Δεν ξέρω εάν o εν λόγω τραγουδιστής έχει θεσμοθετημένο fun club, όπως ο Σάκης τις ρουβίτσες αλλά σίγουρα το φιλοθεάμον μπουζουκοκοινό του το έχει. Και μάλιστα σε πολλαπλασιασμένο αριθμό συγκριτικά με άλλους, πολλούς συναδέλφους του. Η προχθεσινή φωτογραφία του Παντελίδη επί πίστας, «θαμμένο» μέσα σε αναποδογυρισμένους δίσκους με γαρύφαλλα, να αποθεώνεται από τους διασκεδαζόμενους, έκανε το γύρου του διαδικτυακού κόσμου, σχολιάστηκε παντοιοτρόπως, έγινε meme και φυσικά έκανε την Πύλη του Αξιού, το κέντρο που εμφανίζεται ο Παντελίδης μαζί με Βανδή και Μαρτάκη, να τρίβει τα χέρια της.
Γιατί εξόργισε αυτή η φωτογραφία; Για την αισθητική παρακμή της; Όχι, καθόλου. Αυτή η αισθητική κυριαρχούσε πάντα στην Ελλάδα, τουλάχιστον στην Ελλάδα εκείνη που σπαταλούσε με λαρτζοσύνη στα μπουζούκια το ακαθάριστο εθνικό μας προϊόν.
Για την ιδεολογική παρακμή της; Όχι καθόλου. Αυτή η μουσική ιδεολογία, η «δώσε βάση στην πενιά» εξουσίαζε την εγχώρια διασκέδαση πάντα, στέλνοντας οποιοδήποτε άλλο είδος κεφιού στο πυρ το εξώτερον. Ούτε ροκ, ούτε ηλεκτρονική μουσική μπορεί να ανθίσει σε τούτο τον τόπο. Ούτε καν έντεχνη, που έχει και κάτι λυγμόλαλο μέσα της. Και στους Έλληνες αρέσει το λυγμόλαλο.
Αυτή η αισθητική κυριαρχούσε πάντα στην Ελλάδα, τουλάχιστον στην Ελλάδα εκείνη που σπαταλούσε με λαρτζοσύνη στα μπουζούκια το ακαθάριστο εθνικό μας προϊόν.
Γιατί λοιπόν, εξόργισε; Γιατί αυτό το φαινόμενο, του ντιριντάχτα επιταφίου, συνέβη εν μέσω του τρίτου μνημονίου. Και ενώ σφαγιάζονται μισθοί και συντάξεις, αποκεφαλίζονται στελέχη του ιδιωτικού τομέα και άπαντες μαζεύουμε τα κομμάτια μας, με μόνιμη επωδό το «πάλι καλά που δεν πάθαμε και τίποτα χειρότερο», όπως στο αντίστοιχο ανέκδοτο, η νυχτερινή πίστα που αναλογεί στον Παντελή Παντελίδη είναι τίγκα στο λελουδικό. Δηλαδή, τίγκα στο μαρούλι (σ.σ. χιλιάρικο) για να χρησιμοποιήσω και μια ρετρό μπουζουκολέξη, όπως τότε στα χρυσά 90s.
Βέβαια, δε φταίει ο Παντελίδης αλλά οι παντελιδίτσες, όχι μόνο οι θηλυκές, αλλά και οι αρσενικές. Αυτές και αυτοί τον τρέφουν, τον ποτίζουν, τον κρατάνε στη ζωή. Όπως αυτές και αυτοί τον ανέδειξαν σε σούπερ νταλκαδοστάρ εν μία νυκτί, πριν ένα-δυο χρόνια, με τα χιλιάδες κλικαρίσματά τους στο ίντερνετ.
Είναι ακριβώς το ίδιο που συμβαίνει και με τις περιβόητες προσλήψεις στο ελληνικό δημόσιο: Κρατούν γερά και ενισχύουν το κύρος της εξουσίας.
Επιμύθιο: Το ερώτημα που εύλογα τίθεται είναι «γιατί, βρε παιδί μου, είναι τόσο κακής ποιότητας το γούστο των χιλιάδων κλικαρισμάτων και των χιλιάδων προσληφθένων;». Αυτό μένει να απαντηθεί από τον ιστορικό του μέλλοντος.
