"Ποιος φροντίζει τους φροντιστές;" Αυτή είναι μία πάγια ερώτηση μέσα μου γιατί ως δημοσιογράφος υγείας αναγνωρίζω το τεράστιο έργο και την ψυχική δύναμη που απαιτείται για να αναλάβεις τη φροντίδα ενός δικού σου ανθρώπου που πάσχει από ένα σοβαρό ή χρόνιο νόσημα. Αυτό συζητούσαμε με την Τίνα Μιχαηλίδου, η οποία είναι Relationship Blogger & συγγραφέας (τα βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις 24 Γράμματα και Υδροπλάνο) και με χαρά δέχτηκα την προσφορά της να μοιραστεί μαζί μας την προσωπική της εμπειρία.
Αυτή είναι η ιστορία της Τίνας, με δικά της λόγια.
Στη μνήμη του Αναπληρωτή Καθηγητή Καρδιολογίας Ανδρέα Π.Μιχαηλίδη
"Ανέκαθεν πίστευα πως οι γιατροί είναι θεοί, ίσως έφταιγε που έβλεπα πάντα τον μπαμπά μου να θεραπεύει τους ανθρώπους και εμένα κάθε φορά που ήμουν άρρωστη. Όμως οι γιατροί δεν είναι θεοί, είναι άνθρωποι και αυτοί που αρρωσταίνουν.
Βίωσα το ρόλο του φροντιστή για 4 χρόνια, δύσκολα χρόνια όμως δε σου κρύβω πως θα το έκανα ξανά, με τα ίδια λάθη, με τον ίδιο πόνο και αγωνία.
Γιατρός δεν είμαι και όμως έπρεπε να πάρω πολλές αποφάσεις, κάποιες ήταν σωστές, κάποιες ήταν λάθος, προσπαθούσα να σκεφτώ τι θα έκανε ο μπαμπάς στη θέση μου, αλλά ποτέ δεν έπαιρνα απάντηση.
Διαβάστε περισσότερα στο shape.gr
