«Η ιστορία μου ξεκίνησε από το Κέντρο Βρεφών Μητέρα, εκεί που με άφησε η φυσική μου μητέρα και δήλωσε ότι ήμουν αγνώστου πατρός» ξεκινά την αφήγησή της η Έλενα Φάκου. «Ήμουν τυχερή γιατί υιοθετήθηκα σχετικά σύντομα και δεν αντιμετώπισα έντονα φαινόμενα ιδρυματισμού όπως άλλα παιδιά που μένουν πολλά χρόνια στα ορφανοτροφεία. Αυτή την πληροφορία για τον εαυτό μου τη δίνω επειδή θέλω να περάσω το μήνυμα ότι η υιοθεσία πρέπει να πάψει να είναι ταμπού και πως τα παιδιά που εγκλωβίζονται στα ιδρύματα δεν πρέπει να μένουν εκεί για πολύ καιρό -υπάρχει πολύς κόσμος εκεί έξω έτοιμος να τους προσφέρει την αγάπη και την οικογένεια που στερήθηκαν» συνεχίζει μιλώντας για μια πραγματικότητα που οι περισσότεροι αγνοούν ή μιλούν για αυτήν με μισόλογα. Η Έλενα δε μασάει τα λόγια της, αντιθέτως επιδιώκει να φωτίσει τα σκοτάδια.
«Στο δημοτικό ήμουν καλή μαθήτρια, στο γυμνάσιο μέτρια και στο λύκειο κακή, όμως παραδόξως πέρασα στις Πανελλήνιες, στη συνέχεια στις Κατατακτήριες και μ αυτά και με εκείνα τελείωσα δυο σχολές, ένα ΤΕΙ και ένα Πανεπιστήμιο χωρίς να ακολουθήσω κανένα από τα δυο αντικείμενα τα οποία σπούδασα. Η εφηβεία μου ήταν ξέφρενη σε τέτοιο βαθμό που νιώθω τυχερή που επέζησα από αυτή. Στη συνέχεια της ζωής μου ανέπτυξα ένα ιδιαίτερο ταλέντο να μπλέκω πάντα σε καταστάσεις που μετά γίνονταν καλές ιστορίες για να τις αφηγούμαι στα μπαρ, ενώ πέρασαν αρκετά χρόνια όπου αγαπούσα πάντοτε τους λάθος άνδρες και αγόραζα πολλά παπούτσια. Αυτό με οδήγησε στο να είμαι σήμερα ελεύθερη με εξαιρετική συλλογή από παπούτσια τα περισσότερα από τα οποία δε θυμάμαι ότι τα έχω γιατί είναι μέσα στα κουτιά τους.
»Στην παρούσα φάση λοιπόν είμαι στα late 30s μου, έχω γράψει ένα βιβλίο, εργάζομαι ως δημοσιογράφος έχω ένα σκύλο και μια γάτα που δεν τσακώνονται μεταξύ τους αλλά ούτε κάνουν και παρέα, ταξιδεύω πολύ λιγότερο από όσο θα ήθελα και βαριέμαι πολύ εύκολα και γρήγορα τα πάντα: έχω καταλήξει ότι δεν έχω καταλήξει πουθενά. Ακόμη. Για να είμαι ειλικρινής ούτε καν έχω πλησιάσει σε αυτό που φαντάζομαι ότι θέλω. Που θα πάει όμως θα τα καταφέρω. Ή και όχι, είναι πιο πιθανό».
-Έχεις διατελέσει και μοντέλο, σωστά; Ποια η εμπειρία σου από τον χώρο αυτό;
«Το καλοκαίρι που τελείωσα το σχολείο αποφάσισα ότι το χαρτζιλίκι δεν είναι αρκετό και σαφέστατα δεν προσφέρει ανεξαρτησία. Για το λόγο αυτό από τότε μέχρι σήμερα δουλεύω. Θεωρούσα ότι πρώτα πρέπει να δουλεύουμε λόγω ιδεολογίας και μετά για βιοπορισμό. Δεν ήξερα, ήμουν μικρή. Τώρα πιστεύω το αντίθετο. Ανάμεσα στις πολλές δουλειές που έκανα πριν κατασταλάξω στη δημοσιογραφία ήταν υποδοχή στην είσοδο του κλαμπ Umatic και γραμματέας σε ιατρείο πλαστικής χειρουργικής. Σε μια φάση πήγα για τρεις μήνες να γίνω πωλήτρια πανάκριβων παπουτσιών αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι τα αγοράζω εγώ και έφυγα γιατί δεν με συνέφερε -βλέπε απάντηση ένα.
»Μέσα στο πλαίσιο αυτό κάποια στιγμή προέκυψε και το μόντελινγκ, είχε καλές αμοιβές και μπορούσα να το συνδυάσω με τις σπουδές μου. Δεν θα έκανα σε καμιά περίπτωση καριέρα μοντέλου, οι δουλειές που έπαιρνα ήταν εναλλακτικές αφού αυτό ήταν και το στυλ μου. Κυρίως δούλεψα σε video clips και alternative φωτογραφήσεις: δεν ήμουν commercial ούτε high fashion model, ήμουν απλά ένα κορίτσι με αρκετά τατουάζ που οι περισσότεροι όταν με έβλεπαν στα casting με απέρριπταν γιατί τότε δεν υπήρχε και τόση διάθεση για να περάσουν νοοτροπίες υπέρ της διαφορετικότητας. Νομίζω ούτε τώρα, αλλά τότε σίγουρα όχι. Η εμπειρία μου λοιπόν από το μόντελινγκ είναι ότι απλά ακούμπησα έναν χώρο ο οποίος είχε κάποια στερεότυπα στα οποία δεν ταίριαζα και τόσο ώστε να μείνω».
«Το "Κink Motel" είναι ένα πρελούδιο για τους πληβείους αυτής της ζωής που έχουν αισθανθεί την απόρριψη από μια κοινωνία»
-Πώς έφτασες στη συγγραφή του βιβλίου Kink Motel;
«Μέσα στο ξενοδοχείο των σκοτεινών πόθων, η Αλίκη, η βασική ηρωίδα του βιβλίου που εργάζεται στη ρεσεψιόν, διηγείται τις ιστορίες των ανθρώπων που επισκέπτονται το κακόφημο μοτέλ χωρίς όμως να τους κρίνει, αυτό είναι κάτι που θα κάνει ο αναγνώστης. Το βιβλίο μου είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα. Μέσα υπάρχουν αυτοτελείς ιστορίες με διαφορετικούς πρωταγωνιστές οι οποίοι έρχονται στο ξενοδοχείο μόνοι ή μαζί με άλλα άτομα αλλά πάντοτε κυνηγημένοι από τους δαίμονές τους. Το "Κink Motel" είναι ένα πρελούδιο για τους πληβείους αυτής της ζωής που έχουν αισθανθεί την απόρριψη από μια κοινωνία, η οποία προσποιείται ότι δεν μπορεί να τους αφομοιώσει»
-Τι συμβαίνει σε αυτό το ξενοδοχείο των σκοτεινών πόθων;
«Είναι το βιβλίο που θα σας κάνει να αγαπήσετε την εναλλακτική σεξουαλικότητα. Στο "ξενοδοχείο των σκοτεινών πόθων" θίγονται ανθρώπινες αδυναμίες, πάθη, ιδιαιτερότητες, αναπηρίες και σεξουαλικά φετίχ, δοσμένα προσεκτικά και με σεβασμό στη διαφορετικότητα. Η απιστία, η ομοφυλοφιλία, η πορνεία, ο αλφισμός, ο νανισμός, η ποδολαγνεία, οι σχέσεις κυριαρχίας και υποταγής, η νεκροφιλία, είναι μόνο μερικές από τις καταστάσεις για τις οποίες θα διαβάσει ο αναγνώστης, δοσμένες πάντα μέσα από ένα πρίσμα αντικειμενικότητας, σεβασμού και κατανόησης. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι εγώ έγραψα για όλα αυτά με αγάπη. Απευθύνεται σε όλους εσάς, τους ανθρώπους με τα όμορφα μυαλά».
-Ποια παράγραφος του βιβλίου σε εκφράζει περισσότερο και γιατί;
«Δεν είναι παράγραφος, είναι τρεις φράσεις από τρία διαφορετικά κεφάλαια: α) Η Αλίκη είχε καλή ψυχή. Δεν είχε βλάψει κανέναν επίτηδες, μάλλον ούτε και κατά λάθος, γι’ αυτό δεν ήταν απολύτως σίγουρη, β) Η Αλίκη πάντα πίστευε πως γυναίκα δε γεννιέσαι αλλά γίνεσαι. Στο μοτέλ είχε γνωρίσει πολλά κορίτσια που δε γεννήθηκαν θηλυκά αλλά ήταν περισσότερο γυναίκες από πολλές άλλες, γ) Μόλις το ζευγάρι έμπαινε στο μοτέλ εκείνη έβγαζε το κολάρο με το λουρί. Εκείνος έπεφτε στα τέσσερα της φιλούσε τα πόδια και εκείνη του φορούσε το κολάρο και τον έσερνε με το λουρί σαν σκύλο».
«Δυστυχώς τίποτα από όσα μας σοκάρουν δεν μας κάνει αρκετά ευαίσθητους»
-Γιατί καταπιάστηκες με ένα τέτοιο θέμα;
«Έχοντας κάνει ως δημοσιογράφος πολλά χρόνια διάφορα ρεπορτάζ πάνω στην εναλλακτική σεξουαλικότητα κι έχοντας μιλήσει με πολλούς ανθρώπους, επαγγελματίες και μη, οι οποίοι είχαν σχέση είτε με την εργασία στον τομέα του σεξ, είτε με το φετιχισμό και τον εναλλακτικό ερωτισμό γενικότερα, αποφάσισα να συγκεντρώσω μερικές ανθρώπινες ιστορίες και να τις τοποθετήσω να συμβαίνουν μέσα σε ένα ξενοδοχείο ημιπαραμονής.
»Παράλληλα, γνώρισα και ανθρώπους με διάφορες ιδιαιτερότητες, αναπηρίες και ξεχωριστές ικανότητες τους οποίους θαύμαζα για τον τρόπο που διαχειρίζονται τη ζωή. Η αλήθεια, η φαντασία και η βιωματική εμπειρία εμπλέκονται στο συγγραφικό αποτέλεσμα του βιβλίου. Το “Kink Motel” είναι το απόσταγμα της βιωματικής εμπειρίας μου, της αλήθειας κάποιων ανθρώπων και περιστατικών και της δικής μου φαντασίας. Όλα αυτά τα δούλεψα πολύ προσεκτικά ώστε να αγκαλιάσω το αποτέλεσμα και όχι να κατακρίνω ή να αποδοκιμάσω το κάθε τι που περιγράφω. Έγραψα με αγάπη για το περιθώριο, αυτό το μαγικό σκοτεινό κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης που προσωπικά ανέκαθεν με μάγευε κι ας μην ήμουν μέρος του».
-Τι πιστεύεις ότι έχει αλλάξει στην εποχή μας σε σχέση με το σεξ;
«Πιστεύω ότι πλέον ο κόσμος ή αναζητά να κάνει ακραία πράγματα στο σεξ ή δεν κάνει καθόλου σεξ. Βρισκόμαστε στη δύση του συμβατικού ή "κανονικού" σεξ όπως το ζήσαμε μέχρι σήμερα. Θεωρώ ότι από δω και πέρα οι άνθρωποι θα αναπτύσσουν όλο και περισσότερα φετίχ και η σεξουαλικότητα θα επεκταθεί αφ 'ενός, στον αντίποδα αφ'ετέρου οι άνθρωποι θα γίνουν asexuals ή ακόμα χειρότερα anxiosexuals, καθώς η θεωρία των δυο άκρων ήρθε η ώρα να βασιλέψει στην ανθρώπινη λίμπιντο».
-Τι μπορεί να μας σοκάρει πλέον;
«Δυστυχώς τίποτα από όσα μας σοκάρουν δεν μας κάνει αρκετά ευαίσθητους. Ό,τι μας σοκάρει μας κάνει να γινόμαστε ακόμα πιο αιμοδιψείς για περισσότερα πράγματα που θα μας προκαλέσουν μεγαλύτερο σοκ. Και τέλος να φοβάστε τους ψευτοσυντηρητικούς: δεν είναι ποτέ έτοιμοι για τίποτα, αλλά είναι πάντοτε ικανοί για όλα».
*To βιβλίο «Κink Motel, το ξενοδοχείο των σκοτεινών πόθων» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Brainfood.
