Οι γάτες έχουν ιώβειο υπομονή, τεράστια καρδιά και κατανόηση για το δύσμοιρο ανθρώπινο είδος. Μπορούν να μείνουν πάνω στο γραφείο ώρες ατελειώτες κάνοντας πού και πού κάποιο θαυμαστό τέντωμα ή κάποιο κόλπο που διασκεδάζει όσους συντροφεύουν, καθώς φευ, ιδιοκτήτες δεν έχουν. Οι μεγαλύτεροι θαυμαστές τους ίσως είναι οι συγγραφείς που αναγνωρίζουν στις γάτες ένα ανώτερο είδος, έναν μεγάλο δάσκαλο, έναν σπουδαίο σύντροφο που δεν παύει να τους ξαφνιάζει και να τους συγκινεί.
"Γίνομαι αμέσως φίλος και σύντροφος με όποιον αγαπά τις γάτες, χωρίς να χρειάζονται περαιτέρω συστάσεις" έλεγε ο Μαρκ Τουέιν, ένθερμος οπαδός των γουργουριστών φίλων μας. Ο Μαρκ Τουέιν θρυλείται πως κάποτε είχε 19 γάτες στο σπίτι του, για τις οποίες σκαρφιζόταν υπέροχα ονόματα όπως: Apollinaris, Beelzebub, Blatherskite, Buffalo, Satan,Sin, Sour Mash, Tammany, Zoroaster και πολλά, πολλά άλλα. Συνήθιζε δε να φωτογραφίζεται με το λευκό του κοστούμι έχοντας πάντα κάποια γάτα γύρω του. Λέγεται πως όταν ταξίδευε και δεν μπορούσε να πάρει μαζί του τους αγαπημένους του συντρόφους… νοίκιαζε γάτους για να τον συντροφεύουν όπου έμενε (έπειτα άφηνε χρήματα για τη φροντίδα τους). Σ' ένα τέτοιο ταξίδι τον είχαν δει λοιπόν να ανοίγει την πόρτα στους γάτους που περίμεναν απ' έξω και να τους λέει "περάστε κύριοι, πρώτα οι βασιλείς".
Συνήθιζε δε να φωτογραφίζεται με το λευκό του κοστούμι έχοντας πάντα κάποια γάτα γύρω του. Λέγεται πως όταν ταξίδευε και δεν μπορούσε να πάρει μαζί του τους αγαπημένους του συντρόφους… νοίκιαζε γάτους για να τον συντροφεύουν όπου έμενε (έπειτα άφηνε χρήματα για τη φροντίδα τους). Σ' ένα τέτοιο ταξίδι τον είχαν δει λοιπόν να ανοίγει την πόρτα στους γάτους που περίμεναν απ' έξω και να τους λέει "περάστε κύριοι, πρώτα οι βασιλείς.
Οι γάτες και οι συγγραφείς δεν θα μπορούσαν παρά να είναι φίλοι, καθώς έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά- απολαμβάνουν την μοναξιά και την ηρεμία, είναι ανεξάρτητοι, μπορούν να ζήσουν για ώρες στο δικό τους σύμπαν και άλλες τόσες να κάθονται ακίνητοι στο γραφείο, να τεντώνονται, να χασμουριούνται κλπ. "Γράφω τόσο πολύ γιατί κάθεται η γάτα στην αγκαλιά μου. Γουργουρίζει τόσο που δεν μπορώ να σηκωθώ. Με χαλαρώνει απείρως περισσότερο από τον σύζυγό μου" έχει δηλώσει με περιπαικτική διάθεση η Τζόις Κάρολ Όουτς. O Πόε έλεγε: "μακάρι να μπορούσα να γράψω τόσο αινιγματικά όσο είναι μια γάτα"- υπάρχει δε μια λιθογραφία του ζωγράφου Τσαρλς Μιλς (1866-1928) που απεικονίζει τον συγγραφέα να γράφει με έναν γάτο πάνω στον ώμο του. Κι αν τον έχουν εμπνεύσει οι γάτες- ποιος μπορεί άλλωστε να ξεχάσει τον Πλούτωνα, πρωταγωνιστή στο διήγημά του "ο Μαύρος Γάτος";
Οπαδοί του μυστηρίου ορκίζονται στο αθόρυβο περπάτημα τους. Λάτρης είναι βέβαια ο Στίβεν Κινγκ αλλά και ο Ρέι Μπράντμπουρι· "το μυστικό της δημιουργικότητα είναι να συμπεριφέρεσαι στις ιδέες σου όπως στις γάτες: να τις κάνεις να σε ακολουθούν". Αυτό είναι κοινό μυστικό ανάμεσα στους γατόφιλους: το ξέρεις πως ποτέ δεν μπορείς να κάνεις μια γάτα να σε υπακούσει ή να σε ακολουθήσει. Μπορείς μόνο να την εμπνεύσεις, να της παρακινήσεις το ενδιαφέρον για να μπει στη διαδικασία να σου δώσει μια ευκαιρία. Και πότε συμβαίνει αυτό; Όταν διαπιστώσει πως είσαι σε θέση να την αναγνωρίσεις ως ισότιμο πλάσμα.
Οι γάτες, πλάσματα μαγικά, έχουν εξάλλου εξημερώσει και τα πιο σκληρά αγόρια, όπως τον Νομπελίστα Έρνεστ Χέμινγουεϊ ή τον Τσαρλς Μπουκόφσκι. Η "Χιονόμπαλα" (Snowball) ήταν ο πρώτος έρωτας του Χέμινγουεϊ, ένα εξαδάκτυλο γατάκι που τού χάρισαν σ΄ ένα ταξίδι του στην Κούβα. Το πήρε μαζί του πίσω στην Αμερική και το άφησε στο κτήμα να διαιωνίσει το είδος του. Κάποτε οι γάτες του ξεπέρασαν τις είκοσι. Σε φωτογραφίες βλέπουμε γάτες πάνω στο γραφείο του ή δίπλα στο πιάτο του και βλέπουμε τον ίδιο να προσπαθεί να τις ταϊσει ακόμα και καλαμπόκι. Μεγάλη αδυναμία στις γάτες είχε και ο Μπουκόφσκι. "Όταν δεν αισθάνομαι καλά/ το μόνο που χρειάζεται/ είναι να παρατηρώ τις γάτες μου/ και η δύναμή μου επιστρέφει/ μελετώ αυτά τα πλάσματα/ είναι οι δάσκαλοί μου" έγραφε.
Αν και τον ύμνο για τις γάτες έχει γράψει ο Έλιοτ. Το 1939 ξάφνιασε τον κόσμο των γραμμάτων όταν συνέθεσε "Το Εγχειρίδιο πρακτικής γατικής του γέρο-Πόσουμ". Και δεν μπορεί κανείς παρά να συγκινηθεί βαθιά, καθώς κάτω από κάθε γατοχαρακτήρα που χτίζει αποκαλύπτεται από τις λεπτομέρειες και την ιστορία που επινοεί ο ποιητής εκφράζοντας την τρυφερότητά του. "Το να βαφτίζεις τα γατιά έχει μια δυσκολία…/ Δεν είναι επιπόλαιη κι ανάλαφρη ασχολία/ Καθόλου δεν τρελάθηκα και δεν το λέω αστεία:/ Κάθε μια γάτα ονόματα πρέπει να έχει τρία!/ Ένα, να τη φωνάζουμε στην οικογένειά της/ Ας πούμε Βίκτωρ, Αύγουστος, Τζωρτζίνα, Ιπποκράτης/ Ας πούμε Μέρλιν, Τζόναθαν, Αλόνζο, Μανταλένα/ Καθημερινά ονόματα, καλά συνηθισμένα Ονόματα για τζέντλεμεν και άλλα για κυρίες/ Ας πούμε Πλάτων, Άδμητος, Ηλέκτρα, Ευρυάλη/ Μα όλα αυτά είναι κοινά, και θα τα έχουν κι άλλοι (από τις εκδ. "Άγρα", μτφ Παυλίνα Παμπούδη). Τέτοια επιτυχία γνώρισε το βιβλίο που το 1982 έγινε λιμπρέτο για μιούζικαλ, το διάσημο πλέον Cats του Άντριου Λόιντ Βέμπερ που παίζεται έκτοτε στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου.
Και τα ονόματα των γατόφιλων συγγρφέων δεν έχει τελειωμό: Μπορχες, Έσσε, Μουρακάμι, Γκέιμαν, Ντόρις Λέσινγκ κ.ά
