Να κάνω έκτρωση ή να μην κάνω; Σε μια εποχή που σε χώρες, όπως τις ΗΠΑ, η ελεύθερη επιλογή κάθε γυναίκας στην έκτρωση δεν θεωρείται δεδομένη, μια Ελληνίδα που το έχει κάνει δύο φορές – την πρώτη όταν ήταν 22 ετών και την δεύτερη όταν είχε ήδη δύο παιδιά – μας αφηγείται τη δική της εμπειρία.
Η Α., λοιπόν, 47χρονη επιχειρηματίας, μας εξηγεί:
«Έκανα άμβλωση σε δύο διαφορετικές ηλικίες και φάσεις. Στην πρώτη, ήμουν 22 ετών, δεν είχα καν σχέση, ήθελα να ζήσω τη ζωή μου, ήξερα ότι δεν ήμουν σε θέση να ανταπεξέλθω σε ένα τόσο σοβαρό ρόλο και δεν μου πέρασε ούτε μια στιγμή από το μυαλό μου να κρατήσω το μωρό. Είχα, βέβαια, μεγάλη αγωνία για το πώς θα γινόταν η διαδικασία, ποιον γιατρό θα επέλεγα, πώς θα το έλεγα στους γονείς μου. Το θετικό ήταν ότι ο γιατρός μου ήταν καθησυχαστικός και αυτό με βοήθησε, ενώ, στη συνέχεια, απέκτησα δύο κόρες χωρίς πρόβλημα. Τη δεύτερη φορά, ήμουν 45 ετών, είχα ήδη παιδιά και ήταν πιο ψυχοφθόρο, γιατί σκεφτόμουν ότι θα μπορούσε να βρίσκεται μία από τις κόρες μου στη θέση αυτού του μωρού ή πώς θα ήταν αν αποκτούσα και ένα αγόρι. Όμως, σκέφτηκα ότι αυτό το βρέφος θα άλλαζε όχι μόνο τη δική μου ζωή, αλλά και των παιδιών μου, καθώς και ότι, όταν εκείνο θα γινόταν 20 χρονών, εγώ θα ήμουν 65. Βέβαια, όσο συνειδητή και να ήταν και τις δύο φορές η απόφασή μου, μετά τη νάρκωση ξύπνησα κλαίγοντας, αφενός γιατί οι ορμόνες μου είχαν διαταραχθεί και αφετέρου, γιατί όπως και να το κάνουμε, μια απώλεια την αισθανόμουν.
Παρόλο αυτά, όταν χρειάζεται, είμαι 100% υπέρ της έκτρωσης. Δεν σκέφτομαι καθόλου το ηθικό δίλημμα τού να σκοτώσεις μια ζωή, γιατί, αν γεννήσεις χωρίς να είσαι σε θέση να προσφέρεις στο παιδί σου όσα χρειάζεται, το σκοτώνεις όσο ζει. Θεωρώ, μάλιστα, ότι μια γυναίκα πρέπει να λαμβάνει την απόφαση απολύτως μόνη της - εφόσον εκείνη θα αναλάβει τη μεγαλύτερη ευθύνη τόσο κατά την εγκυμοσύνη, όσο και μετά – ενώ οι χώρες που δεν της δίνουν την απόλυτη ελευθερία να το κάνει είναι απλώς οπισθοδρομικές. Και τις κόρες μου, αν χρειαζόταν να κάνουν έκτρωση θα τις συμβούλευα να την κάνουν. Αλλά ελπίζω ότι ως τότε θα τις έχω ενημερώσει αρκετά καλά, ώστε να μην χρειαστεί να μπουν καθόλου σε αυτή τη διαδικασία».
Φλέγον ζήτημα οι εκτρώσεις στις ΗΠΑ
Στο μεταξύ, στις ΗΠΑ, περίπου 1 εκατομμύριο γυναίκες κάνουν έκτρωση κάθε χρόνο και παρόλο που το Ανώτατο Δικαστήριο έχει κρίνει νόμιμες τις αμλώσεις από το 1973, τα τελευταία χρόνια, αρκετές Πολιτείες έχουν ψηφίσει νόμους που περιορίζουν την πρόσβαση στη διαδικασία. Για παράδειγμα, στο Τέξας όπου έχουν κλείσει περισσότερες από τις μισές κλινικές εκτρώσεων. Και αυτές τις μέρες, καθώς συζητιούνται αλλαγές στην ισχύουσα νομοθεσία, έχει εμφανιστεί ένα κίνημα γυναικών, που επιμένει να αφηγηθεί τις εμπειρίες του πάνω στο θέμα στους δικαστές που θα λάβουν τις αποφάσεις. Και το αίτημά τους; Nα έχει κάθε γυναίκα ευκολότερη και ασφαλέστερη πρόσφαση στην άμβλωση, αλλά και όσες έχουν κάνει να μην αντιμετωπίζονται με ρατσισμό.
«Δεν μετανιώνω καθόλου την απόφασή μου να κάνω έκτρωση», αναφέρει η Carol MacCleary, διευθύντρια στον τομέα νευροψυχολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της νότιας Καλιφόρνια. «Πώς θα είχα κάνει την καριέρα μου στην νευροψυχολογία και πώς θα είχα παντρευτεί τον άνδρα μου και θα είχα κάνει παιδιά μαζί του, αν είχα κρατήσει εκείνη την εγκυμοσύνη που μου είχε προκύψει ως φοιτήτρια;»
«Θα προτιμούσα περισσότερς γυναίκες που έχουν κάνει έκτρωση να συμμετείχαν σε αυτό το κίνημα, γιατί αυτό θα οδηγούσε ευκολότερα στην αλλαγή της νομοθεσίας», προσθέτει κάποια άλλη.
«Είμαι έκπληκτη που στη σημερινή κοινωνία κρύβουμε περισσότερο μια έκτρωση από τον σεξουαλικό μας προσανατολισμό», προσθέτει μια τρίτη. «Νομίζω ότι θα ήταν πολύ καλύτερα αν πλέον δεν κρύβαμε τίποτα από τα δύο».
Από την Αμερική στη βόρεια Ιρλανδία
Χαρακτηριστική είναι και η ιστορία της Suzanne Lee, από τη βόρεια Ιρλανδία, η οποία έμεινε έγκυος το 2012, όταν ήταν φοιτήτρια και, αδυνατώντας να ταξιδέψει ως την Αγγλία, πήρε παράνομα κάποια χάπια που αγόρασε από το ίντερνετ. Κι έτσι, προκάλεσε την Αστυνομία να τη συλλάβει και τις δικαστικές Αρχές να της ασκήσουν δίωξη. «Ή θα με συλλάβετε και θα μου επιβάλλετε ποινή ή θα αλλάξετε το νόμο», ήταν το σχετικό σχόλιό της.
Η Lee είπε ότι δεν είχε τα 1.000 δολάρια που χρειάζονταν για να πάει στην Αγγλία να κάνει άμβλωση. «Επίσης, δεν ήθελα να βρεθώ σε μια κλινική όπου κανένας δεν θα με γνώριζε και θα έκανα έκτρωση ανάμεσα σε αγνώστους. Προτιμούσα να μείνω εδώ και να περιστοιχίζομαι από όσους ήξεραν τι περνούσα. Η καλύτερη λύση, λοιπόν, ήταν να παραγγείλω χάπια από το ίντερνετ». Άλλες γυναίκες που έκαναν το ίδιο είπαν ότι έσβησαν την παραγγελία από τον υπολογιστή τους για να μην χρησιμοποιηθούν τα στοιχεία εναντίον τους στο δικαστήριο.
Η βόρεια Ιρλανδία είναι το μοναδικό μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου όπου υπάρχει διαφορετικός νόμος γα τις εκτρώσεις. Και σύμφωνα με αυτόν; Όποια γυναίκα την κάνει, εκτός από πολύ ειδικές περιπτώσεις, μπορεί να καταδικαστεί ακόμα και σε ισόβια φυλάκιση.
