Ανεβαίνοντας με το αμάξι την φαρδιά λεωφόρο Κηφίσιας, έχοντας αφήσει πίσω σου την κάποτε επιβλητική βίλα Καζούλη να στέκεται μόνη της στο κέντρο μίας μεγάλης έκτασης δίχως την παλιά δόξα και λάμψη της, πάνω στην στροφή της οδού Κασσαβέτη συναντούσες το αστραφτερό, ολοκαίνουργιο κατάστημα των ΜcDonald’s με το φωτεινό, κίτρινο σήμα του. Τότε ήξερες ότι έχεις φτάσει γιατί ο αέρας είχε γίνει λιγάκι πιο κρύος και η κυκλοφορία πιο στατική. Δεκάδες αμάξια ανηφόριζαν τον δρόμο προς το όμορφο Κεφαλάρι. Περνούσαν μπροστά από τα Wendy’s, έστριβαν στο κάθετο δρομάκι μπροστά από τα πρώτα Accessories που άνοιξαν τις πόρτες τους στην Ελλάδα. Εδώ είναι Κηφισιά, εδώ έζησε η Πηνελόπη Δέλτα, εδώ ο σπουδαίος Νίκος Δεσποτίδης σχεδίασε και ολοκλήρωσε το σύμπλεγμα από τις στρογγυλές πολυκατοικίες του, ένα τεράστιο αρχιτεκτονικό επίτευγμα της εποχής του. Εδώ έχουν περάσει τις νύχτες τους χιλιάδες έφηβοι της δεκαετίας του ’90, πότε αράζοντας στα παγκάκια και πότε κολλώντας τσίχλες πράσινες, ροζ και κόκκινες στα ψηλά, πάνω στα αειθαλή δέντρα των ποικιλόμορφων στενών. Εδώ, όμως, πέρασαν και τα καλοκαίρια τους οι μεγάλοι μας ποιητές, ο Άγγελος Σικελιανός και ο Γεώργιος Δροσίνης.
Απέναντι από την έπαυλη του τελευταίου, ένα πανέμορφο οίκημα που πλέον λειτουργεί ως μουσείο, στήθηκε πριν από περίπου τρεις δεκαετίες ένα από τα εμβληματικότερα στέκια των βορείων προαστίων, ένα κομψότατο καφέ που έγινε με το πέρασμα των χρόνων σήμα κατατεθέν της Κηφισιάς. Το καφέ Αμαρυλλίς με τους ροζ τοίχους και τα σικάτα, μεταλλικά καθίσματα να ξεχωρίζουν στο άνετο πάτιο που δέσποζε στον εξωτερικό χώρο μπορεί να έκλεισε πρόσφατα τις πόρτες του, άφησε όμως πίσω του ένα μεγάλο κομμάτι ιστορίας στο κοσμοπολίτικο προάστιο της Αττικής.
Ένα ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι ιστορίας άφησε στη συνείδηση του κόσμου που πέρασε μέρες και μέρες καθισμένος στα όμορφα, στρογγυλά τραπεζάκια του Αμαρυλλίς, βλέποντας πίσω από τα ψηλά παράθυρα μία ολόκληρη πόλη να αλλάζει, μαζί με αυτή και τον ίδιο του τον εαυτό. Η Εριφύλη Γαλλή, η γυναίκα που βρισκόταν για πολλά χρόνια πίσω απο το τιμόνι του εμβληματικού μαγαζιού της Κηφισιάς, είναι εδώ για να μάς αφηγηθεί την πορεία του Αμαρυλλίς, προβλέποντας ποια θα είναι η επόμενη μέρα στον τομέα της ελληνικής εστίασης.
- Αφηγηθείτε μας με τα δικά σας λόγια την ιστορία του Αμαρυλλίς, ενός αγαπημένου σημείoυ συνάντησης στη βόρεια πλευρά της πόλης, που έγινε στέκι για τόσους και τόσους Αθηναίους μέσα στα χρόνια;
Το Αμαρυλλίς άνοιξε τις πόρτες του το Δεκέμβριο του 1992 και αγαπήθηκε αμέσως από το Κηφισιώτικο κοινό. Με τα χρόνια, πελάτες από όλη την Αθήνα έγιναν τακτικοί θαμώνες και το προτίμησαν για τις χειροποίητες τάρτες και τα γλυκά του, την ευρωπαϊκή αύρα του, το ευγενικό προσωπικό, αλλά και την όμορφη γειτονιά στην οποία βρισκόταν, γνωστή και ως Πλάκα της Κηφισιάς, ακριβώς απέναντι από την έπαυλη Δροσίνη. Η μικρή καταπράσινη αυλή κάτω από τις αμυγδαλιές του κήπου του Δροσίνη το καλοκαίρι, αλλά και το τζάκι με τη θαλπωρή του το χειμώνα, το κατέστησαν την πρώτη επιλογή για όποιον ήθελε κάτι ξεχωριστό. Με το πέρασμα του χρόνου, το Αμαρυλλίς καθιερώθηκε όχι μόνο ως ένα πανέμορφο γαλλικό bistrot, αλλά και ως ένα πολιτιστικό hub που φιλοξένησε σπουδαίες εκδηλώσεις και ανθρώπους στην πορεία της ζωής του.
-Γιατί πιστεύετε ότι το Αμαρυλλίς αγαπήθηκε τόσο πολύ από τους θαμώνες του;
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που θα μπορούσα να σκεφτώ, αλλά αν θελήσω να τους συνοψίσω σε έναν μόνο, θα πω επειδή ήταν γνήσιο. Ήταν μάλιστα τόσο αυθεντικό που παρά το γεγονός ότι προσπάθησαν πολλοί να το αντιγράψουν, κανείς δεν κατάφερε τελικά να αναπαράγει τη μοναδική αυτή αύρα που διαθέτει και που την οφείλει πιο πολύ στα έμψυχα παρά στα άψυχα που βρίσκονται εντός του.
-Tι είναι αυτό που καθιστά την Κηφισιά μία τόσο ξεχωριστή γειτονιά της Αττικής; Θα φανταζόσασταν ποτέ τον εαυτό σας να ζει σε κάποια άλλη περιοχή;
Όχι, δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να ζει πουθενά αλλού! Η Κηφισιά είναι το χωριό μου, όπως λέω καμιά φορά και με κοροϊδεύουν οι φίλοι, αλλά είναι αλήθεια: εδώ γεννήθηκα, κατοικώ στο ίδιο ακριβώς σπίτι, περπατώ στις ίδιες κατάφυτες γειτονιές, γνωρίζω τους ανθρώπους και με γνωρίζουν κι αυτοί. Η Κηφισιά ειναι ξεχωριστή γιατί ενώ αποτελεί μια παραδοσιακή και αρχοντική περιοχή απαράμιλλης ομορφιάς και πρασίνου, κατορθώνει και επανεφευρίσκει τον εαυτό της και προσαρμόζεται στις εκάστοτες εποχές, χωρίς ωστόσο να χάνει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της.
-Αν συγκρίνατε τον μοναδικό αέρα της Κηφισιάς με κάποια άλλο προάστιο της πόλης ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
Δε νομίζω ότι συγκρίνεται. Ειναι sui generis, όπως άλλωστε έτσι είναι και η κάθε περιοχή της Αθήνας.
-Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας την πιο χαρούμενη ιστορία που μπορείτε να ανακαλέσετε από το Aμαρυλλίς;
Πολλές πολλές ιστορίες αγάπης. Νεαρά ζευγάρια που ερωτευμένα πραγματοποίησαν το πρώτο τους ραντεβού στο Αμαρυλλίς και που μετά από κάποιες δεκαετίες το Αμαρυλλίς διαλέξαν για το πρώτο τους ραντεβού και τα παιδιά τους.
Μια ιστορία, όμως, που μας έκανε πολύ να γελάσουμε ήταν μια νεαρή κοπέλα που έκλεισε τραπέζι για να γιορτάσει τα γενέθλιά της με τον αγαπημένο της. Της ετοιμάσαμε ένα πολύ όμορφο στολισμένο τραπέζι, θαυμάσαμε το όμορφο ζευγαράκι και τους τραγουδήσαμε για να σβήσει τα κεράκια. Μετά από λίγο έφυγαν, αλλά 10 λεπτά αργότερα είδαμε την κοπέλα να ξαναμπαίνει στο μαγαζί για να γιορτάσει με έναν... δεύτερο φίλο της και νέα τούρτα.
-Kαι μία γλυκόπικρη;
Συζητήσεις για διαζύγια. Δάκρυα πολλά. Η κυρία με το Αλτσχάιμερ που φώναζε στην κυρία του διπλανού τραπεζιού ότι το παιδί της είναι εξώγαμο· η συγκέντρωση για να τιμήσουμε μια grande dame που έφυγε από τη ζωή· το πάρτυ που κάναμε στη μνήμη ενός αγαπημένου φίλου· ή ο ναύαρχος εν αποστρατεία που κρυφά από τη γυναίκα του μας ζήτησε δανεικά – ένα αρκετά μεγάλο ποσό – για να βγάλει το μήνα, δανεικά τα οποία δεν μας επέστρεψε ποτέ.
-Πόσο εύκολη ήταν η απόφαση να κλείσετε οριστικά το αγαπημένο, Κηφισιώτικο στέκι;
Δύσκολη, αλλά αναγκαία. Αγαπήσαμε το Αμαρυλλίς. Μέσα σε αυτό ερωτευθήκαμε κι εμείς, άλλωστε. Σε αυτό γνωρίσαμε φίλους, αποχαιρετίσαμε δικούς μας ανθρώπους, μεγαλώσαμε το παιδί μας. Αλλά δεν χωράνε συναισθηματισμοί στο επιχειρείν.
Εξάλλου, ας μην προδικάζουμε το «οριστικά». Υπάρχει περίπτωση κάποιος να αποφασίσει να συνεχίσει την τριαντακονταετή του πορεία.
-Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που συναντήσατε στην μέχρι τώρα πορεία σας στον χώρο της εστίασης;
Σίγουρα τα capital control, η περίοδος που προηγήθηκε και η μακρά περίοδος που ακολούθησε. Ο κόσμος τα έχασε, αιφνιδιάστηκε, φοβήθηκε και απλά σταμάτησε να βγαίνει, είτε λόγω ψυχολογίας είτε γιατί απλά δεν είχε χρήματα για να ξοδέψει. Επιπλέον, επλήγη σοβαρά το επιχειρηματικό κλίμα, παγιώθηκε η απαισιοδοξία και επλήγη η αξιοπιστία του κράτους. Πώς να λειτουργήσει έτσι μια επιχείρηση και μάλιστα κάποια που δραστηριοποιείται στον τομέα της ψυχαγωγίας;
-Πιστεύετε ότι τα περιοριστικά μέτρα της κυβέρνησης, τα οποία έπληξαν εκατοντάδες επιχειρήσεις, άξιζαν τους κόπους και τις θυσίες;
Αν μου επιτρέπετε να διορθώσω: δεν έπληξαν τα μέτρα της κυβέρνησης τις επιχειρήσεις. Τις έπληξε η ίδια η πανδημία. Ήταν κάτι απρόβλεπτο και άγγιζε τα όρια της επιστημονικής φαντασίας. Πεποίθησή μου, αλλά και των άλλων επιχειρηματιών με τους οποίους συνομιλώ καθημερινά, είναι ότι τα μέτρα ήταν ακαριαία και σωστά. Σε αυτο η κυβέρνηση παίρνει άριστα. Τώρα όμως είναι που οι επιχειρήσεις έχουν ανάγκη απο μέτρα ανακούφισης και σε αυτό θα δώσει εξετάσεις όχι μόνο η κυβέρνηση, αλλά και η τοπική αυτδιοίκηση, ο τραπεζικός τομέας, αλλά και οι ίδιοι οι καταλανωτές με την υπεύθυνη στάση τους.
-Πώς θεωρείτε ότι μπορεί να διαμορφωθεί την επόμενη μέρα ο τομέας της εστίασης;
Το μόνο βέβαιο είναι ότι το εστιατορικό οικοσύστημα διαταράσσεται για πάντα. Τα υψηλότατα ενοίκια είναι δεδομένο ότι πρέπει να επανεξεσταστούν. Οι πολύ υψηλές ή αντίθετα οι πολύ χαμηλές αμοιβές του προσωπικού, επίσης. Η εκπροσώπηση του κλάδου πρέπει να γίνει επιτέλους σοβαρή. Η εξάρτηση από τον τουρισμό πρέπει να εκλείψει. Είναι πολλά αυτά που πρέπει να αναθεωρηθούν στον τομέα και πρέπει να απασχολήσουν σοβαρά κυβέρνηση και επιχειρηματίες.
-Τι είναι αυτό που πρέπει, κατά τη γνώμη σας, να κάνουν οι εστιάτορες και ιδιοκτήτες των καφέ και των μπαρ για να «επιβιώσουν» στη νέα τάξη πραγμάτων;
Καταρχάς να αξιολογήσουν αν η επιχείρησή τους είναι βιώσιμη και εν ανάγκη να κάνουν διορθωτικές κινήσεις. Να τηρούν τους υφιστάμενους κανόνες και νόμους για την υγιεινή και την ασφάλεια – είναι γεγονός ότι μεγάλο ποσοστό επιχειρήσεων κάνει εκπτώσεις σε αυτόν τον τομέα κι αυτό είναι απλά εγκληματικό. Να διαπραγματευθούν με την τοπική αυτοδιοίκηση την αναθεώρηση κανόνων, όπως το εμβαδόν και τα τέλη για την κατάληψη δημοτικού χώρου. Και τέλος, να επικοινωνήσουν ανοιχτά με το πελατειακό τους κοινό, ώστε να τους περιγράψουν τα μέτρα που λαμβάνουν για την ασφάλεια των ίδιων και των εργαζομένων τους.
-Ποια είναι τα δικά σας μελλοντικά, επιχειρηματικά σχέδια;
Μετά από 10 χρόνια στο επιχειρείν, λέω να κάνω ένα διάλειμμα. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι θέλω να ξαναγυρίσω σε αυτό.
