Το 1976 στο Μόντρεαλ ένα 14χρονο κοριτσάκι βαθμολογείται με 10, δηλαδή άριστα. Μέχρι τότε καμία αθλήτρια της γυμναστικής δεν είχε πάρει τέτοιο βαθμό και ο φωτεινός πίνακας αντί για 10 έγραψε 1. Όμως από αυτό το 1 γεννήθηκε το μεγαλύτερο αστέρι της γυμναστικής: Η Νάντια Κομανέτσι.
Όλα τα καλά ήρθαν μαζεμένα για το κορίτσι από τη Ρουμανία. Μόνο που η δόξα εξαργυρώθηκε με άσχημο τρόπο όταν επέστρεψε στην πατρίδα της. Τα χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς του 1976 ήταν δύσκολα για την Κομανέτσι. Οι γονείς της πήραν διαζύγιο, την ίδια ώρα που η ρουμανική ομοσπονδία αθλητισμού θα τη χώριζε από τον πολυαγαπημένο της προπονητή Καρόλι, αναγκάζοντάς τη να δουλεύει πλέον με νέο δάσκαλο. Αναστατωμένη από τις βίαιες αλλαγές στη ζωή της, η έφηβη Νάντια καταπίνει χλωρίνη για να τραβήξει την προσοχή. Απέλπιδα κίνηση που πετυχαίνει ωστόσο τον σκοπό της: το καθεστώς θα της επιτρέψει να προπονείται και πάλι με τον Καρόλι.
Το 1979, σειρά έχει το ερωτικό σκάνδαλο, όταν φέρεται να συνδέθηκε ερωτικά με τον γιο του Ρουμάνου δικτάτορα Τσαουσέσκου, ο οποίος την βασάνιζε για χρόνια. Αντικατοπτρίζοντας τα πάνω-κάτω της ζωής της αυτή την περίοδο, οι επιδόσεις της δεν ήταν σταθερές, την ώρα που άλλαξε και ο σωματότυπός της: πήρε μερικούς πόντους ύψος, την ώρα που τα κιλά της αυξήθηκαν.
Το 1980 το κορίτσι από το Ονέστι είχε γίνει πια γυναίκα. Στη Μόσχα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Η κόντρα των καθεστώτων (Μπρέζνιεφ – Τσαουσέσκου) πήρε αθλητική μορφή, Οι Μοσχοβίτες σε κάθε της προσπάθεια φώναζαν «πέσε». Δεν μπορούσαν να χωνέψουν πως μια Ρουμάνα είχε διαλύσει τη δική τους μεγάλη σχολή της γυμναστικής. Τελικά κέρδισε δύο χρυσά και ένα αργυρό. Κι ήταν κατόρθωμα.
Μέχρι το 1989 οι ειδήσεις που γραφόντουσαν για τη Νάντια ήταν αντικρουόμενες και δύσκολο να επιβεβαιωθούν. Το 1989 λίγο πριν τη πτώση του καθεστώτος, ένας παντρεμένος οικοδόμος, ο Κονσταντίν Παναίτ τη βοήθησε να διαφύγει στο εξωτερικό. Η εικόνα της είχε αλλάξει. Με έντονο μακιγιάζ και διχτυωτά καλσόν δεν θύμιζε σε τίποτα τη Κομανέτσι που είχε μάθει όλος ο κόσμος. Η ίδια δικαιολογήθηκε αργότερα ότι ήταν απλά φοβισμένη κι ο φόβος της έβγαζε επιθετικότητα.
Σήμερα είναι παντρεμένη με τον επίσης Ολυμπιονίκη, αλλά Αμερικανό, Μπατ Κόνερ. Ζουν στο Νόρμαν της Οκλαχόμα και έχουν σχολή γυμναστικής.
Αποσπάσματα από την αυτοβιογραφία της με τίτλο «Επιστολές σε μία νεαρή αθλήτρια». Τι θα έλεγε η Νάντια Κομανέτσι στον 14χρονο εαυτό της αν μπορούσε να γυρίσει πίσω τον χρόνο και να του μιλήσει;
* Κανένα ουράνιο δώρο δεν έπεσε στην ποδιά μου. Έβαζα στόχους. Άλλοτε τους πετύχαινα και άλλοτε όχι. H σκληρή δουλειά δεν υπάρχει περίπτωση να μη φέρει αποτέλεσμα. Αν έχεις κάποιο ταλέντο και δουλέψεις πολύ σκληρά, θα δώσεις στον εαυτό σου μία ευκαιρία να βγει κερδισμένος. Κι αν είσαι τυχερός θα κατακτήσεις τους στόχους σου. Πάνω από όλα πρέπει να νιώθεις τη δίψα να κάνεις κάτι απίστευτο.
* Σε όλους εμάς, τους αθλητές και τις αθλήτριες της γυμναστικής στις κομμουνιστικές χώρες, το άθλημα πρόσφερε περισσότερα από όσα θα μπορούσε ποτέ να μας στερήσει. Ήταν τόσο μικρό το χρονικό διάστημα που διετέλεσα αθλήτρια γυμναστικής κι όμως μου πρόσφερε τόσα πολλά. Τι κάνει ένα συνηθισμένο παιδί από τα έξι ώς τα δεκαέξι που να είναι τόσο ανεκτίμητο; Αν δεν είχα υπάρξει αθλήτρια γυμναστικής, σήμερα δεν θα ήμουν παρά μία αποτυχημένη σαραντάρα. Ακόμα κι αν δεν είχα γίνει το νούμερο ένα στον τομέα μου και πάλι θα ήμουν κάτι παραπάνω από κάποιον που δεν είχε ποτέ του έναν στόχο, μία επιτυχία. Έκανα κάτι στη ζωή μου κι εκτός από όλα τα άλλα, έμαθα και μερικά πράγματα για τη δύναμη, την αποφασιστικότητα και την επιμονή.
* H προπόνηση, ειδικά για έναν αθλητή ή μία αθλήτρια πρώτης κλάσης, είναι γεμάτη επαναλήψεις που κάποιες φορές γίνονται βαρετές. Μπορεί επίσης να γίνει επώδυνη και εκνευριστική. Πρόκειται για μία ενασχόληση κατά το μεγαλύτερο μέρος της μοναχική. Όσο και αν σε υποστηρίζουν οικογένεια, φίλοι, και προπονητής, σε τελευταία ανάλυση είσαι αναγκασμένη να πετύχεις μόνη σου. Τα μόνα πράγματα που έχουν αξία και υπόσταση είναι εκείνα που βγαίνουν από την προσωπικότητα του ατόμου, από τον καθένα ξεχωριστά. H δύναμη που απαιτείται για να φτάσεις στην κορυφή και να παραμείνεις εκεί έρχεται μονάχα από μέσα σου. Αγαπώ τις προκλήσεις. Όσο πιο δύσκολες τόσο το καλύτερο. Μου αρέσει να μου λένε ότι κάτι είναι αδύνατο, γιατί πάντοτε θέλω να κάνω ό,τι δεν έχει καταφέρει ποτέ κανένας άλλος. Λαχταρώ να είμαι εκείνη που ανοίγει νέους δρόμους.
* Τι εννοείς, φίλη μου, όταν λες ότι το τίμημα που πλήρωσα για την επίτευξη των στόχων μου ήταν να θυσιάσω την παιδική μου ηλικία; Ποτέ δεν θεώρησα τη γυμναστική θυσία. H γυμναστική ποτέ δεν ήταν βάσανο για μένα. Ακόμα και όταν ήμουν παιδί ήξερα ότι ο καθένας κάνει κάτι για να ζήσει. Μπορεί να θυσιάζεις τον χρόνο σου ταξιδεύοντας για τη δουλειά σου ή να περνάς ατέλειωτες ώρες σε ένα γραφείο… και για ποιο λόγο; Ίσως για να φτιάξεις μία καλύτερη διαφήμιση για ένα απορρυπαντικό. Μπορεί να στέκεσαι στη γραμμή παραγωγής ενός εργοστασίου και να συναρμολογείς αυτοκίνητα ή να πουλάς ακίνητα. Γιατί όλα αυτά να είναι καλύτερα ή χειρότερα από αυτό που επέλεξα να κάνω εγώ στη ζωή μου; Είναι αλήθεια πως η ζωή είναι γεμάτη θυσίες, όμως εγώ αγαπούσα αυτό που έκανα, πράγμα που μάλλον δεν μπορεί να ισχυριστεί η πλειονότητα των ανθρώπων.
Ήμουν ευτυχισμένη στο γυμναστήριο, ανάμεσα στις μυρωδιές των στρωμάτων και της μαγνησίας. Ένιωθα σαν στο σπίτι μου. Ποτέ μου δεν έπεσα θύμα κακομεταχείρισης ως παιδί. Στο πειραματικό σχολείο του Ονέστι είχαμε όλες τις ανέσεις. Το μόνο με το οποίο είχαμε να ασχοληθούμε ήταν η γυμναστική και κανείς δεν μας πίεσε ποτέ. Την ίδια εποχή οι άνθρωποι στη Ρουμανία πεινούσαν. Ίσως γι’ αυτό να βρίσκω τόσο αλλόκοτη τη σκέψη ότι τάχα θυσίασα την παιδική μου ηλικία.
Πηγή: retrosport.wordpress.com
