμπάν ανέλαβαν την εξουσία;
Αν απόψε κιόλας φύγουν οι Ταλιμπάν, αύριο κιόλας θα επιστρέψω.
Είχες την ευκαιρία να φύγεις από τη χώρα και να σπουδάσεις στο εξωτερικό Σπούδασες στο Δελχί, σωστά;
Πράγματι.
Ποια είναι τα όνειρά σου, τι θα συμβεί σε εκείνες τις γυναίκες που έχουν μείνει πίσω στο Αφγανιστάν; Τι πιστεύεις ότι θα συμβεί σε αυτές, γιατί οι Ταλιμπάν ισχυρίζονται ότι οι γυναίκες θα απολαμβάνουν τα δικαιώματά τους στην μόρφωση, στην εργασία, θα μπορούν να κυκλοφορούν όπου επιθυμούν χωρίς τη συνοδεία άνδρα;
Αυτό αποτελεί απλά φήμη… μόνο φήμη. Λένε ψέματα. Θέλουνε απλώς να προσελκύσουν το διεθνές ενδιαφέρον… την προσοχή της διεθνούς κοινότητας κάνοντας αυτές τις ψευδείς δηλώσεις. Αυτό που εγώ βλέπω και άλλα τόσα εκατομμύρια γυναίκες επίσης βλέπουν στο Αφγανιστάν είναι ότι δεν επιτρέπουν στα κορίτσια να πάνε στο σχολείο. να εργαστούν. Συνεπώς έκαναν αυτές τις ανακοινώσεις και μάλιστα ισχυρίζονται ότι εξαιτίας της αστάθειας που υπάρχει με δεδομένο ότι δεν μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση, μας ζητάνε να μείνουμε στο σπίτι. Ωστόσο είμαι απολύτως πεπεισμένη ότι αυτό είναι μία ξεκάθαρη απόφασή τους. Την πρώτη φορά που διαμαρτυρήθηκα ήταν η τρίτη μέρα που οι Ταλιμπάν ανέλαβαν την εξουσία ανήμερα της ημέρας ανεξαρτησίας του Αφγανιστάν - γιατί υπήρξε και ακόμη μία διαμαρτυρία εκείνη την ημέρα για την σύλληψη μιας Αφγανής και της ομάδας της, καθώς και για την προστασία των γυναικείων και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Αφγανιστάν. Εκείνη την ημέρα ρώτησα έναν Ταλιμπάν, εάν υπάρχει πρόβλημα αν βγούμε από το σπίτι χωρίς να φοράμε χιτζάμπ ή μπούργκα… Και απλά απάντησαν ότι μας απομένουν 20 ημέρες ελευθερίας και πώς μπορούμε να τις αξιοποιήσουμε. Και εγώ αναρωτήθηκα, τι είδους Ελευθερία έχουμε για 20 ημέρες... Μου είπαν ότι μόλις αποχωρήσουν οι διεθνείς οργανώσεις, αυτοί θα αναλάβουν την εξουσία και θα κάνουν ότι θέλουν.
Αυτό που λες λοιπόν είναι ότι μόλις αποχωρήσουν τα αμερικανικά στρατεύματα από το αεροδρόμιο της Καμπούλ, τότε οι Ταλιμπάν θα αναλάβουν και θα επιβάλουν την χρήση του χιτζάμπ ή της μπούργκας, συνεπώς θα σημάνει και το τέλος της ελευθερίας σας; Αυτό λένε.
Γνωρίζω ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει, ωστόσο θέλω να απευθύνω μία ταπεινή έκκληση προς την διεθνή κοινότητα και τις μεγάλες δυνάμεις να μην αφήσουν μόνο του το Αφγανιστάν. Ο κόσμος απλά θέλει την ελευθερία του... Θέλουν να είναι ελεύθεροι από την καταπίεση των Ταλιμπάν. Αν λοιπόν υπήρξαν καλές μέρες και στάθηκαν δίπλα στο Αφγανιστάν τότε θα πρέπει να παραμείνουν στο πλευρό του Αφγανιστάν.
Κρίσταλ, πιστεύεις ότι θα πραγματοποιηθούν ποτέ τα όνειρά σου;
Είναι πολύ δύσκολο να απαντήσω... Για μένα όμως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο… ακόμη και μέχρι την τελευταία μου ανάσα θα παλεύω και θα προσπαθώ να πετύχω του στόχους μου. Είναι μία υπόσχεση από πλευράς μου προς εκείνες τις γυναίκες που βρίσκονται στο Αφγανιστάν… αυτές που με βλέπουν και πως ποτέ δεν θα αφήσω μόνες τους στις Αφγανές γυναίκες. Θα εργαστώ σκληρά και δεν έχει σημασία αν δεν βρίσκομαι στο Αφγανιστάν, αλλά θα κάνω το καλύτερο δυνατό που μπορώ για εκείνες.
Δείτε απόσπασμα από τη συνέντευξη της Κριστάλ Μπαγιάτ:
Kεντρική φωτογραφία: ΑΠΕ
