Η φωτιά στη Μόρια, που κατέστρεψε ολοσχερώς τον προσφυγικό καταυλισμό, ώθησε έναν καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας, τον Δημήτρη Χριστόπουλο, να ανεβάσει στο Facebook την άποψή του για αυτό το «γεγονός μακράς διαρκείας» όπως το χαρακτήρισε. Με την ελπίδα στο μέλλον να βλέπουμε την κατάσταση στο Ανατολικό Αιγαίο «ως ένα μελανό στίγμα, όπως μαθαίνουμε πλέον για τη Μακρόνησο, τη Σπιναλόγκα, τη Λέρο».
Συγκεκριμένα, ο Δημήτρης Χριστόπουλος έγραψε:
«H πυρκαγιά στη Μόρια κατέστρεψε εντελώς τη δομή. Το γεγονός είναι μακράς διάρκειας.
»Η Μόρια. Το συνώνυμο της αβίωτης ζωής. Ένα άσημο χωριό της Λέσβου του οποίου το όνομα έγινε διαβόητο όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού στον κόσμο, ως η πεμπτουσία της βαρβαρότητας του ανθρώπου σε άνθρωπο. Η φωτιά στη Μόρια ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Η απόλυτη καταστροφή. 35 κρούσματα Covid 19. Και άργησαν κιόλας. Από την αρχή φωνάζαμε τι θα γίνει με τις δομές αλλά επιλέχθηκε ο συνωστισμός μέσα στην καραντίνα ώστε απλώς να μην τους βλέπουμε. Ενάντια σε όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα. Και η ζημιά έγινε. Θα γίνονταν όμως κάποια στιγμή. Έγινε τώρα. 9 Σεπτέμβρη 2020. Θα τη θυμόμαστε τη μέρα.
«Από την αρχή φωνάζαμε τι θα γίνει με τις δομές αλλά επιλέχθηκε ο συνωστισμός μέσα στην καραντίνα ώστε απλώς να μην τους βλέπουμε»
»Ανοιχτή υπόθεση η ανθρώπινη ιστορία. Αν το παλέψουμε ώστε στο ταξίδι της να τραβήξει σε καλό δρόμο, στο μέλλον θα βλέπουμε ως μελανό στίγμα την κατάσταση στο Ανατολικό Αιγαίο. Μακάρι, λέω εγώ. Όπως μαθαίνουμε πλέον για τη Μακρόνησο, τη Σπιναλόγκα, τη Λέρο (την περίοδο που το ψυχιατρείο της ήταν το "ένοχο μυστικό της Ευρώπης"), την Ικαρία (όταν έγινε ο προορισμός χιλιάδων εξορίστων), και πάει λέγοντας…
»Υπάρχει, βέβαια, από την άλλη και η περίπτωση να τα συνηθίσουμε όλα αυτά. Και αντί να τα ανακαλούμε στη μνήμη μας με τη φρίκη που αισθάνεται κανείς μπαίνοντας σε ένα στρατόπεδο εργασίας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, να τα βλέπουμε με την αδιαφορία ενός ανθρώπου που κοιτάζει ένα κακόγουστο εμπορικό κέντρο ή μια ελεεινή πολυκατοικία – δηλαδή, με μια νωθρή συγκαταβατικότητα μπροστά στην κοινοτοπία του κακού.
»Έτσι είναι, όμως. Σε τελική ανάλυση, οι άνθρωποι πλάθουν την ιστορία που τους αξίζει. Ευτυχώς, όπως έγραψε ο Μπρεχτ, “η τελευταία λέξη δεν ειπώθηκε ακόμη" (Επίλογος στο Αν το προσφυγικό ήταν πρόβλημα, θα είχε λύση).
Δείτε την ανάρτηση:
