«Για πολλά χρόνια της ζωής μου θεωρούσα τον εαυτό μου "εξωγήινο"», εξομολογείται η 25χρονη, σήμερα, Jess Newman στη βρετανική εφημερίδα Daily Mail. H Jess που στα 17 της χρόνια ανακάλυψε ότι πάσχει από αλωπεκία ένιωθε τόσο άσχημα για την πάθηση της που φορούσε διαρκώς την περούκα της, ακόμα και κατά τη διάρκεια του ύπνου.
Όπως εξομολογείται η ίδια όλα ξεκίνησαν όταν ήταν μόλις 15 ετών και παρατήρησε ότι τα φρύδια της είχαν αρχίσει να αραιώνουν επικίνδυνα κάτι που οι γιατροί είχαν αποδώσει στις «παρενέργειες» της εφηβείας. Τον επόμενο χρόνο η έφηβη Jess βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα πολύ αγχωτικό περιστατικό: Συνάντησε μετά από 6 χρόνια τον πατέρα της με τον οποίο η μητέρα της χώρισε όταν η Jess ήταν μόλις 10 ετών. Το συγκεκριμένο γεγονός είχε τόσο βαριά επίπτωση στην ψυχολογία της νεαρής κοπέλας ώστε επιδείνωσε πολύ γρήγορα την κατάσταση της.
Τότε ήταν που για πρώτη φορά η Jess είδε τα μαλλιά να υποχωρούν δραματικά. Όπως περιγράφει η ίδια η μία τούφα έπεφτε μετά την άλλη. Μετά από μία σειρά εξετάσεων διαπιστώθηκε πως πάσχει από αλωπεκία, ένα σοβαρό αυτοάνοσο νόσημα το οποίο παρουσιάζεται όταν το ανοσοποιητικό σύστημα ενός ανθρώπου επιτείθεται στον ίδιο του τον εαυτό με αποτέλεσμα την μεγάλη απώλεια του τριχωτού στο σώμα και το κεφάλι.
Για τεράστιο διάστημα η Jess ντρεπόταν τόσο πολύ για την πάθηση της που αποφάσισε να το κρύψει από όλους, ακόμα και από τους πιο στενούς της φίλους. Φορούσε την περούκα της ακόμα και στον ύπνο και δεν αποκάλυψε σε κανέναν το μυστικό της μέχρι που κάποια στιγμή, μετά από περίπου 7 χρόνια, αποφάσισε ότι δεν μπορεί να ζήσει άλλο έτσι.
«Πλέον το θεωρώ υποχρέωση μου να μιλάω ανοικτά για το δικό μου πρόβλημα έτσι ώστε να δίνω δύναμη και σε άλλους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν αυτή την πάθηση. Όλα άρχισαν στα 15 μου όταν έχασα μεγάλο μέρος των φρυδιών μου, αλλά έναν χρόνο μετά, όταν συντάντησα τον πατέρα μου που δεν είχα δει από τα 10 μου, η κατάσταση μου χειροτέρεψε πολύ γρήγορα, Ήταν μία εξαιρετικά στρεσογόνος περίοδος της ζωής μου. Τότε άρχισα να χάνω τα μαλλιά μου και απέμειναν μόνο κάτι μπαλώματα από τρίχες στο κεφάλι μου. Φοβήθηκα και κατέρρευσα. Οι γιατροί μου εξήγησαν ότι αυτός ήταν ο τρόπος κατά τον οποίο ο οργανισμός μου αντιμετώπιζε το μεγάλο άγχος».
«Ήμουν τρομαγμένη», συνεχίζει η Jess. «Δεν ήξερα κανέναν άλλον που να πάσχει από κάτι αντίστοιχο και δεν πίστευα ότι κανένας στον κόσμο θα μπορούσε να καταλάβει πώς αισθάνομαι. Όταν μου συνέβη όλο αυτό δεν υπήρχε κάποια ομάδα στο διαδίκτυο με την οποία να μπορώ να συζητήσω το πρόβλημα μου και έτσι δεν μπορούσα να βρω πουθενά υποστήριξη».
Η 25χρονη Jess προσέθεσε ότι πήρε άμεσα την απόφαση να φορέσει περούκα, την οποία συνόδευε πάντα με ένα καπέλο γιατί φοβόταν ότι ο κόσμος θα καταλάβαινε πως αυτά δεν ήταν τα αληθινά μαλλιά της. «Στο κολέγιο απέφευγα να πηγαίνω σε κάποια μαθήματα κι όταν ακόμα πήγαινα έτρεχα πίσω στο σπίτι αμέσως μετά το τέλος γιατί δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν. Πίστευα ότι όλοι θα καταλάβουν πως φορούσα περούκα».
«Σταδιακά είπα σε μερικούς πάρα πολύ κοντινούς φίλους το μυστικό μου αλλά όταν κοιμόμουν σε κάποιο φιλικό σπίτι δεν έβγαζα ποτέ την περούκα γιατί δεν ένιωθα άνετα», είπε η Jess για την κοινωνική της ζωή, ενώ συμπλήρωσε πως όταν δούλευε ως σερβιτόρα σε ένα τοπικό εστιατόριο του Έσσεξ, έκλαιγε πριν από κάθε βάρδια γιατί έτρεμε πως οι πελάτες θα καταλάβουν πως φορούσε περούκα.
Αυτό που ουσιαστικά βοήθησε τη Jess να σταθεί στα πόδια ήταν η αγάπη και η υποστήριξη της οικογένειας της και κυρίως της μητέρας της. «Η μητέρα μου είναι η καλύτερα μου φίλη. Είναι πάντα τόσο υποστηρικτική. Ήταν δίπλα μου σε κάθε δυσκολία, Επίσης ο πατριός μου είναι υπέροχος, πάντα μου έφτιαχνε τη διάθεση και μου έλεγε πως το γεγονός ότι δεν έχω μαλλιά είναι η ομορφιά μου».
Στα 20 της χρόνια η Jess αποφάσισε ότι όλο αυτό έπρεπε να τελειώσει. Και προς μεγάλη της έκπληξη οι αντιδράσεις ήταν πολύ πιο γλυκιές και φυσιολογικές απ'όσο θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Τότε ήταν που εμφανίστηκε για πρώτη φορά χωρίς περούκα μπροστά σε άτομα του φιλικού της περιβάλλοντος, αλλά εξακολουθήσε να την φοράει δημοσίως.
Περιέργως η εποχή κατά την οποία η Jess πήρε την οριστική απόφαση να πάψει να ντρέπεται γι'αυτό που αληθινά είναι ήταν κατά τη διάρκεια του lockdown που όλος ο πλανήτης βίωσε τον περασμένο Μάρτιο. Εκείνο το μήνα πόζαρε για πρώτη φορά χωρίς περούκα στο ίνσταγκραμ και παραδέχθηκε σε όλους την αλήθεια για το αυτοάνοσο νόσημα της.
Όπως λέει η ίδια δυστυχώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που, στον δρόμο, αντιδρούν λες και και έρχονται αντιμέτωποι με κάτι αξιοπερίεργο ή φρικτό. «Το χειρότερο είναι τα μικρά παιδιά γιατί δεν κατανοούν τι συμβαίνει. Συνήθως μου φωνάζουν υποτιμητικά σχόλια στον δρόμο και μία φορά, στην παραλία, άκουσα ένα μικρό αγόρι να ρωτάει τη μαμά του γιατί ένας άντρας φορούσε μπικίνι και όχι αντρικό μαγιό. Νόμιζε ότι είμαι άντρας».
«Αυτό που με φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση, όμως, είναι όταν οι άνθρωποι βγάζουν αυτόματα το συμπέρασμα ότι έχω καρκίνο και με ρωτάνε πώς πάει η χημειοθεραπεία. Άνθρωποι που δεν με ξέρουν καν. Μου έχει συμβεί πολλές φορές αυτό και είναι τρομερά άβολο. Αλλά ξέρω πολύ καλά ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα που μπορούν να σου συμβούν σε αυτή τη ζωή»
Με πληροφορίες από τη DailyMail
