Η Ιωάννα-Μαρία Γκέρτσου είχε γίνει ξανά viral θέμα με πολλή συγκίνηση, όταν είχε υιοθετήσει την Φιόνα, την τυφλή γατούλα που είχε κακοποιηθεί στη Φολέγανδρο.
Αυτή τη φορά κατάφερε να αγγίξει ξανά τα συναισθήματά μας με ένα ποστ για τη Μέη, τον σκύλο-οδηγό της για 15 χρόνια.
«Η Μέη, έχει γεράσει πια. Όλη μέρα στη δουλειά, έριχνε ύπνο βαθύ.
Την ξύπνησα για να φύγουμε. Κοιμήθηκε ξανά στην αποβάθρα του μετρό. Μέσα στο βαγόνι δεν έχασε την ευκαιρία και την ξανά έπεσε για ύπνο.
Συνηθισμένη εγώ, 15 χρόνια με έναν σκύλο-οδηγό στο πλάι μου, ο οποίος μην έχοντας τίποτα άλλο να κάνει, κοιμάται, κατάλαβα σήμερα πως αυτός ο ύπνος, είναι διαφορετικός. Δεν είναι ύπνος υπομονής αλλά εξάντλησης. Το κατάλαβα από το βάρος που ένιωθα πως είχε το σώμα του ζώου, όταν κοιμόταν - ελπίζω η φωτογραφία να αποτυπώνει αυτό που ένιωσα. -
Μέσα στο μετρό, απέναντι μου διαγώνια, καθόταν ένας μεγαλόσωμος, ηλικιωμένος κύριος που με ρωτούσε πράγματα, σχετικά με τους σκύλους - οδηγούς. Κάποια στιγμή, κατάλαβα πως ήθελε να κατέβει και θα έπρεπε να περάσει επάνω από τη Μέη. Τον ρώτησα αν ήθελε να σηκώσω τον σκύλο-οδηγό μου που έβλεπε το τρίτο όνειρο στη σειρά.
«Όχι-όχι!» Μου απάντησε και με ρώτησε αν υπήρχε περίπτωση να ενοχληθεί η Μέη αν περνούσε από πάνω της. Του είπα πως δεν υπάρχει, καμία τέτοια περίπτωση. Σηκώθηκε κι επιχείρησε να περάσει το πόδι του επάνω από τη Μέη.
Τότε, κατάλαβα πως πήγε να πέσει. Σε δευτερόλεπτα, καθιστή εγώ, με τη Μέη να κοιμάται στα πόδια μου, του άπλωσα το δεξί μου χέρι. Το έπιασε σφιχτά κι αφού ταλαντεύτηκε λίγο, τρέμοντας μπρος - πίσω, κατάφερε να ισορροπήσει, χωρίς να πατήσει τη Μέη, μέχρι που σταμάτησε ο συρμός.
Ο κύριος μου γύρισε την πλάτη για να κατέβει. Όμως, ξαναεπέστρεψε. Μου έπιασε το χέρι και μου το έσφιξε πάλι, αλλά αυτή τη φορά χωρίς να κινδυνεύει να πέσει.
Ο σεβασμός του ηλικιωμένου αυτού κυρίου στο ηλικιωμένο μου σκυλάκι, που προκάλεσε ό,τι επακολούθησε με πλημμύρισε με τη ζέστη της ανθρώπινης επαφής που τόσο μου έχει λείψει στους καιρούς που ζούμε. Και μου υπενθύμισε, ότι η ένταση των στιγμών και η πίστη σε αυτό που είμαστε, είναι πιο δυνατή από τις πανδημίες, τους φόβους, τις αναπηρίες και τις αναστολές μας».
