Πριν από λίγες μέρες, διαβάσαμε μια ιδιαίτερα ευχάριστη είδηση: H αθλήτρια πυγμαχίας Χριστίνα Λιναρδάτου θα αγωνιστεί στις 4 Ιουνίου για την πράσινη ζώνη της WBC, που αποτελεί τον υψηλότερο τίτλο διεθνώς στο συγκεκριμένο άθλημα. Στην αναμέτρηση, η οποία θα πραγματοποιηθεί στην πόλη Roseland του Βελγίου, η 28χρονη Χριστίνα, με καταγωγή από τον Άγιο Δομίνικο, θα αντιμετωπίσει σε δέκα γύρους την, επίσης κορυφαία, Βελγίδα πυγμάχο Delfine Persoon.
Δύο εβδομάδες πριν διεκδικήσει την παγκόσμια κορυφή, λοιπόν, της ζητήσαμε να μας μιλήσει για τον πολυαναμενόμενο αγώνα, για την πορεία της ως εκεί (σε μια χώρα, μάλιστα, που κάθε άλλο παρά υποστηρίζει τους νέους αθλητές), αλλά και για τις δυσκολίες και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ως γυναίκα σε ένα άκρως ανδροκρατούμενο άθλημα.
Στις 4 Ιουνίου θα διεκδικήσεις στο Βέλγιο τoν παγκόσμιο τίτλο της WBC, που είναι η κορυφαία διάκριση στον τομέα της επαγγελματικής πυγμαχίας. Τι σκέψεις και τι συναισθήματα σού δημιουργεί αυτό το γεγονός;
Αισθάνομαι μεγάλη χαρά και, ταυτόχρονα, μεγάλο χρέος να φέρω τον παγκόσμιο τίτλο στην Ελλάδα.
Πριν από λίγα χρόνια, αυτός ο τίτλος ήταν ένα όνειρο ζωής για μένα, όπως είναι και για πολλούς πυγμάχους. Όταν, λοιπόν, μου ανακοίνωσε ο προπονητής και μάνατζέρ μου, Μανώλης Λαβδάκης, ότι μου έκλεισε αγώνα για τον τίτλο της WBC, ενθουσιάστηκα! Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως ήρθε η ώρα να πάρω αυτό που μου αξίζει, αυτό που κυνηγούσα. Αισθάνθηκα μεγάλη χαρά και, ταυτόχρονα, ένα μεγάλο χρέος να φέρω την πράσινη ζώνη στην Ελλάδα, για μένα, για τον σύλλογό μου, για τους προπονητές μου, για την οικογένεια και τους φίλους μου, για την πατρίδα μου.
Τι προετοιμασία, αλλά και τι θυσίες, έχουν απαιτηθεί ώστε να φτάσεις σε ένα τόσο υψηλό σημείο;
Η προετοιμασία που πρέπει να γίνει για να φθάσει κανείς σε τόσο υψηλό επίπεδο είναι τόσο σωματική, όσο και ψυχική. Φανταστείτε έναν κοσμικό άνθρωπο, ο οποίος αποφασίζει να εγκαταλείψει τα εγκόσμια για να βρει την πίστη μέσα του. Τιθασεύει, λοιπόν, τις επιθυμίες του, ελέγχει τα ένστικτά του, εργάζεται με πειθαρχία για να παράγει την «τροφή» του και, παράλληλα, προσεύχεται. Έτσι ακριβώς είναι και ο αθλητής. Όλα πρέπει να γίνονται στην εντέλεια, με σωστό προγραμματισμό και πειθαρχία για να μπορέσει να πετύχει τον στόχο του.
Ποιες είναι οι βασικές δυσκολίες που έχεις συναντήσει, δεδομένου ότι, στην Ελλάδα του 2016, ελάχιστα ενισχύεται ο αθλητισμός και, πολύ περισσότερο, ο πρωταθλητισμός;
Είναι πολύ κρίμα να υπάρχουν τόσοι ταλαντούχοι αθλητές στην Ελλάδα, να μην έχουν βοήθεια από κανέναν και να αναγκάζονται να τα παρατήσουν.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το θέμα της επιβίωσης. Πρέπει να ασχολείσαι 24 ώρες το 24ωρο με τον αθλητισμό και δεν σου μένει χρόνος για τίποτα άλλο. Και πώς θα ζήσεις; Τι θα τρως; Πώς θα ντυθείς; Πού θα βρεις χρήματα να πας στο γιατρό ή να πληρώσεις τους λογαριασμούς σου; Είναι πραγματικά λυπηρό αυτό το οποίο συμβαίνει στη χώρα. Και σαν να μην έφταναν αυτά, η ομοσπονδία σού ζητά επιπλέον χρήματα για να δώσει, όπως λέει, την έγκρισή της και να συμμετάσχεις στους αγώνες. Αντί, δηλαδή, να σε στηρίζει η Πολιτεία για την προσπάθειά σου, σου βάζει εμπόδια. Πάντως, είναι πολύ κρίμα να υπάρχουν τόσοι ταλαντούχοι αθλητές στην Ελλάδα, να μην έχουν βοήθεια από κανέναν και να αναγκάζονται να τα παρατήσουν.
Ωστόσο, πώς επέλεξες να αντιμετωπίσεις αυτές τις δυσκολίες ώστε να φτάσεις ένα βήμα πριν την παγκόσμια κορυφή;
Το κατάφερα, γιατί είχα τον δάσκαλο μου, που πίστεψε σε μένα, με εμψύχωνε, μου επαναλάμβανε πόσο καλή είμαι και πόσο μακριά μπορούσα να φτάσω. Πολλές φορές απογοητεύτηκα και σκέφτηκα να τα παρατήσω, όμως κάτι μέσα μου δεν με άφηνε. Κάθε φορά που έκανα αυτές τις αρνητικές σκέψεις, η θέληση και η επιθυμία μου να φτάσω την κορυφή μεγάλωνε.
Τι σου κέντρισε το ενδιαφέρον στην πυγμαχία ώστε να ασχοληθείς με αυτήν και τι σημαίνει το συγκεκριμένο άθλημα για σένα;
Την πυγμαχία την ξεκίνησα γιατί, λόγω των σπουδών που παρακολουθούσα και της εργασίας που είχα, δεν προλάβαινα τις προπονήσεις kick-boxing που έκανα τότε. Γενικά, από μικρή μου άρεσε να γυμνάζομαι, αλλά, μετά από κάποια προβλήματα υγείας, δεν ήμουν σε πολύ καλή ψυχολογική κατάσταση και είχα πάρει αρκετά κιλά. Όταν άρχισα να προπονούμαι, λοιπόν, ο δάσκαλός μου άρχισε να μου μιλάει για τη σημασία του αθλητισμού, της ευγενούς άμιλλας, της υπέρβασης του εαυτού. Παράλληλα, μου παρουσίασε την πυγμαχία όπως είναι, δηλαδή ως «τέχνη» κι όχι ως ένα «βάρβαρο άθλημα» όπως, συχνά, λανθασμένα παρουσιάζονται τα μαχητικά αθλήματα. Όλα αυτά μου κέντρισαν το ενδιαφέρον και εκεί ξεκίνησε το ταξίδι μου.
Θεωρείς ότι για μια γυναίκα είναι δυσκολότερο να διακριθεί σε ένα τέτοιο άθλημα σε σύγκριση με έναν άνδρα;
Πρόκειται για ανδροκρατούμενο άθλημα, αλλά η γυναικεία πυγμαχία κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος.
Είναι σίγουρα δυσκολότερο, γιατί πρόκειται για ένα ανδροκρατούμενο άθλημα. Βέβαια, τα δεδομένα αλλάζουν και η γυναικεία πυγμαχία κερδίζει περισσότερο έδαφος. Αυτό συμβαίνει γιατί όλο και μεγαλύτερος αριθμός γυναικών ασχολείται με αυτή και οι επιδόσεις τους είναι υψηλές. Ωστόσο, οι γυναίκες εξακολουθούν να μην έχουν τις ίδιες αμοιβές με έναν άνδρα.
Τι θα συμβούλευες έναν νεότερο αθλητή, που ονειρεύεται να φτάσει σε εξίσου υψηλό επίπεδο, παρά τις δυσκολίες και τις ελλείψεις που υπάρχουν;
Να κυνηγήσει το όνειρό του, να δουλέψει σκληρά και συνειδητοποιημένα. Αν δουλέψεις σκληρά, όποιες και να είναι οι δυσκολίες, ανταμείβεσαι.
Τι εύχεσαι για τον αγώνα της 4ης Ιουνίου;
Δύο πράγματα: Να φέρω τον τίτλο στην Ελλάδα και να συμμετάσχω με τέτοιο τρόπο, ώστε να συμβάλλω για να κερδίσει η γυναικεία πυγμαχία κι άλλο έδαφος. Να δουν, δηλαδή, όλοι ότι και οι γυναίκες μπορούν να πυγμαχούν τόσο καλά όσο και οι άνδρες.
