Ο αρχιτέκτονας Γιώργος Καράμπελας ζει στο πολυπολιτισμικό Λονδίνο και διατηρεί την ψυχραιμία του εν μέσω παγκόσμιας πανδημίας, καταγράφοντας τη νέα πραγματικότητά του μέσα από τα μάτια της ελπίδας και όχι της απόγνωσης. Είναι μία κάποια λύση. Είναι η μόνη λύση.
Λονδίνο, 20 Μαρτίου 2020
-Πρωί-
Σήμερα ξύπνησα νωρίς για να πάω στο σούπερμαρκετ, να αγοράσω πράγματα που δεν βρήκα χθες. Βγαίνοντας από το σπίτι δεν μπορούσες να μην παρατηρήσεις πόσο ήρεμοι είναι οι δρόμοι, πόσο πιο ήσυχη η γειτονιά. Έξω από το κατάστημα η ουρά ήδη μετρούσε περί τα 60 άτομα, οι περισσότεροι μεγάλοι σε ηλικία, χωρίς μάσκα. Αφού περιδιάβηκα τους μισοάδειους διαδρόμους, διαλέγοντας κονσέρβες και οικονομικές οικογενειακές συσκευασίες, πλήρωσα «ανέπαφα» και επέστρεψα στο σπίτι βγάζοντας τη μάσκα με μια χειρουργική ευλάβεια. Το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με τον συγκάτοικο που μόλις είχε σηκωθεί, χαιρετηθήκαμε σύντομα κρατώντας τις απαραίτητες αποστάσεις (βλ. social distancing).
Σε λίγο θα ξεκινήσω δουλειά, οπότε ανοίγω την οθόνη του υπολογιστή στην κουζίνα και αφού συνδεθώ με το δίκτυο του γραφείου μου ξεκίνησε το meeting. Στην οθόνη μου, 18 διαφορετικά πρόσωπα, 18 διαφορετικά σπίτια. Ο συντονιστής μας καλημέρισε όλους και άρχισε να απαριθμεί τα διάφορα θέματα προς συζήτηση. Ύστερα από μισή ώρα και πολλά «ναι, με ακούτε;», «η οθόνη σου κάνει διακοπές», «Ο Λίαμ βρίσκεται μαζί μας;» βρέθηκα πάλι μόνος στην άδεια κουζίνα. Παράλληλα με τη δουλειά λίγα τεντώματα, φαγητό, καφέδες. Και πολλές ματιές στα νέα. Αυξήθηκαν οι νεκροί; Πόσα νέα κρούσματα; Η υπόλοιπη Ευρώπη τί κάνει συγκριτικά; Ποιος θα το φανταζόταν ότι το 2020 θα έφερνε τετοιους προβληματισμούς, παγκόσμιους και επιτακτικούς.
-Μεσημεριανό Διάλειμμα-
Το Λονδίνο είναι μια πόλη ανοιχτή, χωρίς φόβο παρά τα τόσα τρομοκρατικά χτυπήματα κατά καιρούς. Κι όμως, κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει. Το Λονδίνο -ως παγκόσμιο κέντρο- είναι δομημένο πάνω στην πολυπολιτισμικότητα, χαρακτηριστικό που σίγουρα αυτήν την περίοδο αποτελεί μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης. Στο Λονδίνο οι μισθοί μπορεί να είναι σχετικά καλοί, το ενοίκιο όμως είναι ακριβό και οι πρώτες στρατιές εργαζομένων που επηρεάζονται από το επικείμενο lockdown βρίσκονται ήδη σε οικονομικό αδιέξοδο. Το Λονδίνο είναι μόλις στην αρχή της μεγάλης αυτής περιπέτειας και έχει όλες τις προοπτικές να τα επιβεβαιώσει τις πιο δυσοίωνες προβλέψεις. Δεν χωράνε γνώμες στην προκειμένη περίπτωση, μόνο μετρήσεις και στατιστικές. Ας κρατήσουμε τις ανάσες μας· μακριά από τους άλλους.
-Απόγευμα-
Το δεύτερο μισό της ημέρας μοιάζει απελπιστικά με το πρώτο μισό, κυρίως γιατί πλέον δεν υπάρχουν εξωτερικοί παράγοντες που δίνουν χρώμα, δημιουργούν απρόσμενα περιστατικά ή τυχαίες συνομιλίες. Κάθε τυχαιότητα έχει εξαλειφθεί, ώστε να προστατευτούμε όσο το δυνατόν από τον ιό. Η τελευταία τηλεδιάσκεψη της ημέρας κλείνει με ένα εντυπωσιακό «να προσέχετε, να ξεκουραστείτε, να έχετε ένα καλό Σαββατοκύριακο και μην ξεχνάτε σήμερα είναι Παρασκευή, ότι κι αν σημαίνει πλέον αυτό».
-Βράδυ-
Υπάρχει κάτι απελευθερωτικό στο να μην έχεις να κάνεις πλάνα για την επόμενη μέρα, να ξέρεις που θα κινηθείς και ποιους -δεν- θα συναντήσεις. Λίγο πριν κοιμηθώ αναζητώ τη θετική πλευρά της νέας αυτής πραγματικότητας. Και δεν αργούν να έρθουν στο μυαλό μου εικόνες από το κοντινό μέλλον, όπου η ατμοσφαιρική ρύπανση έχει μειωθεί, οι άνθρωποι ταξιδεύουν λιγότερο για επαγγελματικούς λόγους, τα πανεπιστήμια προσφέρουν άριστα online προγράμματα μετεκπαίδευσης, οι ερευνητές και νοσηλευτές αμείβονται καλύτερα, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι δουλεύουν διαδικτυακά και ευέλικτα με βάση τη ζωή τους και δεν ζουν με βάση τη δουλειά τους.
-Πρωί-
Σήμερα ξύπνησα νωρίς για να πάω στο σούπερμαρκετ, να αγοράσω πράγματα που δεν βρήκα χθες.
Πηγή: Tomas Anton Escobar
