ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ WOMAN TOC

Τη μέρα που έζησα το πιο κωμικοτραγικό είδος σεξισμού από κάποιον που,δυστυχώς για εκείνον, με ήξερε

Του πήρε μερικά λεπτά μέχρι να καταλάβει ποια είμαι και από που με ξέρει. Λεπτά που έκαναν τo «πλύνε κάνα πιάτο» να μοιάζει με ευγενική παρότρυνση.

Τη μέρα που έζησα το πιο κωμικοτραγικό είδος σεξισμού από κάποιον που,δυστυχώς για εκείνον, με ήξερε

Ένα πρωινό Τετάρτης μία γυναίκα με συνηθισμένη, καθημερινή φυσιογνωμία ανεβαίνει στον τελευταίο όροφο ενός μεγάλου, κεντρικού βιβλιοπωλείου στο Χαλάνδρι. Αν την δεις λιγάκι βιαστικά την πρώτη φορά, ίσως, να μην μπορέσεις μετά να ανακαλέσεις τη μορφή της. Είναι, πάντως, καλοχτενισμένη και καλοντυμενή, με ένα μπεζ πουκαμισοφόρεμα που δένει γύρω από τη μέση της, κρατάει μία μεγάλη tote bag με το σημειωματάριο και το μαγνητόφωνο της μέσα και έχει μπόλικο ενθουσιασμό, να σχηματίζεται διακριτικά γύρω από τα μάτια και το χαμόγελο της. Έχει προσμονή για τη συζήτηση που θα επακολουθήσει και πράγματι ο συνομιλητής της, διευθυντής του μεγάλου καταστήματος, πετυχημένος επιχειρηματίας, άνθρωπος μορφωμένος, τολμηρός και πρωτοπόρος, με όψη που θυμίζει ροκ σταρ που έχει ζήσει τη ζωή του, δεν την απογοητεύει. Μιλούν για την απόφαση να ανοίξει πριν πολλά χρόνια έναν από τους πρώτους πολυχώρους στην πόλη, μιλούν για βιβλία, για σπουδαίους συγγραφείς, την ρωτάει τι της αρέσει να διαβάζει, δηλώνει έκπληκτος με το ενδιαφέρον της για τα βιβλία και της προτείνει ένα μυθιστόρημα του Μουρακάμι που πιστεύει ότι θα της αρέσει. Εκείνη γράφει, μετά τη συνομιλία μαζί του, μία χορταστική συνέντευξη και εκείνος μένει καθ’ όλα ευχαριστημένος. Μπορεί να πεις κανείς ότι αυτή η επαγγελματική γνωριμία πήγε σίγουρα καλά.

Αν ήμασταν σε κάδρο ταινίας αυτή είναι η στιγμή που το πλάνο θα κοκάλωνε και ο μοντέρ θα πατούσε το κουμπί του fast forward. Μήνες περνούν, εκείνη δεν βρίσκει ποτέ χρόνο να περάσει να πάρει το μυθιστόρημα του Μουρακάμι που πρότεινε να της δανείσει, εκείνος πιθανότατα ξεχνά εντελώς τη συγκεκριμένη συνάντηση. Είναι και πάλι ένα πρωινό Τετάρτης. Δεν θυμάμαι τον λόγο, αλλά έχω αργήσει να φύγω από το σπίτι για τη δουλειά και έχω έναν πονοκέφαλο που δεν περιγράφεται, από εκείνους που νιώθεις ότι κάποιος έχει φυτέψει μία βίδα στη μία πλευρά του κρανίου σου και την πιέζει αργά και βασανιστικά προς το εσωτερικό του εγκεφάλου σου. Παρόλα αυτά οδηγώ με χάρη και υπομονή και αποφεύγω να κορνάρω σε έναν τύπο που μου κλέβει τη θέση σε ένα φανάρι που κάνει πάνω από δέκα λεπτά για να ανάψει ξανά πράσινο. Όταν φτάνω στο κέντρο του Χαλανδρίου αισθάνομαι ότι το κεφάλι μου μπορεί και να σπάσει, βλέπω μπροστά μου κατάστημα γνωστής αλυσίδας που πουλάει καφέδες και σαντουϊτσάκια και θέλω να σταματήσω περισσότερο απ’ όσο θέλω να αναστηθεί ο Τσέχωφ για να τον ρωτήσω τι εννοούσε όταν έγραψε στον Γλάρο «Αν ποτέ χρειαστείς τη ζωή μου, έλα να την πάρεις». Και σταματάω, παρόλο που δεν υπάρχει χώρος για να σταματήσω, κλείνοντας την είσοδο ενός πολύ μεγάλου, ιδιωτικού πάρκινγκ που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο μαγαζί με τους καφέδες. Βάζω αλάρμ και έχω το νου μου, κοιτάζοντας συνέχεια προς την έξοδο, μάλιστα λέω στο αγόρι που βάζει το αφρόγαλα στο φρέντο καπουτσίνο μου αν θα μπορούσε να κάνει ένα τσακ πιο γρήγορα γιατί έχω παρκάρει απαράδεκτα. Την στιγμή που παίρνω στα χέρια μου τον καφέ ακούω μανιασμένα κορναρίσματα απ’ έξω, μέσα σε 3 δευτερόλεπτα οι κόρνες έχουν γίνει εντελώς υστερικές και εγώ φτάνω με δύο δρασκελιές στο αμάξι μου, κάνοντας όσο πιο γρήγορα μπορώ.

Και τότε ανοίγουν οι ουρανοί. Και όλοι οι θεοί της παγκόσμιας λογοτεχνίας και των «υψηλών» γραμμάτων που όσοι αιώνες κι αν περάσουν δεν θα είναι ποτέ αρκετά για να εξευγενίσουν αληθινά έναν άνθρωπο που δεν είναι πραγματικά δουλεμένος και εξευγενισμένος από μόνος του, κατεβαίνουν και παρακολουθούν το πιο κωμικοτραγικό σκηνικό που έχω, μάλλον, βιώσει στη ζωή μου. Εκείνος, πάντα ντυμένος σαν ροκ σταρ, κατεβαίνει από το τριαξονικό, μαύρο τζιπ του και αρχίζει να με βρίζει, λέγοντας μου πράγματα που κάνουν το κλασικό «Τράβα πλύνε κάνα πιάτο» να μοιάζει με ευγενική παρότρυνση. Μάταια προσπαθώ να ζητήσω συγγνώμη, να εξηγήσω ότι αισθάνομαι πολύ άσχημα που του έκλεισα την είσοδο για ένα ολόκληρο λεπτό, αλλά ότι ήταν πραγματικά μεγάλη ανάγκη να σταματήσω.

Και όλοι οι θεοί της παγκόσμιας λογοτεχνίας και των «υψηλών» γραμμάτων που όσοι αιώνες κι αν περάσουν δεν θα είναι ποτέ αρκετά για να εξευγενίσουν αληθινά έναν άνθρωπο που δεν είναι πραγματικά δουλεμένος και εξευγενισμένος από μόνος του, κατεβαίνουν και παρακολουθούν το πιο κωμικοτραγικό σκηνικό που έχω, μάλλον, βιώσει στη ζωή μου

«Είσαι εντελώς, ηλίθια; Tι συγγνώμη ρε; Τι να την κάνω τη συγγνώμη σου; Κάθομαι και σε περιμένω τόση ώρα, ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Ξέρεις σε ποιον μιλάς; Bλήμα, ε, βλήμα Βούρλο. Είστε ηλίθιες, ρε. Είστε όλες ηλίθιες. Θέλετε και σεβασμό μετά, θέλετε και ισότητα. Θέλετε και να οδηγείτε. Ζητάς και συγγνώμη, ηλίθια, ζώο,» όλα αυτά με μία μόνο ανάσα και ενώ εγώ έχω ήδη παραδεχθεί πέντε φορές το σφάλμα μου. Ωστόσο, κάποια στιγμή, μέσα στην ταραχή και την ντροπή μου καταφέρνω να τον κοιτάξω καλύτερα. Και τότε συνειδητοποιώ ότι όντως ξέρω τον ωρυόμενο, φαντασμένο ροκ σταρ που έχω απέναντι μου. Και κατεβάζω τα μεγάλα, κίτρινα φλούο γυαλιά ηλίου μου, επιτρέποντας του να με δει πιο προσεκτικά. Ήταν πραγματικά διασκεδαστικό να βλέπω την έκφραση του να μεταλλάσσεται, να γίνεται από οργισμένη και σνομπ, σοκαρισμένη και ταπεινή, να χάνεται μέσα στο τραγικά αμήχανο του όλου πράγματος και εκείνος να ψελλίζει ένα κακόγουστο: «Ω, με συγχωρείς, σου ζητάω χίλιες φορές συγγνώμη, δεν είχα καταλάβει ότι είσαι εσύ». Λες και αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει την παραμικρή δικαιολογία για το βρίσιμο και τις προσβολές που άκουσα για ασήμαντο λόγο πρωί-πρωί. Για τον γελοίο σεξισμό που δέχθηκε μία γυναίκα που εκείνος πίστευε ότι δεν γνώριζε επειδή δεν είχε φροντίσει να τον ενημερώσει από πριν ότι της αρέσουν τα βιβλία και ο Χαρούκι Μουρακάμι.

Δεν του απάντησα, δεν τον πρόσβαλα, δεν τον έβρισα κι εγώ μόλις συνειδητοποίησα ότι έχω το πάνω χέρι στην υπόθεση. Ούτε διεκδικώ τον τίτλο της ανώτερης και της εξευγενισμένης σε αυτή την ιστορία. Δεν έπρεπε να κλείσω την είσοδο του πάρκινγκ. Όμως σε αυτή τη ζωή συμβαίνουν συνεχώς μικρές και μεγάλες αναποδιές που μας καθυστερούν, συμπεριφορές που μας ενοχλούν γιατί είναι διαφορετικές από τις δικές μας, μικρά γεγονότα που μας αναγκάζουν να κάνουμε πράγματα που σε άλλη περίπτωση δεν θα κάναμε ποτέ. Το ζήτημα είναι πώς τα διαχειρίζεσαι κάθε, απρόσμενη φορά. Το ίδιο, άλλωστε, δεν συμβαίνει και στους ήρωες των βιβλίων που τόσο αγαπάμε;

Οι πραγματικοί ροκ σταρ αυτής της ζωής ξέρουν:

Φωτογραφία:unsplash

Ακολουθήστε το WomanToc στο Instagram

Read Next

Περισσότερα από

Stories

20 Οκτ 2025

Οι 10 νέες εκθέσεις που δεν πρέπει να χάσεις στην Αθήνα τώρα

Από τον Juergen Teller και τον Paolo Colombo έως τον Stanley Whitney και μία έκθεση φόρος - τιμής στον Γιώργο Ζογγολόπουλο, τα εικαστικά ραντεβού του Οκτωβρίου είναι πολλά και σημαντικά.

18 Οκτ 2025

Ειρήνη Παππά: Με εντυπωσιακό grecian καφτάνι στα γυρίσματα ιταλικής ταινίας το 1971

Η εντυπωσιακή εμφάνιση της Ειρήνης Παππά στο "Roma Bene".

18 Οκτ 2025

you are invited | Πρώτη ματιά στην έκθεση του θρυλικού φωτογράφου Juergen Teller στο Onassis Ready

Στον νέο χώρο του Ιδρύματος Ωνάση, ο Juergen Teller στήνει τον δικό του φωτογραφικό κόμβο, προτάσσοντας την αλήθεια έναντι του αψεγάδιαστου.

17 Οκτ 2025

Γιατί οι γυναίκες σταυρώνουν τα πόδια τους χωρίς να το καταλαβαίνουν;

Τι λένε οι επιστήμονες για αυτή την ενστικτώδη κίνηση;

17 Οκτ 2025

Αποκλειστικό | Η ταινία ντεμπούτο της Charli XCX στη μεγάλη οθόνη κάνει πρεμιέρα στην Ελλάδα

Η "Έκρηξη / Erupcja", μετά την παρουσίαση της σε σημαντικά φεστιβάλ του κόσμου, έρχεται και στη χώρα μας κάνοντας πανελλήνια πρεμιέρα στο 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

16 Οκτ 2025

Movie Review | After The Hunt: Η Julia Roberts επιστρέφει πιο ώριμη, γοητευτική και αινιγματική από ποτέ

Ο George Satsidis γράφει για τη νέα κινηματογραφική σύμπραξη της Julia Roberts με τον Luca Guadagnino.

16 Οκτ 2025

Καποδίστριας | Πρώτες εικόνες και τρέιλερ από τη νέα ταινία του Γιάννη Σμαραγδή

Ο σπουδαίος Έλληνας σκηνοθέτης υπογράφει μία ταινία αφιερωμένη στον Έλληνα πολιτικό και διπλωμάτη.

16 Οκτ 2025

31 χρόνια πριν: Το νυφικό της Ελένης Ράντου που έγραψε ιστορία στον γάμο με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου

Ένα νυφικό, ένα χαμόγελο και μια ιστορία αγάπης που άντεξε στον χρόνο.

16 Οκτ 2025

Όταν η Κατίνα Παξινού συνάντησε τον Αλέν Ντελόν - μια ιστορική στιγμή στη Βενετία του 1960

Μια φωτογραφία, δύο μύθοι, κι ένα βλέμμα που ένωσε δύο εποχές.