«Αυτός ο βράχος εκεί απέναντι τι είναι;» ρωτάω τον διευθυντή του ξενοδοχείου, Χρήστο Πατάκο, αμέσως μετά τα πρώτα τσιν-τσιν των μοχίτο της υποδοχής μας στον κόλπο του Γροίκου -μια υδάτινη αγκαλιά, σίγουρη, ασφαλής και ήρεμη σαν πατρικό φιλί. «Είναι η πέτρα της Καλλικατσού» απαντάει, ενώ διευκρινίζει ότι ακριβώς δίπλα κείτεται το Τραγονήσι, ένας επίσης εντυπωσιακός όγκος στεριάς. «Σκέφτονται να τον φωτίσουν κατά τη διάρκεια της νύχτας και να γίνει ακόμα πιο εντυπωσιακός» συνεχίζει αναφερόμενος στην πέτρα, στο αλλόκοτο αυτό γεωλογικό διακοσμητικό. Αργότερα, ανατρέχοντας στο google θα μάθω ότι η γοητεία του βράχου αυτού συνδέεται με ένα προϊστορικό υπαίθριο, λατρευτικό ιερό στη θεά Αφροδίτη, με τόπο απομόνωσης και περισυλλογής των χριστιανών ασκητών αργότερα και με ποικιλόμορφα υλικά της βασαλτικής λάβας, από την οποία και προήλθε, πριν από τέσσερα εκατομμύρια, την εποχή της ηφαιστειακής δραστηριότητας στην περιοχή.
«Ωραία» σκέφτομαι, «έχουμε τον βράχο να μας φυλάει. Καλά ξεκινήσαμε». Η αρχική πρόβλεψη βρήκε πέρα για πέρα αληθινή, καθ’ όλο το τριήμερο. Το ξενοδοχείο Patmos Aktis Suits & Spa ακουμπάει τη θάλασσα. Ακόμα ένα σημάδι ότι εδώ κάτι καλό συμβαίνει. Περίτρανη απόδειξη η ίδια η ιστορία του ξενοδοχείου, το οποίο είναι η σύγχρονη και αναδομημένη εικόνα ενός Ξενία, ενός αλλοτινού συμβόλου της τουριστικής ανάπτυξης του νησιού. Χτίστηκε με μεγάλες προσδοκίες το 1960 υπό τις οδηγίες του αρχιτέκτονα Μίλτου Δάλλα, αλλά αφέθηκε εντελώς στη μοίρα του μετά το 1990. Η σταδιακή παρακμή του, που είχε ήδη ξεκινήσει από τη δεκαετία του ’80, οδήγησε στην οριστική διακοπή της λειτουργίας του το 1999.
Το μιλένιουμ βρίσκει το Ξενία μακριά από τους εορτασμούς του 21ου αιώνα, παρόλα αυτά ο Ξένιος Ζευς είναι μαζί του και το 2009 η ιστορία του ξαναγράφεται με φωτεινά γράμματα. Ο όμιλος «Divine Hotels» ηγήθηκε της διάσωσης του και ταυτόχρονα της συνολικής αναβάθμισης της περιοχής του Γροίκου. Το ερειπωμένο διώροφο ξενοδοχείο τρίτης κατηγορίας μετατράπηκε σε σε ένα μοντέρνο κατάλυμα πέντε αστέρων σε πλήρη αρμονία με το φυσικό περιβάλλον. Η Πάτμος ξαναμπαίνει δυναμικά στον σύγχρονο τουριστικό χάρτη. Παρότι το συγκεκριμένο Ξενία δεν είχε καμία συγγένεια με τα κοσμήματα του μοντερνισμού που χτίστηκαν την ίδια περίοδο από τον αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη, αυτό είχε έναν άσο στο μανίκι: Έγλυφε τη θάλασσα.
Το παραμύθι με ευτυχές τέλος, «και ζήσαμε εμείς καλά και όσοι ζουν στο Aktis ακόμα καλύτερα» ξεκινάει κάθε χρόνο το Πάσχα, κορυφώνεται την υψηλή, τουριστική περίοδο και ηρεμεί τον Οκτώβρη. «Έτσι λάδι είναι πάντα η θάλασσα;» ξαναρωτάω τον Χρήστο Πατάκο. «Ναι, μόνο νοτιάς πιάνει εδώ καμιά φορά».
Η όστρια δεν είναι δύσκολος αέρας. Αλλά και η Πάτμος, το μοναδικό νησί των Δωδεκανήσων, που θυμίζει Κυκλάδες, λουσμένη με ένα άρωμα λάγνας ανατολής, δεν είναι ζόρικη. Είναι όμως απαιτητική. Ωραίος συνδυασμός, περίεργος, κοσμοπολίτικος και κατανυκτικός. Η σπηλιά της Αποκάλυψης ορίζει το τοπίο. Το μοναστήρι του Άγιου Ιωάννη του Θεολόγου στέκεται στον λόφο της Χώρας και θυμίζει βυζαντινό κάστρο. Ιδρύθηκε το 1088 από τον Όσιο Χριστόδουλο στον οποίο δώρισε το νησί ολόκληρο ο Αυτοκράτορας του Βυζαντίου Αλέξιος Ι. Κομνηνός. Νορμανδοί, Φράγκοι και Τούρκοι πέρασαν αλλά δεν ακούμπησαν. Με την Οθωμανική κατάκτηση η ακίνητη περιουσία του δεν δημεύεται παραμένοντας στην κυριότητά της ως μουλκ. Αναγνωρισμένοι περιηγητές γράφουν για αυτό μεταφέροντας πληροφορίες στο σήμερα. Την άνοιξη του 1776 ο κόμης Ωγκύστ ντε Σουαζέλ Γκουφιέ, φτάνει στο νησί με σκοπό να επισκεφθεί τη Μονή προς αναζήτησης βιβλίων και συναντά έναν μοναχό που τον ρωτάει για τους Βολταίρο και Ρουσσώ αν ζουν ακόμα. Οι ριζοσπαστικές ιδέες του Διαφωτισμού δεξιώνονται στο ιδιωτικό επίπεδο της μοναστικής απομόνωσης .Ταυτόχρονα ο ίδιος σκέπτεται αντικρύζοντας το μοναστήρι, «Θα ήταν αδύνατο να επιβιώσουν τόσοι καλόγεροι αν δεν υπήρχαν τα μετόχια στα γειτονικά νησιά και τα δοσίματα που προσφέρει η δεισιδαιμονία των Ελλήνων».
«Σας αρέσει το νησί μας;» ρωτάει ο πνευματώδης θεολόγος, ένας νέος άντρας περί τα 60, που μας ξεναγεί στα μυστικά του μοναστηριού. «Ε, μα πώς να μην σας αρέσει» συμπληρώνει απαντώντας στον εαυτό του, «αφού μένετε στο Aktis».
Αντιλαμβάνομαι ότι όλοι θαυμάζουν την υπόγεια, ενδόμυχη δύναμη του πρώην Ξενία. Ότι το Aktis είναι μια σταθερή αναφορά μεταξύ των Πατμίων και των ενημερωμένων επισκεπτών του νησιού.
Ο Χρήστος Ξεραξούδης, ο σεφ του ξενοδοχείου, δουλεύει πάντα με μουσική. «Η μουσική είναι η άλλη μου αγάπη, του χρόνου θα ζητήσω έξτρα ηχεία στην κουζίνα» λέει γελώντας. Η κουζίνα του πολυάριθμη και πολυδύναμη αφού φροντίζει από το υπερμεγέθες πρωινό, μέχρι την παραδοσιακή ταβέρνα Πλεύσις (με τις ζωηρές ροζ καρέκλες) και το υψηλού επιπέδου εστιατόριο Apocalypsis, το οποίο εστιάζει στη γεύση εκείνη, την απαράμιλλη, που σε μετουσιώνει σε καλότυχο συνδαιτυμόνα. Ακόμα μία αποκαλυπτική επιβεβαίωση ότι εδώ το άκακο κερδίζει.
Αυτά και άλλα σκέφτομαι ενώ ξαπλώνω με το μπουρνούζι μου στη θερμαινόμενη πολυθρόνα του Anasa, του επιβλητικού, ημιφωτισμένου spa, στον κάτω όροφο του Aktis. «Θα κάνω την αρχαία ελληνική μάλαξη» έχω δηλώσει στη ρεσεψιόν. Κάτι ο Ιπποκράτης, κάτι τα μοσχοβολιστά προϊόντα Apivita, κάτι η βεντουζοπεθεραπεία, η ξηρή μάλαξη με βούρτσες και η υγρή μάλαξη με έλαια, έφτασα μέσα σε 30’ λεπτά να ξεχάσω όλα τα άλλα και ξαναθυμηθώ για πιο λόγο ήρθα στη γη: για να νιώσω.
Με φτερά στις πλάτες και ρίζες στα πόδια, που έλεγε και η δασκάλα μου στο butoh, ανηφορίζω για το δωμάτιο μου, μια τυπική, ηλιόφωτη αιγαιοπελαγίτικη σουίτα. Ενδιαμέσως και για να ξαναφορμαριστώ μέσα στη θνητή ταυτότητά μου, θα ασκήσω το δικαίωμά μου στο shopping. Η μικρή, αλλά περιεκτική, μπουτίκ του ξενοδοχείου εστιάζει στους Έλληνες δημιουργούς. Το made in Greece δοξάζεται. Πετσέτες Sun of the Beach, σανδάλια Essiot, μαγιό Stefania Fragista. Ό,τι θα διάλεγα και στην Αθήνα.
Με την σκέψη της Αθήνας έχασα λίγο από το χαμόγελό μου. Το ξαναβρήκα στην πρώτη πειθαρχημένη αναπνοή, υπό τις οδηγίες της δασκάλας γιόγκα, Αναστασίας Στογιαννίδη, την ώρα του δειλινού. Το μούχρωμα έφυγε, η σκέψη ταξίδεψε. Η Αναστασία ζει στην Αυστρία αλλά εάν είσαι τυχερός θα την βρεις στο Aktis και θα «ισιώσεις».
Το αδερφάκι του ξενοδοχείου μας υποδέχτηκε με άλλο αέρα, στην Κω, την επομένη. Εκεί η πληθώρα των επισκεπτών με τα τσάρτερ έδινε το vibe. Κάτι σαν τη διαφορά μεταξύ Γλυφάδας και Κηφισιάς. Όπου Γλυφάδα βάλε την Κω και όπου Κηφισιά την Πάτμο. Η Μαρία, ο Δημήτρης, η Ζωή και εγώ, η ομάδα κρούσης των δημοσιογράφων-καλεσμένων επιβιβαστήκαμε στο ελικοφόρο αεροσκάφος της Ολυμπιακής. Το ταξίδι στον χρόνο τελείωνε. Τράβα μαλλί, άσε μαλλί. Μέχρι την επόμενη φορά.
Facebook Patmos Aktis Suits & Spa
