Σε μια δυνατή συλλογή αυτοπορτρέτων της με τίτλο «UCP-UMCG», που είναι και το όνομα της ψυχιατρικής μονάδας όπου εξακολουθεί να νοσηλεύεται μέχρι σήμερα, η φωτογράφος Laura Hospes δείχνει στον κόσμο τι σημαίνει πραγματικά να παλεύεις με την κατάθλιψη μέσα σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα.
Είναι φωτογράφος και φοιτήτρια, και όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι στον κόσμο, χρησιμοποιεί τα social media. Αγωνίζεται ανοιχτά για την ψυχική της υγεία και έχει μιλήσει σε πολλά μέσα ενημέρωσης για αυτό.
Η ίδια λέει:
«Το όνομά μου είναι Laura Hospes, είμαι 21 ετών και ζω στο Groningen της Ολλανδίας. Έχω σπουδάσει φωτογραφία στο Photoacademy στο Άμστερνταμ. Μέχρι πριν από μερικούς μήνες είχα ένα όνειρο: να κάνω εκθέσεις και photobooks με τα αυτο- πορτρέτα μου. Αυτό το όνειρο είναι πλέον άπιαστο αφού κατέληξα στο νοσοκομείο μετά από μια απόπειρα αυτοκτονίας. Δεν είμαι περήφανη γι 'αυτό αλλά με έκανε αυτό που είμαι σήμερα και θέλω να δείξω ότι αυτό το κομμάτι μου.
Ενώ νοσηλευόμουν πίεσα τον εαυτό μου να συνεχίσει να κάνει αυτο-πορτρέτα. Απλά ένιωσα την ανάγκη ότι πρέπει να «επιβιώσω» με κάποιο τρόπο και ανακάλυψα ότι φωτογραφία ότι με βοηθούσε. Ήμουν σε θέση να κλάψω, να θυμώσω, να νιώσω τρομοκρατημένη και γενικά εξέφραζα πλέον τα συναισθήματα που δεν ήμουν σε θέση να δείξω στην πραγματική ζωή. Ανεβάζοντας τις φωτογραφίες στα social media, η οικογένεια και οι φίλοι μου μπορούσαν να δουν πως ένιωθα. Ήμουν σε θέση να είμαι ο εαυτός μου και ένιωθα λιγότερο μόνη εξαιτίας αυτού.»
«Αυτή τη στιγμή είμαι ακόμα στο νοσοκομείο. Μπορώ πλέον να κοιμάμαι σπίτι μου αλλά έχω υποχρέωση να παρουσιάζομαι κάθε μέρα. Χρειάζομαι ένα ρυθμό για να ξεκινήσω τη μέρα μου ακόμα δυσκολεύομαι να σηκωθώ από το κρεβάτι μου αν το πρόγραμμα της μέρας μου δεν είναι αρκετά συγκεκριμένο και οργανωμένο.
Η σειρά των φωτογραφιών ονομάζεται UCP-UMCG, από το όνομα της ψυχιατρικής μονάδας στην οποία μπήκα. Το project μου είναι το αποτέλεσμα μιας πολύ μεγάλης σειράς φωτογραφιών για ένα κορίτσι, εμένα, που βρίσκεται στα πρόθυρα του θανάτου. Τα συναισθήματα που βίωσα στο νοσοκομείο ήταν πολύ έντονα και ελπίζω ότι μπορείτε να τα δείτε και να τα αισθανθείτε μέσα από τις φωτογραφίες μου. Αρχικά το ξεκίνησα μόνο για μένα και την ανάγκη μου να εκφραστώ. Όμως, μοιράζοντας τις φωτογραφίες ανακάλυψα ότι έκανα και μια μικρή επανάσταση κόντρα στο γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι στο Facebook ή στα άλλα social media, δείχνουν μόνο τα τέλεια πράγματα στη ζωή τους. Θέλω να δείξω ότι "επιτρέπεται" να προβάλεις και δύσκολες καταστάσεις που μπορούν να αποτελέσουν έμπνευση για τους ανθρώπους.
Το τελευταίο πράγμα που θέλω να πω είναι ότι δεν είμαι τρελή. Όποιος καταλήγει σε νοσοκομείο δε σημαίνει πως είναι τρελός. Μπορεί να συμβεί στον οποιοδήποτε και είναι πολύ άσχημο συναίσθημα να νιώθεις ότι χάνεις σιγά-σιγά τον έλεγχο της συμπεριφοράς σου. Σκεφτείτε τους ανθρώπους γύρω σας οι οποίοι δεν είναι σε θέση να επικοινωνήσουν μαζί σας, λόγω των ψυχικών προβλημάτων τους. Δεν επιλέγουν να είναι σε αυτή την κατάσταση και δεν επιλέγουν να μην έχουν επαφή με τους ανθρώπους που τους περιβάλλουν. Δείξτε τους την αγάπη και τη συμπαράστασή σας.»
Πατήστε στις φωτογραφίες στην αρχή του κειμένου για μεγέθυνση.
Δείτε τη δουλειά της Laura Hospes στο site της.
