Πριν αντιληφθούμε τα μικρόβια της στοματικής κοιλότητας και το γεγονός ότι προκαλούν μικρές ή μεγαλύτερες, επίπονες τρύπες στα δόντια, θεωρούσαμε ότι αυτές οφείλονται σε σκουλήκια που υπήρχαν στο στόμα μας και έσκαβαν τα δόντια μας.
Τα συγκεκριμένα σκουλήκια, μάλιστα, απεικονίζονται και στο γλυπτό του 18ου αιώνα, ύψους 10 εκατοστών και φτιαγμένο από ελεφαντόδοντο, που φαίνεται στη φωτογραφία:
Και ποια ήταν η μέθοδος ενάντια σε αυτά;
Στις περισσότερες περιπτώσεις, προσπαθούσαν να τα βγάλουν από την κρυψώνα τους, ζεσταίνοντας ένα μείγμα από κερί και έναν ειδικό φυτικό σπόρο πάνω σε ένα κομμάτι σίδηρο και κατευθύνοντας τον καπνό προς την εσοχή του δοντιού. Στη συνέχεια, γέμιζαν την εσοχή με σπόρους και μαστίχα. Άλλες φορές πάλι, που θεωρούσαν ότι τα νεύρα του δοντιού ήταν τα λεγόμενα σκουλήκια, τα αφαιρούσαν μαζί με όλο το δόντι και, φυσικά, η διαδικασία ήταν πολύ επίπονη, εφόσον τότε δεν υπήρχε μέθοδος επαρκούς αναισθησίας.
Η αντίληψη για τα «σκουλήκια των δοντιών» άρχισε να εξασθενεί τον 18ο αιώνα όταν ο Pierre Fauchard - γνωστός ως ο πατέρας της σύγχρονης οδοντιατρικής – τόνισε ότι οι τρύπες στα δόντια σχετίζονται με την κατανάλωση ζάχαρης. Και αργότερα, το 1980, ο W.D. Miller ανακάλυψε με μια σειρά από πειράματα ότι υπάρχουν βακτήρια που ζουν στη στοματική μας κοιλότητα και αυτά προκαλούν τα προβλήματα.
Παρά τις ανακαλύψεις, πάντως, πολλοί εξακολουθούσαν να πιστεύουν στα σκουλήκια των δοντιών ακόμα και τον 20ό αιώνα.
